सत्तारुढ पार्टीका दुवै अध्यक्ष कार्यकर्तालाई जाईलाग्न उक्साउँदै !

समाचार विश्लेषण

३१ भदौ,काठमाडौं । सत्तारुढ नेकपाका अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल ‘प्रचण्ड’ ले “लोकतान्त्रिक गणतन्त्रको प्रणालीलाई नै विफल बनाउने तत्वका बिरुद्ध प्रतिकार गर्न” आफ्ना कार्यकर्ताहरूलाई फेरि उक्साएका छन् । उनको भनाईअनुसार ‘प्रतिक्रियावादी शक्ति यो प्रणालीलाई असफल सावित गर्न लागिपरेको’ छ ।

भदौ ३० गते नेकपाको पार्टी कार्यालयमा आयोजित पोष्टबहादुर बोगटीको सातौं स्मृतिसभामा प्रचण्डले भने, “जनतामा भ्रम छर्ने र हत्केलाले सूर्य छेक्न खोज्ने अराजक तत्वको प्रतिवाद गर्न र उनीहरूबाट सतर्क रहन विशेषगरी युवा र विद्यार्थी साथीहरूलाई विशेष अपिल गर्दछु ।”

उनको यो भनाई नौलो होइन, सत्तारुढ नेतृत्वको नालायकीको परिणामस्वरुप समाजमा व्याप्त निराशा र आक्रोशलाई तर्काउने नियोजित रणनीति र युवाहरूको मनोविज्ञानलाई दिग्भ्रमित पार्ने बेईमानीको पुट भएको खोक्रो आडम्बर हो । यसैसाथ उनी युवाहरूलाई आकर्षित गर्न समृद्धि र समाजवादतिर अगाडि बढ्ने किरिया कसम खाएसरहका प्रतिबद्धता पनि व्यक्त गर्दछन् ।

युद्धस्तरमा नगरी नहुने आपतयुक्त काम पनि केही छैन । पूर्वराजा ज्ञानेन्द्र र उनको धारले सत्तामा दखल दिने र भाँजो हाल्ने कुनै काम गरेको छैन । अनि कताबाट आयो लोकतान्त्रिक गणतन्त्रलाई विफल बनाउने षड्यन्त्र ? ऐतिहासिक दुईतिहाई बहुमतको सरकार र पार्टी किन तर्सेका हुन्, यो नै हेर्नलायक दयनीय दृश्य भएको छ ।

तर बिडम्बना के छ भने प्रचण्ड आफ्नै बोलीको ठेगान नभएका फटाहा नेताको रुपमा परिचित भईसकेका छन् । उनले औँल्याएको ‘लोकतान्त्रिक गणतन्त्रविरूद्धको खतरा’ समाजमा कतैबाट देखिन्न । छ भने कुशासन, भ्रष्टाचार, दण्डहिनता, अपराधीलाई सत्ताबाट संरक्षण तथा प्रश्रय दिने प्रवृत्ति नै लोकतान्त्रिक गणतन्त्रको खतराको कारक स्रोत हो भन्ने आम मान्यता सुनिन्छ ।

केही महिनाअघि प्रधानमन्त्री एवं सत्तारुढ पार्टीका अर्का अध्यक्ष केपी ओलीले सरकारको विरोध गर्नेहरूका बिरूद्ध अरिंगालको गोलो खनिएजस्तै जाईलाग्न सार्वजनिक रुपमा निर्देशन दिएका थिए । त्यसैको निरन्तरतामा प्रचण्डले पनि हालै त्यस्तै आशयको निर्देशन दिएका छन् । साथै उपचारार्थ भदौ ५ गते दोस्रोपटक सिंगापुर जानुअघिको सत्ता र प्रतिपक्षको बैठकमा उनले ‘राज्य प्रणालीमाथि प्रहार हुन थालेको’ अमूर्त भनाई प्रस्तुत गरेका थिए ।

