कांग्रेसले फेरि एकपटक कोईराला परिवारको नेतृत्व खोजीरहेको छ

देशको वर्तमान अवस्थाको मुल्यांकन कुनैपनि यन्त्रले गर्नसक्ने अवस्था छैन । देशको नेतृत्व गर्ने वर्ग आफै भ्रष्ट, अपराधी र खराब सोचबाट अभिप्रेरित भएर अगाडि बढेपछि सामान्य नागरिकले आफ्ना कुराहरु निर्धक्कका साथ राख्नसक्ने अवस्था नै रहेन । खराब कुराको आलोचना गरौं न भन्ने सबै नेपालीमा हिम्मत पनि भएन ।

सरकारको राम्रो कामको मुक्तकण्ठले प्रशंसा गर्न तयार नागरिकहरुले सरकारको राम्रो कामको क्लेश पनि नदेखेपछि राम्रो काम गर्लान कि भनेर सामान्य बिरोध गर्दा पनि अब निर्वाध बाँच्न पाउने हो कि होईन ? यो पनि भरपर्दो र विश्वासयोग्य आधार रहेन । कहिले चन्दा र कहिले लुटको खेतीले नेपाली जनमानस कहिल्यै उम्कन नपाउने भो । देश बिकास त एकादेशको कथा भो । सरकार देख्ने बित्तिकै भाग्नु पर्ने नागरिकको अवस्था भो । नेपाली जनतालाई यो सरकार हामीले नै मतदान गरेर बनाएको हो र ? भन्ने पनि शंका भो ।

जनताको सरकारप्रतिको अविश्वास तीव्र गतिमा बढेर गएको छ । “ईनफ इज ईनफ” भनेर तिनै जनताले नारा लगाउनु पर्ने दिन आयो । देशको सबै ढुकुटी तिनै नेता नामका ब्वाँसाहरुले जनतालाई देखाउदै र्याल चुहाउन लगाउँदै आफै मात्र खानुसम्म खाए । जनताले सामान्य औषधि उपचारसम्म नपाएर मर्नुपर्ने दिन आयो । यस्तो अवस्था आउँछ भनेर कहिल्यै नसोचेका नेपाली जनताले अहिले आएर मात्रै कहिल्यै नखाएको हण्डर खाएका छन् ।

भ्रष्ट सरकारका भ्रष्ट मन्त्रीहरुको नाङ्गो नाँचले देशभित्र मात्र हैन सारा विश्वमा रमिता देखाउको छ । अरुलाई बेसार पानी खान सुझाउने मुखियाले दिनमा ३ पटकसम्म कोरोनाको उपचार गराएका छन् । जनताको स्वास्थ्यमा भएको यस्तो खेलवाडको बिषयमा कस्ले लेख्ने ? जनताका आखाँमा बगिरहेको बलिन्द्रधारा आँसु कस्ले देख्ने ? भ्रष्टाचारीहरुको अखडा बनाएर देश लुटिईरहँदा पनि यी अपराधीहरुलाई खै कस्ले छेक्ने ? कहिले राष्ट्रवादीको खोल ओढेर विदेशी राजदुत भेटने, कहिले जनतालाई झुक्याउँदै देशका खोलानाला बेच्ने, अनि आफुले महान राष्ट्रवादीको पगरी गुत्थ्न पछि नपर्ने द्धैध चरित्रका नेतृत्वकर्ताबाट देशलाई मुक्ति दिलाउन सक्ने कोही बहादुर नेता जन्मेनन् ।

पढेलेखेकाको देशमा कुनै कामै भएन, सबै यूरोप अमेरिकातिर पलायन भए । अलिअलि श्रम जानेका पनि देशमा रोजगारीको अवसर नपाएर दुबई, कतार र मलेसिया गए । सरकारका मुखिया अझैंपनि लाखौंलाई रोजगारी दिने गीत गाउँछन् । विचरा आशावादी जनता तातोघाममा तालु सेकाउँदै तिनै नेताको भाषणमा ताली लाउँछन् । गाउँमा भएका बुढाबुढी र केटाकेटीले कसरी जीवन धान्ने हो ? विदेशमा गएका नेपालीको दर्दनाक अवस्थाप्रति अब कस्ले काँध हाल्ने हो ? आफै भिखारी भएर विदेशमा माग्न जानुपर्ने अवस्था भएका नेपालीले अझै कति दिनसम्म यस्ता ब्वाँसाहरुलाई पाल्ने होला ?

