नास्तिकको मन्दिर मोह

हामीले हाम्रो आफ्नै जीवनकालमा मोदीआईन देखि होलीवाईनसम्मका अनुभवहरुलाई अध्ययन गर्ने, देख्ने, सुन्ने र अनुभव गर्ने अवसर प्राप्त गर्यौं । वरिष्ठ साहित्यकार तथा नेपाली प्रजातान्त्रिक आन्दोलनका शिखर पुरुष महामानव बीपी कोईरालाले धेरै अगाडि लेखेको मोदीआईन उपन्यासदेखि वर्तमानका प्रधानमन्त्रीको होलीवाईन काण्डसम्मका राजनीतिक उतारचढावहरुको अध्ययन गर्ने, विश्लेषण गर्ने र यथार्थताको धरातलमा पुग्ने कोशिशहरु भैरहेका छन् ।

नेपालकै पहिलो जननिर्वाचित प्रधानमन्त्रीको राजनीतिक ईच्छाशक्ति र वर्तमानका जननिर्वाचित प्रधानमन्त्रीको प्रभूभक्तिका भक्तिगानमा आकाश पातालको अन्तर देख्न सकिन्छ । पहिलो जननिर्वाचित प्रधानमन्त्री भारत र चीनका प्रधानमन्त्रीदेखि राष्ट्रपतिसम्मलाई एउटै टेबलमा राखेर आफ्ना देशका बिषयमा कुराकानी गर्न सक्थे, वर्तमानका प्रधानमन्त्री खुफिया एजेन्सीमार्फत आफ्ना भक्तिगानका भजनहरु भारतका प्रधानमन्त्री र चीनका राष्ट्रपति समक्ष पेश गर्दछन् ।

राजनीतिको यो पट्यारलाग्दो परनिर्भरताको पराकाष्ठा वर्तमानका प्रधानमन्त्रीमा मात्र सिमित भने भएको होईन । देशमा प्रजातन्त्रको पुर्नबहाली पश्चात भारतको इशारामा चल्ने नेताहरुको बाहुल्यतामा बृद्धि भएसँगै यसले अहिलसम्म निरन्तरता पाउँदै आएको भने साँचो हो । हाम्रो देशमा भारत र चीनको मात्र राजनीति चल्दैन । यहाँ त सिंगै पश्चिमा मुलुकको अखडा नै रहेको देखिन्छ । नेपालको राजनीतिक आकाशमा देखिने समय समयका काला बादल र बेमौसमी उल्का बर्षाहरुको शुत्रधार यिनै पश्चिमा मुलुकका मतियारहरु रहेको कुरा पनि अब आम नेपाली जनताले बुझिसकेका छन् । देशमा कुनै अनिष्टताको संकेत पनि यिनै पश्चिमा मुलुकहरुबाट चुहिने र तुहिने गरेका थुप्रै उदाहरणहरु हामीले हेरिसकेका छौं । आजको यो आलेख हाम्रा देशका महामहिम प्रधानमन्त्रीको पशुपतिनाथको यात्राका बिषयमा केन्द्रित गर्न चाहान्छु ।

काठमाडाैंमा हुन गैरहेको ओली नेकपाको जनसभामा गन्दा भ्याईने मान्छे मात्रै उपस्थित गराउन सकिने र हिजोको प्रचण्ड माधव समूहको जनसभा भन्दा पनि सानो देखिने डर र भयका कारण तत्कालका लागि मानिसको खाँचो पुरा गराउन राजावादी शक्तिसँग गुहार माग्न र आफ्ना नग्नताका दुई हात पसार्न गरिएको बिल्कुलै अविस्वसनीय प्रोपोगाण्डा मात्र हो ? यस्ता चटकी जादुगरका तत्कालै विश्वास गरिहाल्नु पनि अग्रिम धोका पाउनु समान हो भन्ने धेरैको ठम्याँई रहेको देखिन्छ ।

