नेकपाको सत्ताले पैदा गरेको नागरिक निराशा

देशमा भएका हरेक राजनीतिक परिवर्तनहरुले नागरिकका अधिकार र भूमिकाका बारेमा केही न केही नयाँ र आशालाग्दा अवसरहरु बोकेर ल्याएका हुन्छन् । कुनैपनि मुलुकमा दशकौंसम्म एउटै अवस्था र व्यवस्था नरहन सक्छ । नागरिकको चाहना र भावनाका आधारमा आफ्नाे राजनीतिक एजेण्डा बनाएर राजनीतिक दलहरु अगाडि आउन सक्छन् । कहिले राजा महाराजाहरुले एकछत्र शासन गर्छन् त कहिले नागरिकका प्रतिनिधिहरुले । जसले शासनसत्ता सञ्चालन गरेपनि मुख्य लक्ष्य र आशय आम नागरिकको भलाई र जनताको उन्नती प्रगति नै हुने गर्दछ , हुनु पर्दछ ।

प्रजातान्त्रिक व्यवस्था स्थापना र पुर्नस्थापनाका लागि नेपाली जनताले पटकपटक आन्दोलन गर्नु परेको ईतिहास सबैका सामु छर्लङ्ग छ । नागरिकको स्वतन्त्रताका लागि आफुलाई बली चढाउने देशका होनहार नेता तथा सम्मानित शहिदहरुको योगदानको उच्चतम सदुपयोग र सम्मान हुन नसक्नु नै आजको राजनीतिक अराजकताको पराकाष्ट हो भन्दा कुनै फरक नपर्ला । राजनीतिमा ईमान्दारिता र नेतृत्वमा जवाफदेहिता शुन्य व्यवहारका कारण नागरिकमा राजनीतिक व्यवस्था तथा वर्तमान अवस्था प्रति नैराश्यता पैदा भएको हो ।

प्रधानमन्त्रीका नितान्त व्यक्तिगत अगुवा पछुवा कार्यकर्ता पाल्नकै लागि देशको राष्ट्रिय ढुकुटी स्वाहा पार्नु बाहेक यो सरकारले कुनै बयान गर्न लायक काम गर्न नसक्ने अहिलेसम्मका काम कार्यवाही हेर्दा प्रष्ट हुन्छ ।

वैचारिक विचारधाराका आधारमा नागरिकलाई गोलबद्ध बनाउँदै आफ्ना नीति र कार्यक्रमहरुमार्फत नागरिकका समस्याहरुमा निस्वार्थ भावनाले लाग्न सक्नु नै राजनीतिक दलको जिम्मेवारी र कर्तब्य हुनुपर्ने हो । ईमान्दारिताका साथ गरिएका कतिपय कामहरुबाट खराब परिणाम निस्किए पनि नागरिकले कुनै गुनासो गर्दैनन् । तर व्यक्तिगत फाईदा र दलगत स्वार्थका लागि नागरिकले सहन गर्न नसक्ने कामहरुको लामो फेहरिस्त तैयार भैसक्दा पनि किञ्चित पनि लाज नमानी निरन्तरको गैरराजनीतिक चरित्र प्रस्तुत गर्ने राजनीतिक दल र तिनी सम्बद्ध समूहहरु माथि नागरिकहरुको तहबाट औला उठाउनु कुनै अप्ठ्यारो कुरा हुदैन ।

यो देशमा मुलुक बनाउने खारिएका राजनीतिज्ञ कहिल्यै शासन सत्तामा पुग्नै सकेनन् । जनताको आशा, भरोषा र चाहनालाई बुझ्ने योजनाकारलाई राष्ट्रिय योजना आयोगमा कहिल्यै बसाईएन् । देशको भौगोलिक अखण्डता र सोही अनुसारको योजना तर्जुमा गर्न ईन्जिनियरहरुलाई गाउँ गाउँमा कहिल्यै पठाईएन । दर्शक हसाउँने कलाकारलाई देशको राजनीतिक शक्तिको बागडोर जिम्मा लगाएपछि, खान नपाएका अगस्तीहरुलाई देशको राष्ट्रिय ढुकुटीको साँचो बुझाएपछि नेताले जनता हँसाए भनेर चौतारीमा चियागफ गर्नुको के नै पो अर्थ रहन्छ र ? देश लुटियो भनेर चौरास्तामा कराउनुको के नै पो सार्थकता हुन्छ र ?