हिजो पार्टीको लागि अहोरात्र खटने कार्यकर्ता र तिनै कार्यकर्तालाई राजनीतिक छाहारी दिने नेतृत्वको बहिर्गमन नै आजको कांग्रेस दुरावस्थाको द्यौतक हो । अहिले आएर नेपाली कांग्रेसलाई केही सुकिला मुकिलाहरुले पार्टीलाई धमिलो बनाएर आफु अत्तरको बास्नाले सजिएर हिडन सक्ने भए । पद र पैसाका लागि जे पनि गर्नसक्ने आजको कांग्रेसलाई पुनः आस्था र निष्ठाको राजनीतिक पाठशालामा पढाउने शिक्षकको खाँचो छ ।

किसान मजदुरको पार्टीको डंका पिटने दलको भीमकाय सरकारले किसानलाई जाबो युरिया मल पनि दिन सकेन । जनताको पसिना खरानीमा परिणत हुने अवस्था आउँदा पनि घरवेटीलाई कुम्ल्याउने वातावरण बनाई दिने बाहेक अरु कुनै सपना देखेन । दिनहुँ जसो राजनीतिक तिक्तताका कुराहरु निकाल्ने, बेलुका सधैं बसेर रक्सी धोक्ने नेपालका बहुरुपी नेताहरुको नौटंकी बुभ्mन अब कुनैपनि नेपालीलाई आईतबार कुर्नु प्रर्दैन् । यी गतिछाडा साँढेहरुलाई जति नै कुढो र घाँस हालेर पघारे पनि दुई थोपा दुध झर्नेवाला छैन् । निराशाको विकल्प आशावादिताको उज्यालो घाम गरिबको आँगनमा कहिल्यै उदाउँन सकेन ।

समस्याका खात माथि खात थपिदाँ समेत नेपालका नेताहरुलाई कुनै ठाँगेले छुँदैन । गरिबको घरमा चुल्हो नबल्दा पनि यी अपराधीहरुको मन रुदैँन । कति पहिरोमा पुरिए, कति खोलाले बगायो । तर यी रक्तपिपासुहरुलाई यो त झन् कमाउने मौका बनेर आयो । खायो खायो, खानुसम्म खायो माथि तल दुबैतिरबाट डकार आउञ्जेल खायो । यहाँ दश फेलले देश चलायो । देशको अवस्था नै यस्तो छ, डाक्टर उपाधि पाउनेले गाउँपालिकाको सचिवमा फर्म भर्छ । अण्डर एसएलसी नेताको भतुवाले पीएचडी गर्ने वर्गलाई अघिपछि हिडने बनाएको छ। यो व्यवस्था हो कि दुर्दशा हो जनताको ? यस्तो अवस्थामा पनि चुँ गरेर बोल्न नसक्ने प्रतिपक्ष दल कसले बनायो ? अझैंपनि केही खान पाईन्छ कि भनेर नेपाली कांग्रेसको नेतृत्व किन केपी ओलीको शरणमा हात पसार्न लालायित भैरहेको छ ? जनताको बाँच्ने आशा दिनानुदिन मर्दै गैरहेको छ । यही भएर त यहाँ सत्ता पक्ष भन्दा पनि बढी प्रतिपक्षी गन्हाईरहेको छ ।