दुईतिहाई बहुमतको सरकार छ । आफ्नै नालायकी र मूर्खताका कारण स्खलित र शिथिल हुनपुगेको मूख्य विपक्षी दल छ । विदेशीहरूबाट कुनै नकारात्मक प्रतिक्रिया आईहालेको छैन । युद्धस्तरमा नगरी नहुने आपतयुक्त काम पनि केही छैन । पूर्वराजा ज्ञानेन्द्र र उनको धारले सत्तामा दखल दिने र भाँजो हाल्ने कुनै काम गरेको छैन । अनि कताबाट आयो लोकतान्त्रिक गणतन्त्रलाई विफल बनाउने षड्यन्त्र ? ऐतिहासिक दुईतिहाई बहुमतको सरकार र पार्टी किन तर्सेका हुन्, यो नै हेर्नलायक दयनीय दृश्य भएको छ ।

युवराज खतिवडा, रघुवीर महासेठ, रामबहादुर थापा ‘बादल’, मातृका यादव, शक्ति बस्नेत, चक्रपाणी खनाल, थममाया थापाजस्ता काम फिट्टु नगर्ने, खाली कताबाट सोहोर्न पाइन्छ, त्यतिमात्र हेर्ने मन्त्रीहरूलाई प्रतिक्रियावादी शक्तिले काम गर्न नदिएको होइन होला । यस्ता सरकारी हर्कतमा ‘प्रतिक्रियावादी शक्ति’ कहाँनेर हाजिर भएको छ ?

सत्ता र सत्तारुढ पार्टीका महारथीहरूले देखाएको षड्यन्त्रमा राजधानीमा ल्याइने मेलम्चीको खानेपानीको काम ९५ प्रतिशत पूरा भएर ५ प्रतिशतको काम बाँकी रहँदा प्रचण्डकै ल्याइते बुहारी, खानेपानी मन्त्री बिना मगरले पैसा मागेर काम अड्काएको र ठेकेदार भड्काएको कम्पनीले ‘प्रतिक्रियावादीको षड्यन्त्र’ लाई सफल बनाउन काम छोडेर हिँडेको होइन होला । एकजोडी वाईडबडी जेटको खरिदमा भएको ४ अर्ब ३५ करोड ५६ लाखको खुद भ्रष्टाचार गराउन र त्यसमा कारवाही नगराउन प्रतिक्रियावादी तत्व आएको थिएन होला ।

सरकार र इमान गुमाएका केही श्रीमानहरूको मिलिभगतमा एनसेल मोबाइल कम्पनीले तिर्नुपर्ने ३९ अर्ब ६ करोड ७ लाख रुपैयाँ कर मिनाहा गराएर सरकारलाई बदनाम गराउन ‘प्रतिक्रियावादी तत्व’ अग्रसर भएको थिएन होला । गृहमन्त्रीका भाई र छोरालाई अपहरण, फिरौती नत्र हत्या आदि अपराधमा प्रतिक्रियावादी तत्वले उक्साएको होइन होला । युवराज खतिवडा, रघुवीर महासेठ, रामबहादुर थापा ‘बादल’, मातृका यादव, शक्ति बस्नेत, चक्रपाणी खनाल, थममाया थापाजस्ता काम फिट्टु नगर्ने, खाली कताबाट सोहोर्न पाइन्छ, त्यतिमात्र हेर्ने मन्त्रीहरूलाई प्रतिक्रियावादी शक्तिले काम गर्न नदिएको होइन होला । यस्ता सरकारी हर्कतमा ‘प्रतिक्रियावादी शक्ति’ कहाँनेर हाजिर भएको छ ?

प्रधानमन्त्री ओलीका शब्दमा ‘चिहानमा पुगेको राजतन्त्र’ लाई जगाउन कसैकसैले ‘नलीखुट्टाको हड्डी फुक्दैमा’ उनीहरूको इच्छा पूरा हुँदैन भनेर अरुलाई सुनाउँदा सुनाउँदै आफैँलाई विश्वास भएको हो कि ! दुईतिहाईका मालिक प्रचण्ड र ओलीलाई मनको बाघले खाएको र प्रतिक्रियावादी तत्वको त्रास भएको हो भने त्यो उनीहरूको समस्या हो ।

