लाग्यो ! पराजयसँग सम्झौता गर्दैछु

जति अध्यारो हुँदै गयो उति धेरै मनमा निराशा र अध्यारो छाँउदै छ । बिरानो ठाँउ, बजार क्षेत्र जहाँ स–साना होटलहरु छन् । रातको अध्यारोमा झिलमिल बत्ती बलिरहेका छन् । मान्छेहरु सबैलाई आफ्नो गन्तव्यमा फर्कन हतार छ । आफ्नै सुरमा हिडीरहेका छन् । विस्तारै मान्छेको चहलपहल पातलिदै छ । झिलमिल बलिरहेको उज्यालो मधुरिदै छ ।

मनमा केही आशा र अतास छ । हेर्दाहेर्दै बजार सारा सुनसान भयो । रातको अध्यारोले डेरा जमाउदै छ । अब मन सारै आत्तिन लाग्यो । खल्ती छामेर हेर्छु १४ सय पैत्तीस रुपयाँ मात्रै रहेछ । फुपुका छोराले ७ बजे आउने भनेको नाईट बस ९ बज्दा पनि नआउँदा आशा शुन्यमा परिणत भैसकेको छ ।

सुनसान बजार, ऊ परबाट दुईजना पुरुष एक्लाएक्लै लरखराउँदै र गुनगुनाउँदै मलाई नै केन्द्र बनाएर आएको भान भयो । हराउँदै गएको बत्तिको उज्यालोसँगै म एक्लिदै छु । मन हड्बडायो । छेवैका २÷३ वटा टिनले छाएका स–साना होटलहरु छन् । त्यहाँ अगाडि पनि २÷४ जना पुरुषहरु रमिता गरिरहेका छन् । म आत्तिए डरले सीमा नाघिसक्यो । यतिबेलै आँखा टिनको छाँनोमुनि गिलासमा चिया भर्दै गरेकी अधबैंसे दिदीसँग ठोकियो । दिदीतर्फ दौडिए, ती दिदीको अगाडि छेवैमा पुगे । पछाडि हेर्दा ती पुरुष मान्छे पनि मेरै पछाडि आएछन् ।

डर माथि डर थपिँदै गयो । दिदी नाईट बस आउँछ ? आउँछ, तर फिक्स हुदैन । मतर्फ हेर्दै नहेरी दिदीले जवाफ दिईन् । उनी आफ्नै काममा व्यस्त छिन् । ती दुई पुरुष छेवैमा पुगिसकेका छन् । रक्सीको गन्ध जतिजति कडा भएर मेरो नाकसम्म पुग्छ, मुटुको सुई तेतिनै रेसले घुमिरहेको छ । जिब्रो लर्बरिएको आवाज कान वरिपरि गुन्जिन्छ । तर नबुझ्ने गरि । भुईमा टेकिएका पैताला अझै चियावालीको नजिक पुगे । सोधे दिदी बाँस पाईन्छ ? अलि मुस्कुराउँदै दिदीले जवाफ दिईन् । यता त खानाको मात्रै व्यवस्था हो, गेष्ट हाउस छैन । दिदीले मलाई कत्ति पनि वास्ता गरिनन् । बेस्सरी रुन मन लाग्यो । परेलाको बाँध फुट्यो । दृष्टि छेक्ने गरि बगिरहेका आँसु पुछ्दै यता उता हेरे । बजार छेवैमा प्रहरी विट रहेछ । प्रहरीले अफ्ठ्यारोमा सहयोग गर्छ भन्ने सुनेकी थिए । तर त्यहाँसम्म जान सकिन । दिदीको होटल (मेरो) अगाडि तलमाथि गरिरहेका ती दुईजना पुरुष र ती विट माथिकै म भित्रको अविश्वासले प्रहरीसम्म जान बाधक बन्यो । यहाँ प्रहरी माथिको अविश्वास शब्द प्रयोग भएको छ । सुरक्षा निकाय माथि चोट पुगेछ भने माफी चाहान्छु । तर म भने अहिले यो २४ बर्षे उमेर सम्म पनि प्रहरीसँग डराउछु ।

त्यो बेला म सानै थिए । काखे उमेरमा आमाहरुसँग पधेरो जाँदा सुनेको एउटा कुरा जसको चोट अहिलेसम्म पनि मेरो मनसपटलमा दुखिरहन्छ । “प्रहरीको ठुलो मान्छेले मेरो जवान राम्रो छैनन् महिलाहरुले आफ्नो ख्याल आफै गर्नु“ यी शब्द चाहेर पनि भुल्न सक्दिन् । प्रहरी कै जवानबाट सामुहिक बलात्कारपछि मृत्युको घटनाको गाईगुई गाँउमा चलेको थियो । प्रहरीलाई आखाँले देख्न नपाउदै मनले बलात्कारीको रुपमा महशुस गरेको त्यही दिन नै प्रहरीसँग डरको साईनो जोडिएको थियो । र अहिलेको यो अवस्थामा आईपुग्दा यी घटनाले झन् ठुलो रुप लिईरहेको मिडिया तथा पत्रपत्रिकाहरुको हेडलाईनले देखाएको छ । यी यस्तै डरका कारण म प्रहरीसम्म जान सकिन ।