अब कांग्रेस हिजोको कांग्रेस रहेन । किन हिजो जस्तो रहेन ? भनेर कसैले भन्न सक्ने अवस्था पनि भएन । हिजो पार्टीको लागि अहोरात्र खटने कार्यकर्ता र तिनै कार्यकर्तालाई राजनीतिक छाहारी दिने नेतृत्वको बहिर्गमन नै आजको कांग्रेस दुरावस्थाको द्यौतक हो । अहिले आएर नेपाली कांग्रेसलाई केही सुकिला मुकिलाहरुले पार्टीलाई धमिलो बनाएर आफु अत्तरको बास्नाले सजिएर हिडन सक्ने भए । पद र पैसाका लागि जे पनि गर्नसक्ने आजको कांग्रेसलाई पुनः आस्था र निष्ठाको राजनीतिक पाठशालामा पढाउने शिक्षकको खाँचो छ । विचार र पद्धतिको बाटोबाट बिश्वेश्वरप्रसाद कोईरालाले प्रतिपादन गरेको प्रजातान्त्रिक समाजवादको बाटोमा हिडाउँन सक्ने बहादुर सिपाहीको खाँचो छ । अहिलेको हकमा कोही त्यस्तो नेता छ भने त्यो हो डा. शेखर कोईराला जसको अगुवाईमा मात्र अबको कांग्रेसले देशमा उम्रिएका नयाँ राजनीतिक दलहरुसँग मुकाबिला गर्नसक्ने क्षमता र साहस राख्न सक्छ ।

वर्तमानका पार्टी सभापति शेरबहादुर देउवालाई सम्मानजनक स्थानको व्यवस्थापन अबको नयाँ नेतृत्वले गर्न सक्नुपर्छ । नेपाली कांग्रेसबाट बिरक्तिएका जनतालाई पुनः सही बाटोमा हिडाउन, विकासका पुर्वाधारमा युवा पुस्तालाई सहभागिता गराउन, नेतृत्वमा देखिएको आर्थिक अनुशासनहिनताको कालो बादल हटाउन जरुरी छ । नेपाली कांग्रेसकाे १४ औं महाधिवेशनले अब सिंगो कांग्रेसले रोजेको उम्मेदवार छान्नु पर्छ । देशले खोजेको नेतृत्वलाई नेपाली कांग्रेसका तमाम नेता तथा कार्यकर्ताहरुले आफ्नो अभिभावक मान्नु पर्छ । यसरी आफ्नो अभिभावकको छत्रछायाँमा रहेर आगामी निर्वाचनमा बहुमत प्राप्त गर्दै देश र जनताको उन्नति र प्रगतिमा सबै देशभक्त नेपालीहरु लाग्नु पर्छ ।

देश अब नयाँ बिन्दूबाट अगाडि बढन खोजिरहेको छ । कांग्रेसले फेरि एकपटक कोईराला परिवारको नेतृत्व खोजीरहेको छ । अबको कांग्रेस नेतृत्व परिवर्तनसहित अपार आशा र विश्वास लिएर बर्षौसम्म नगएका गाँउ र बस्तीहरुमा पुग्नु परेको छ । आम कार्यकर्ताहरुको भावना र चाहना बुझेर स्थानीय, प्रदेश र संघीय सबै निकायमा जनतासँगै बसेर जनताले रुचाएका र जनताले सुझाएका जनताका विकासका योजना बनाउनु परेको छ ।

निराशामा बसेका, अन्यायमा फँसेका, अभावले गाँजिएका, गुटगत राजनीतिले थलिएका, पार्टी भित्रै पेलानमा पारिएका आदर्शवान नेतृत्वपंक्तिलाई साथमा लिएर अबको नेतृत्व आउन जरुरी छ । आफ्नै बारीमा लगाएको बालीमा उम्रिएको झार फाल्न अब बेर गर्नु हुँदैन । सधैं झारको जंगल मात्रै बारीमा रहिरने हो भने भनेजस्तो बाली फल्दैन । चेतना भया ।