राष्ट्रिय झण्डा जलाउनेहरू “कर्ता” मात्र हुन् !

राष्ट्रिय झण्डा जलाउनेहरू “कर्ता” मात्र हुन । जलाउने “कार्य” को दुरूत्साहन दिने मुलदोषी अहिले पनि कानुनबाट छलिएर बसेका छन् । जबसम्म ‘Race’ (प्रजाति)हरू बीच विभाजनको रेखाकोर्ने दोषीहरूलाई नियन्त्रणमा लिएर कानुनको कठघरामा उभ्याँईदैन, तबसम्म द्वन्द्व र रक्तपाततर्फ उन्मुख नेपाली समाजले त्रासबाट उन्मुक्ति पाउने संम्भावना छैन् ।

नेपालको राष्ट्रिय झण्डा जलाउने कार्यलाई सामान्य रूपमा लिनु मुर्खता हो । राष्ट्रिय झण्डा जलाउनुको निश्चित “कारण” रहेको छ । यस्ता व्यक्तिहरू नेपालमा “नेता” काे रूपमा उदय भएका छन्, जसले प्रजाति (Race) हरूलाई आदिवासी, जनजाति नाम दिएर नागरिकलाई विभेद गर्दै/भड्काउदै राज्यसत्ता प्राप्त गरिसकेका छन् । पछिल्लो समय उनीहरूद्वारा रोपिएको बिउ “आदिवासी, अनादिवासी, जनजाति” हो र राष्ट्रिय झण्डा जल्नुको प्रमुख “कारण” पनि यही हो । राष्ट्रिय झण्डा जलाउने घट्नाले नेपालको राजनीतिको मुख्य खलनायकको पहिचान र प्रस्तुति गरेको छ ।

मुल खलनायक पहिचान भएतापनि राज्यले उसलाई संरक्षकत्वमा राखेको छ । राज्य निरिहताको स्वाङ रचेर बसेको छ । विदेशद्वारा पालित, पोषित र संरक्षित विद्वेष भड्काउने दुष्टहरू नागरिकमा विभेद, विभाजन, बिखण्डन र द्वन्दको नारासहित देश दौडाहामा हिँडिरहेका छन् । नागरिकहरूमा फुट गराउने यस्ता पात्र समयमै पहिचान हुन जरूरी छ ।

“जन र जाति” शब्द एकै ठाउँमा रहन सक्दैनन । नागरिकहरूलाई विभेद र विभक्त गरेर आफ्नो व्यक्तिगत लाभका लागि “जन” मा “जाति” शब्द मिलाएर “जनजाति” शब्द प्रादुर्भाव गरिएको हो । “जन” भनेको “जन” नै हो, त्यसलाई “जनजाति” बनाउन मिल्दैन । आजभन्दा लगभग ३० बर्षअघि नेपाली राजनीतिक शब्दकोषमा नै नभएको यो शब्द राजनीतिक लाभका लागि बनाईएको र अत्यन्त गैरजिम्मेवार र अवैज्ञानिक कार्य भएको प्रष्ट छ ।

जनताहरू बीच बिभाजन र विद्वेष फैलाई त्यसको “राजनीतिक लाभ” लिने उदेश्यले “जनजाति” जस्तो अवैज्ञानिक शब्द निर्माण गरिएको हो । जयस्थिति मल्लका पालामा स्थापित “जाति” व्यवस्था भन्दा पनि गम्भीर, अत्यन्त र क्रुर यो शब्दले विभिन्न कुतर्कका आधारमा निश्चित समुदायलाई जनजातिको परिभाषाबाट अलग गरेर द्वन्द भड्काउने काम गरेको छ । यो आफैमा अपराध हो, यसको पक्षपोषण गर्नेहरू समाजका अपराधी हुन् ।

जातियता, जातिय राज्य, क्षेत्रियतासहितको विखण्डन र द्वन्दको नारासहित नेताको पगरी लगाएर नेता भनाउँदाहरू हाम्रै सामु हिँडिरहेका छन् । नेपालमा दण्डहिनता मात्र होईन, रक्तपातको नजिरसमेत स्थापित छ । विगतको नेपालको द्वन्द्व र दण्डहिनता कै कारण हिजो रक्तपात मच्चाउनेहरू आज विभिन्न दलमा टाउको लुकाएर सामाजिक सद्भाव बिथोल्दै खुलमखुला हिँडिरहेका छन् । नेपालमा दण्डहिनता र रक्तपातको नजिर स्थापित छ । रक्तपातको सम्भावनालाई सँधैका लागि निर्मुल गर्ने हो भने हिजोका मानवता बिरोधी अपराधका अपराधीलाई न्यायको कठघरामा ल्याउन ढिलाई गर्नु हुँदैन ।

अहिले जलेको राष्ट्रिय झण्डाले भविश्यको भयानक द्वन्दको संकेत दिएको छ । आदिवासी–अनादिवासी, जनजातिका नारामा नागरिकलाई एक आपसमा भिडाएर नेपाललाई रगतको आहालमा डुबाउनमात्र बाँकी छ । रक्तपातको सम्भावनालाई सँधैका लागि निर्मुल गर्ने हो भने कानुनले समान रूपमा संरक्षण गरेका “प्रजाति” हरूलाई आदिवासी, जनजाति, अनादिवासी भनी विभाजन गर्ने हिजोका मानवता बिरूद्धका अपराधी तथा अहिलेको जातीय नारा दिने कुतत्वहरूलाई न्यायको कठघरामा ल्याउन ढिलाई गर्नु हुँदैन् ।