देशमा जतिसुकै विकास भयो भनेर बेमौसमी बाजा बजाए पनि यो सरकार बनेपछि कुनै नयाँ योजना कार्यान्वयनमा आएको छैन । देशमा ३ बर्षमा कुनै नयाँ उद्योगधन्धा कलकारखाना स्थापना भएकै छैन । शिक्षित बेरोजगारहरुले कुनै नयाँ काम पाउने वातावरण बनेकै छैन । विदेश जाने नेपालीको लर्को अहिलेसम्म रोकिएकै छैन । देशमै बसेर अब जीवन धान्न सकिन्छ भन्ने कुनै भरपर्दो आशा पलाउन सकेकै छैन । जीर्ण भएका उद्योगहरु र कलकारखानाहरु मर्मत संभार भएर नेपालीले काम गर्न थालेको समाचार कही कतै पढन पाईएको छैन ।

छ त केवल प्रधानमन्त्री रोजगार कार्यक्रममार्फत बेल्चाले मकै गोडेको अनि बाँदर धपाउन सरकारी ढुकुटी सोहोरेको समाचार मात्र । प्रधानमन्त्रीका नितान्त व्यक्तिगत अगुवा पछुवा कार्यकर्ता पाल्नकै लागि देशको राष्ट्रिय ढुकुटी स्वाहा पार्नु बाहेक यो सरकारले कुनै बयान गर्न लायक काम गर्न नसक्ने अहिलेसम्मका काम कार्यवाही हेर्दा प्रष्ट हुन्छ । देश बनाउन गएकाहरुबाट हुने गरेका यस्ता बिना योजनाका काम र परिणाम बिनाका लगानीहरु देख्दा कुन चाँहि नेपालीको मन रुँदैन होला ??

समातिएको सून हेर्दाहेर्दै पित्तल बनिने हो भने यस्तो संवेदनशिल बिषयमा पनि सरकार मुकदर्शक भएर कानमा तेल हालेर बस्ने हो भने, नागरिकलाई जे भने पनि ढाँटन सकिन्छ भन्ने हो भने, देशमा किन चाहियो सुरक्षा निकाय ?? अनि किन चाहियो सरकार ?? यत्रो महङ्गो सरकार पाल्नै पर्छ भने जनतालाई चाँहि के को दरकार ???

अहिले नेकपालाई प्रसव बेदनाले सताईरहेको देखिन्छ । पार्टी भित्रकै एउटा पक्ष यत्तिका समय बितिसक्दा पनि कुनै गतिलो प्रतिफल जनतालाई दिन सकिएन भनेर अत्तालिरहेको अवस्थामा देखिन्छ भने एउटा पक्ष प्रभू भजन गाएर शिवजीका अगाडि गणेशजीको राजनीतिक फर्मुला लागू गराउनमै निरन्तर तल्लिन रहेको अवस्थामा छ । एकतापछि बनेको बृहद नेकपाको राजनीतिक संगठनमा दुःख गर्नेहरुको निरन्तरको अवमूल्यनले नेकपामा एक पछि अर्को दरार परिरहेको देखिन्छ ।

भैसी नपालीकनै तर(छाली) खानेहरुको जमात नेकपामा ह्वात्तै बढेपछि गोबर सोहोर्नेहरु आक्रोशित हुनु कुनै अनौठो कुरा पनि भएन । यसैले गर्दा नेकपाको सिंगो नेतृत्वले देश विकासको बिषयमा कहिल्यै पनि ध्यानै दिएन । सडकमा ओली जिन्दावादको नारा लगाउन कसैले छेक्दैन । सरकारको गलत कामको बिरुद्धमा आवाज मात्रै उठायो भने पनि निहत्था जनतालाई भाटा बर्साउन यो सरकारलाई कसैले रोक्दैन । बाटामा हिडने नागरिकलाई पनि गन्तब्यमा पुग्न गाह्रो भो । सरकार आफ्ना बिरोधी देख्नै सक्दैन सधै सरकारकी जय भन्न पनि जनतालाई साह्रो भो ।

सिंगो देश अहिले ब्रम्हनालमा सुतेको अवस्थामा छ । नागरिक रोग, भोक र सरकारप्रतिको आक्रोशमा तडपिरहेका देखिन्छन् । सरकार आफ्नै आफन्तको पटक पटकको प्रहारबाट जोगिन आफ्नैहरुबाट लुकामारी खेलिरहेको छ । मुलुकले भने बाढी, पहिरो र भोकमरीको कहालीलाग्दो समस्या झेलिरहेको छ ।

सरकार राजधानीमै १५ के.जी. सून समाउँछ, आधा के.जी. सुन र बाँकी पित्तल बनाउँछ । समातिएको सून प्रधानमन्त्रीको उपचार खर्चका लागि मात्रै खर्च गरिने हो भने, समातिएको सून हेर्दाहेर्दै पित्तल बनिने हो भने यस्तो संवेदनशिल बिषयमा पनि सरकार मुकदर्शक भएर कानमा तेल हालेर बस्ने हो भने, नागरिकलाई जे भने पनि ढाँटन सकिन्छ भन्ने हो भने, देशमा किन चाहियो सुरक्षा निकाय ?? अनि किन चाहियो सरकार ?? यत्रो महङ्गो सरकार पाल्नै पर्छ भने जनतालाई चाँहि के को दरकार ???