सत्तारुढ नेकपाका अध्यक्ष प्रचण्ड त अमेरिकालाई ज्यानी दुश्मनको रुपमा देखिरहेका छन् । उनको भनाईमा “देशी प्रतिक्रियावादी शक्ति र विदेशी साम्राज्यवादी शक्ति हाम्रा विरुद्ध चौबिसै घन्टा षड्यन्त्रका तानाबाना बुनिरहेका हुन्छन् ।” शान्तिपूर्ण राजनीतिको मूलधारमा आएलगत्तै उनले पोखरा पुगेर सार्वजनिक रुपमै भने, “यो मञ्चमा बसिरहेकै बेला अहिले भर्खरै मलाई खबर आयो, अमेरिकाको सीआईएले मेरो ज्यान लिन मानिस खटाइसकेको छ रे !” अर्को प्रसंगमा उनले भने, “भारत र चीन एउटा सहमतिमा पुगेर एशियाबाट अमेरिकालाई धपाउनु पर्छ ।” काठमाडौँमा चिनियाँ अधिकारीहरूसँगको एउटा भेटमा उनको यस्तै भनाई थियो, “नेपालमा भारत र अमेरिकाको बढ्दो दबदबा छ । यसलाई नियन्त्रण गर्नको लागि पनि चीनले नेपालमा आफ्नो भूमिका बढाओस् ।”

गत साल माघमा प्रचण्डले दक्षिण अमेरिकी मुलुक भेनेजुएलाको पक्षमा अमेरिकाबिरूद्ध कडा आलोचनाको औपचारिक वक्तब्यवाजी गरेर समस्या पैदा गरिदिए । नेपालबाट १५ हजार किलोमिटर टाढा रहेको, नेपालसँग कुनै साइनो सरोकार तथा राष्ट्रिय हितको सवाल नगाँसिएको, कम्युनिस्ट कुशासनले बर्वाद बनाएको विवादास्पद, भ्रष्ट र मानवताविरोधी अपराधमा संलग्न भएको भेनेजुएलाको सरकार भनी विश्वका पचासौँ मुलुकले औँल्याएको स्थिति विपरित सत्तारुढ पार्टीका अध्यक्षकै अभिव्यक्ति भावी कल्पनाले उठाएको त्रासदी नै थियो ।

भदौ ३० को भाषणमा उनले प्रतिक्रियावादी र अराजकतावादी भनी कटाक्ष गरे । तर प्रतिक्रियावादी र अराजकतावादी चरित्रको नाइकेका रुपमा उनी स्वयं चिनिएका छन् । चितवनमा मानवसागर उर्लेर हालैमात्र सामसुम भएको पत्रकार रवि लामिछानेको जनसमर्थनलाई उनले आफूविरुद्धको जनआक्रोशको रुप हो भनी मानिदिएमा त्यो नै विवेकशीलता हुन्छ ।

संक्रमणकालीन न्याय संकटमा परेको र पीडितहरूलाई न्याय र परिपूरण दिएर पीडकलाई सँजाय दिएपछि मात्र संक्रमणकालीन न्यायको प्रक्रिया पूरा हुने भन्ने राष्ट्र संघसहित ७ मुलुकको चासोले सत्तारुढ पक्षलाई निकै पोलेको परिप्रेक्षमा यस्ता गतिविधिले प्रश्रय पाएको अनुभव हुन्छ । हालै मात्र चिनियाँ राज्यपरिषदका सदस्य तथा विदेशमन्त्री वाङ् यीसँगको भेटमा उनले “नेपाल अमेरिकाले अघिसारेको ‘इन्डो–प्यासिफिक रणनीति’ प्रति विमति व्यक्त गर्दछ” भनेर अर्को खैलाबैला उत्पन्न गरे ।

भदौ ३० को भाषणमा उनले प्रतिक्रियावादी र अराजकतावादी भनी कटाक्ष गरे । तर प्रतिक्रियावादी र अराजकतावादी चरित्रको नाइकेका रुपमा उनी स्वयं चिनिएका छन् । चितवनमा मानवसागर उर्लेर हालैमात्र सामसुम भएको पत्रकार रवि लामिछानेको जनसमर्थनलाई उनले आफूविरुद्धको जनआक्रोशको रुप हो भनी मानिदिएमा त्यो नै विवेकशीलता हुन्छ । वर्तमान सत्तापक्षका प्रचण्ड आफ्नै कुकर्म र भनाईबाट आतंकित हुन पुगेमा त्यो उनको समस्या हुनेछ ।