देशमा रहेका मठमन्दिरहरुमा देशका नेता तथा उच्च पदस्थ अधिकारीहरु जानुलाई अन्यथा लिनु हुदैन । धार्मिक सहिष्णुताबाटै मुलभूत रुपमा सामाजिक एकता कायम हुने हो । तर धर्मलाई अफिम मान्ने र मन्दिरलाई सिंहमर्मर ठान्ने कम्यूनिष्ट चरित्रले कहिलेकाहीँ भने अनौठा परिदृष्यहरु समेत नागरिकहरुका आँखा अगाडि ल्याईदिन्छ । तिसौं बर्षसम्म भगवानका नाममा शपथसम्म खान नमान्ने जब्बर वर्तमान प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीले भर्खरै देवाधिदेव महादेवको बासस्थान रहेको पवित्र पशुपतिनाथको मन्दिरमा लाख मात्र हैन, सवालाख दीप प्रज्वलन गरेको खबरले कम्यूनिष्टहरुको दोहोरो चरित्र उजागर गरेको देखिन्छ ।

आफु अनुकुल हुँदा जनताका आस्थाका धरोहर भगवानका वासस्थान भत्काउन लगाउने अनि अवस्था प्रतिकुल हुनासाथ मन्दिर मन्दिर चाहार्दै हिडने चरित्रको नाम नै कम्यूनिष्ट हो भन्ने कुराको उदाहरण यसअघिका कैयौं कम्यूनिष्ट नेताहरुले देखाई सकेका पनि छन् । तर वर्तमानमा दिनहुँ जसो जग हँसाउँदै हिँडिरहेका माहिर हास्यब्यङ्गय कलाकारको उपाधिसम्म पाएका कामचलाउन प्रधानमन्त्रीको यो आस्तिकतामा लुकेको ढोंगी चरित्रका बारेमा आम नेपाली नागरिकले चाँडै बिश्वास गरिहाल्लान भन्ने विश्वास दिन पनि सकिदैन । ओलीको यो चार्तुर्यतापूर्ण अभिनयको अन्तरबस्तु भेट्टाउन भने नेपालीले अझै केही दिन कुर्न पर्ने देखिन्छ ।

अरुलाई जे जस्तो लागेतापनि वर्तमानमा राजावादीको मखुण्डो ओडेर ओलीको भक्तिगान गाईरहेका ओलीवादका शुषुप्त सिपाहीहरु भने ओलीको पशुपतिनाथको मन्दिर प्रबेश र दीप प्रज्वलनलाई अत्यन्तै ठूलो महान विजयको शंखघोष गर्दै विजय उत्सव मनाई रहेका छन् । उनीहरु ओलीप्रति आशावादी मात्र देखिएका छैनन, राजाका पक्षमा ओलीले निक्कै गतिलै निर्णय गर्ने कुराको भरोशा समेत आम राजावादीहरुमा बाडिरहेका पनि छन् ।

उनीहरुको आशा छ कि ओली मात्रै त्यस्ता बहादुर ब्यक्ति हुनसक्छन् जसले लाखौं नेपाली नागरिकहरुको बलिदानी संघर्षबाट आएको वर्तमानको राजनीतिक परिवर्तनलाई यस्तै चटकीका भरमा छिटो भन्दा छिटो हुर्याउन सक्छन्, मिल्क्याउन सक्छन् , अन्त्य गराउन सक्छन् र पुरानै धरातलमा फर्किन सक्छन् । यसैको पूर्वदृष्य हो नास्तिकको मन्दिर मोह ।

माथि नै उल्लेख गरेझैं धर्मलाई अफिम भनेर प्रशिक्षण दिने र प्रशिक्षण लिने यस्ता अवसरवादी राजनीति गर्नेहरुको जमातबाट विश्वास प्राप्त गर्नु र आशावादी हुनु कति उचित हो या अनुचित हो ? या स्वप्निल संसारको क्षणिक आनन्दमय मरिदृष्य मात्र हो ? अथवा आफ्नालाई मारेर छिमेकीलाई उँभो लगाउनेहरुको शकुनी नामको पासा फाल्ने बिषयलाई अन्तैतिर मोडने कुटिल चाल मात्र हो ?