रात बढ्दै छ । आशाको दियालो धिपधिप गरिरहेको छ । जहाँ मानवताको नाम भिरेका राक्षसहरु मात्रै छन् । बाँस बस्न गेष्ट हाउस छन् । एकरात बाँस बस्न चानचुन पैसा पनि छ । तर छोेरीको भाग्य र चरित्रको बारेमा भन्न सकिँदैन । छोरी भनेर आमाले पढाएको पाठ मैले नकार्न सक्दिनँ । चरित्र माथि समाजले कहिल्यै औला उठाउने दिन नआओस् भन्नका लागि पनि म घर फर्कनै पर्छ । मनले हट गरिरहयो । सवारीको बाटो कुरिरहेका आँखा अझै थाकेका छैनन् । यतिबेला फेरि अर्काे अधबैंसे पुरुष छेऊमा आउछ । र भन्छ “अब गाडी पाउँदैन बुकिङ भए म जान सक्छु“ ।

मनमा झिनो आशा पलायो । उसले सुरुमा ८ सय भाडा लाग्ने बतायो । मैले हुन्छ भने । उनले कुरा गर्दै गर्दै १÷१ सयको दरले भाडा बढाउँदै आफैले भनेको ८ सय बाट १२ सय पु¥यायो । अन्ततः खल्तीमा भएको सबै १४ सय पैतीस रुपैयाँ ती दाईको हातमा राख्दै जसरी पनि घर पुर्याईदिनुस् भनेर हात जोड्न बाध्य भए । उसले त अब झन् १५ सय दिनु पर्छ । यसले पेट्रोल खर्च पनि पुग्दैन् पो भन्न थाल्यो । एकपछि अर्काे गर्दै मेरो वरिपरि धेरै पुरुष २÷३ जना महिलासहितको भीडनै लागि सकेको छ । म बेसहारा, मेरो स्त्री शरीर र मेरो नारित्वको बार्गेनिङ चलिरहेको छ ।

यस्तो रङगमञ्चमा उभिएकी छु । जहाँ दर्शकहरु एकपछि अर्काे नाटकीय श्रृङ्खलाहरु हेरिरहेका छन् । भगवान् मलाई यो कस्तो नसुहाउने रोल खेल्न पठाउनु भयो ? मनमा भक्कानो फुट्यो । आँखा टम्म भए । उज्यालो तेती प्रष्ट नभएर मलाई आशु लुकाउनु केही सहज भने अवश्य भएको थियो । घुटुक्क घुटुक्क थुक निल्दै परेला डिलमा छ–छल्किरहेको आशु कम गर्ने प्रयास गरिरहे । घरमा आमा बुबालाई फोन गर्न मन लाग्छ । तर आमा आत्तिनु होला । चिन्ताले झन् सताउला अनि आमाले फोनबाटै धित मरुन्जेल गाली गर्नु होला भन्ने डरले बरु पिरको रापले गल्नु भन्दा अर्काे विकल्प मसँग नै थिएन । त्यसैले पनि म समस्यासँग एक्लै जुधिरहे ।

अब फर्कन सक्ने विकल्प पनि केही छैन । आशा निराशामा परिणत भए । रात बढ्दै गयो । होटलका सटरहरु एकएक गर्दै झर्न थाले । आत्तिए, डराए, छट्पटाए । छेवैको गेष्टहाउसतर्फ एकपाईला मात्रै सारेकी थिए । अर्काे दाई भेटियो । उ पनि म जस्तै हतासमा थियो । म जस्तै सवारीको पर्खाईमै रहेछ । अघिकै १५ सय भाडावाला दाईलाई दुईजना जाने सल्लाह गर्दा दुईजना नलग्ने भनेपछि झिनो आशा पनि निराशामा परिणत भयो । लाग्यो यो गलत हुदैछ । म डराए । आँखामा एक्कासी अध्यारो छायो । घुट्कोले बेसरी थामेको आशु रोकिएन । मधुरो उज्यालोमा आँखाको बाढी बेसरी बगाए । गेष्टहाउसतर्फ दुई पाईला हिडे ।