नत्र मृत्यूको करिब करिब नजिकै पुगेर आफ्ना दुबै मृगौला दुई–दुई पटक प्रत्यारोपण गर्दा समेत नसम्झिएका भगवान र नटेकिएको पशुपतिनाथको आँगनमा सवालाख दीप प्रज्वलनसहित गलामा रुद्राक्षको माला साँच्चै आस्तिक भएर हो या आफ्ना जति सबैले छोडेर गएको रहानामा, आफुबाट फुटेर गएकाहरुको दिनहुँको बिरोध र आन्दोलनको भार थेग्न नसकि भर्खरै जनसागर कस्तो हुन्छ, हामी २३ गते देखाई दिन्छौं भनेर खोकेको भाषणलाई नै लज्जित पार्ने गरि काठमाडाैंमा हुन गैरहेको ओली नेकपाको जनसभामा गन्दा भ्याईने मान्छे मात्रै उपस्थित गराउन सकिने र हिजोको प्रचण्ड माधव समूहको जनसभा भन्दा पनि सानो देखिने डर र भयका कारण तत्कालका लागि मानिसको खाँचो पुरा गराउन राजावादी शक्तिसँग गुहार माग्न र आफ्ना नग्नताका दुई हात पसार्न गरिएको बिल्कुलै अविस्वसनीय प्रोपोगाण्डा मात्र हो ? यस्ता चटकी जादुगरका तत्कालै विश्वास गरिहाल्नु पनि अग्रिम धोका पाउनु समान हो भन्ने धेरैको ठम्याँई रहेको देखिन्छ ।

जे होस्, ओलीको मन्दिर आगमनले राजावादीहरु जसरी हौसिएका छन् स्वयं पशुपतिनाथ भने असाध्यै धेरै झस्किएका छन्, आत्तिएका छन् । केही समय अघि आर्यघाटमा राष्ट्रिय गान बजाउन लगाउने विदेशीको हनुमान होलीवाईनले नुहाएर अपबित्र बनेको शरिर बोकेर किन यता लम्पसार पर्न आयो भनेर स्वयं देवाधिदेव महादेव पनि आकस्मिक छलफल गर्न अहिले नेपालको पाशुपत क्षेत्रमा ओर्लिएका छन् ।

नर्कमा रमाई रहेकाहरुको स्वर्ग मोहले अहिले पृथ्बी मात्र हैन सिंगो स्वर्ग डगमगाएको छ । कहिल्यै ईश्वरको नामै लिन नचाहने वर्तमान प्रधानमन्त्री किन यति हतारोमा पशुपतिनाथ गए ? यसको सही उत्तर नेकपा ओली समूहका कमरेडहरुलाई भन्दा बढी राजावादीहरुलाई थाहा हुनुपर्छ ।

ओलीलाई मन्दिर कि त चुनाव आउँदा चाहिन्छ, कि त आफ्नालाई दीर्घकालिन ठेगान लगाउँदा चाहिन्छ । यो प्रबृत्ति ओलीमा अरु बेला कही कतै कुनै क्लेश, अन्तरकुन्तरमा कही कतै कहिल्यै पलाएको देखिदैन । अहिले उनी आफन्तबाटै नाङ्गिएका छन् । केबल बालुवाटारको चौघेराको अस्थायी डेरामा सिमित सुरक्षाफौजको निगरानीमा बस्नु परेको पीडा, आफ्नै दलको बहुमतको सरकार ढालेर बहादुरी कमाए भन्दै कामचलाउन सरकारको ड्राईभर भएको बेला, २३ माघको कार्यक्रम लक्षित ओली महोदयको मन्दिरागमनलाई राजावादी भनाउँदा ओलीका रक्षकवचहरुले त्यति सारै मरिहत्ते गरेर हौसिहाल्नु पर्ने अवस्था पनि म देख्दिन । जनताको मत र साथ चाहिने बेलामा मात्रै पलाउने यस्ता मौसमी धार्मिक प्रबृत्तिले जनमानसमा झनै नकारात्मक असर पार्न सक्छ र सिंगो धार्मिक एकतामा समेत यसले दुरगामी असर पार्न सक्छ ।

अब म सुध्रिएँ, म पनि मन्दिरमा पसेर, साधुसन्त तथा भक्तसँग बसेर, पूजा अर्चना गर्छु भन्दै हातमा आधा बोतल व्हिस्की र मुखमा रक्सीको दुर्गन्धले डुङ्गडुङ्गती गन्हाउँदै जड्याहालाई पुजारीले सिंहासनमा राखेर अभिषेक गर्छन् भने बुझ्नुपर्छ जड्याहा र पुजारी बीचमा पनि गहिरो सेटिङ्ग र लेनदेनको व्यवहार छ । उखानेले आत्मौदेखि हार मानेर के अब चाँहि साच्चै भगवानको समर्पणमा पुगेको हो ?