अघिकै गाडीवाला र दुई दाई पछि पछि आए । १४ सयमै पु¥याईदिन्छु, एक्लै हिड् भन्न थाले । उनीहरुको नियतमाथि मलाई शंका परिसकेको थियो । तर पनि म विवश छु । सुदुरपश्चिमेली समाज र आमाहरुले पढाएका चरित्रका पाठहरुका अगाडि म हारेकी छु । तर पनि मेरा पैताला गेष्टहाउसतर्फ केही अगाडि बढे । फेरि पनि ती दाई मेरै पछि आएर भन्न थाले । दुईजना नै हिड, भईहाल्यो । मलाई जसरी पनि घर फर्कनु छ । कक्षा ५ पढ्दै गर्दा विद्यालयबाटै साथीले जवरजस्ती तानेर आफ्नो घर लग्दा आमा आत्तिदै साथीकै घरमा पुगेर बाटोभरि गाली गर्दै छोरीले आफ्नो घर भन्दा बाहिर बस्नु हँुदैन भन्दै घरमा ल्याएर पिठिउभरि बेसरी कुटेर बसेका डाम यतिका बर्षपछि पनि ताजै छन् । यो बेला झन् दुख्दैछन् । यसैले पनि फर्कने निष्कर्षमा पुगे ।

विस्तारै गाडी गुड्यो । मन केही शान्त भएपनि डर पटक्कै कम भएन । माओवादी जनयुद्धका बेला यी हातहरुले धेरैका घाँटी काटिए । ड्राइभर दाईको उपरोक्त कुरामा कुरा थप्दै कति लाशमा टेकियो, कति घाँटी छिनियो अर्काे दाईले भन्यो । मनमा अझै डर थपिदै छ । सास फेर्न पनि गाह्रो महशुस हुन थाल्यो । आफुलाई भगवान् भरोसा छोड्न बाहेक मसँग कुनै विकल्प नै रहेन । नदेखिने तर हरेक मान्छेले दुखमा सम्झिने एउटा शक्ति उनै ईश्वरको नाम मनमा निरन्तर जपीरहे । जसरी पनि मलाई मेरो घर पुर्याई दिनुस हें भगवान ! म भावविह्वल भएकी छु । मनमा सकारात्मक भन्दा पनि नकारात्मकताले झन् झन् डेरा जमाउदै गयो ।

सुनसान सडकमा एकैछिन धेरै गति अनि रोक्ला जस्तै गरि गुड्दै गरेको माईक्रोबसभित्र भगवानको नाममा जीवन याचना गरिरहेकी यात्री म । त्यो पुलको छेउमा माईक्रो घचक्क अड्यिो । लाग्यो यही अन्तिम हो । म अन्तिम सास फेर्दैछु । कता कता मोबाइलको घण्टी बज्यो । बेलाबेला फोन गर्दै गर हैं भनेर फुपुको छोरालाई भनेकी थिए । त्यसैले पनि उसले कल गरेको होला । धेरै बोल्नै सकिन फोन राखिदिए । छेवैमा बसेकोसँगै आउने दाई अर्धनिन्द्रामा जस्तै बसेको छ । बेलाबेला ठुष्स रक्सीको गन्ध आउदै छ । बिस्तारै माईक्रो गुड्यो । सोध्न थाल्यो कोले फोन गरेको ? श्रीमान् के गर्छन् ? विवाहित कि अविवाहित ? सबै प्रश्नको उत्तर दिए । फेरि दोस्रो चोटी सडक किनारामा माईक्रो रोकियो । आमा भन्दै जोडले चिच्याए । तर ओठ खुलेनन् । हातखुट्टा काम्न थाले । छेवैको ढोका खुल्यो । मसँगै आउने दाईको ओर्लिने ठाँउ पुगेछ । उ मलाई राम्रोसँग जानू भन्दै आफ्नो बाटो लाग्यो ।

म आफ्नै मनसँग एकएक गर्दै एक्लिदै छु । आशाहरु एकपछि अर्काे गर्दै रित्तिदै छन् । ड्राइभरसँगै बसेको दाई केही हड्वडाए जस्तो केहि डराए जस्तो गरि मेरो छेवैमा थचक्क बस्छ । उ पनि डराएको छ । उ पनि काप्दै छ । उस्को पनि मेरो जस्तै मुटुको धड्कन बढेको छ । तर मसँग हैन । उ आफैसँग र आफैले गर्न खोजिरहेको अपराधसँग । अपसोच यतिखेरै मोवाइलको घण्टी बज्यो । कापिरहेका औलाले फोन रिसिभ गरे । आउदैछु सडकमै पर्खिराख है । अघि भनेकै गाडी नम्बरमा आउँदै छु । धेरै केही बोल्न आएन । भाईको फोन काटियो ।

उ जुरुक्क उठ्यो माईक्रोबाट बाहिर निस्कियो । ड्राइभरसँगै अघिकै सिटमा बस्यो । एक किलोमिटर जति माईक्रो गुडेर तेस्रो पटक जङ्गलको छेवैमा माईक्रो ढक्क अडियो । एकाएक माईक्रो अगाडि पट्टिको ढोका खुलेर म बसेको छेवैको ढोका खुल्यो । अघिकै दाई अगाडि भन्दा अझै नजिक मेरो शरिरसँगै जुँधेर घचक्क बस्यो । लाग्दैछ, जीवनका धानी नसक्नु मेरा रहर, ईच्छा, चाहना र उद्देश्यहरुको पराजयसँग सम्झौता हुँदैछ । भगवान् जसलाई धेरै विश्वास गरिन्छ । उप्रतिको विश्वास एकाएक बालुवामा एक थोपा पानी जस्तै तप्प चुहियो ।

मर्न र अन्तिम सास फेर्न तयार भए तर म आमाले पढाएको छोरीको अस्मिता शिर्षकको पाठसँग कदापि हार्न तयार छैन । अहँ म मेरो अस्मिता लुटिन दिने छैन । म मर्न तयार छु तर जुठो अस्मिता लिएर हैन । मधुरो बलिरहेको बत्ति एकाएक हरायो । कहिल्यै महशुस नगरेको हातले खुट्टाको तिघ्रा टेके जस्तो भान भयो । अब डरको बाध फुटिसकेको छ । मानौं की डरसँग डरले नै हारिसकेको छ । गणितीय सुत्र माईनस माईनस = प्लस –– + भए जस्तै डरमाथि निडरको विजय भए झैं जोरले चिच्याए ।

तिघ्राको हात एकाएक हट्यो । एकैछिनमा बत्ती बल्यो, कापी रहेका हातले मोबाइलको बटन थिचे । फोन रिसिभ भयो । भाई गाडी नम्बर अघिकै हो । यति भनेर फोन काटियो । तर बोली रोकिएन । के के भने अहिले चाहेर पनि सबै भन्न सक्दिन् । भित्रबाटै उर्लिएको शक्तिको बाढीले मेरो डर, मुटुको असन्तुलन र बगिरहेको आशु एकाएक तहसनहस पारिदियो । मेरो शरिरसँग जुधिँरहेको उ टाढा पुगिसकेको छ । जब मेरो मानसिकताले डर माथि विजय प्राप्त गर्याे । सबै अवरोधहरु पाखा लागे । म ओर्लिने ठाउँ आईपुग्यो माईक्रो रोकिएन । तर म डराईन । केही अगाडिबाट पछाडि मेरो गन्तव्यतर्फ माईक्रो मोडिन बाध्य भयो ।

धेरै महिलाहरुका आजकल कलिलै उमेरमा आफ्नै डरका कारण बलात्कारीको शिकार भएर अमुल्य जीवन र होनहार भावनाहरु निमोटिदै छन् । अब हरेक महिलाहरुले आफु माथिको हिंसा र अत्याचारको प्रतिकार गर्नु पर्दछ । छुटेको मोबाइल लिन जादाँको घटनाले जिताएको यो जीत मेरा लागि जीवनकै तितो र मभित्रको डरको अचुक औषधि बन्यो ।
हामी हरेकको जीवनमा नचाहँदा नचाहँदै यस्ता नरमाईला तर यथार्थपरक घटना घटिरहेका हुन्छन् । यी हरेक घटनाहरुले सकारात्मक र नकारात्मक दुईटा पक्ष बोकेर आएको हुन्छ । त्यसको सही उपयोग गर्न सके जीवनका हरेक युद्धहरु जित्न सकिन्छ । आजको यो एक्काईसौ शताब्दिसम्म पनि कम हुनुको सट्टा झन् तीव्र रुपमा बढिरहेको महिला हिसां अन्त्यको लागि अबको अचुक औषधि भनेकै पीडितकै प्रतिकार क्षमता हो ।

राज्यको कानुन फितलो छ । शक्तिमा हुने अपराधी झन् मौलाउदै छन् । यो अवस्थामा हिसां न्युनीकरण सम्भव छदैछैन् । यसकारण पनि हिसांका विरुद्ध महिलाको मुक्का नै जरुरी छ । एउटा आमाको अगाडि नाबालिका छोरी बुबाबाटै बलात्कार हुँदा आमा निरही भएर हेनुपर्ने यो कस्तो विडम्बना ? यसका लागि राज्यबाटै महिलालाई आत्मरक्षाको लागि सीप तथा तालिमहरुको आवश्यकता महशुस भएको छ ।