“ हिजड़ों ने भाषण दिए लिंग–बोध पर, वेश्याहरुले कविता पढे आत्मशोध पर !!”

नेता र नीति बद्ली सक्यो साथी अब तिम्रो त्यो विभेदकारी चस्मा फाल्ने बेला भयो ? तिम्रा हाम्रा वर्गीय सपनाहरुमा रंग भर्ने जिम्मा लिनेहरु अझैं आफ्नैं सपनामा रल्लिरहेका छन् । दुवै हातमा लड्डु समातेका बच्चा झैं अनि हामी अझैं आसे नजरले तिनैलाई हेरिरहेका छौँ ।

२ /४ जना भातमारा नेताहरुको राजनीतिक भविष्य सुरक्षित गर्न बहुदलीय व्यबस्था विरुद्ध मैनबत्ती बालेर जुलुस निकलेनौं र ? यदि बहुदलीय व्यबस्थामा नै पछारिनु थियो भने ०१७ साल मै मुन्टियको भए के हुन्थ्यो ?

तर यिनीहरुको अवस्था भाडाका ट्टूको जस्तै थियो । कुनै राजनैतिक हैसियत नै थिएन र त्यसबेलाका महान राजनीतिज्ञहरुका अघि यिनीहरुको औकात र अस्तित्व पनि थिएन । सायद, ०१७ देखि ०४६ सम्मको कालखण्डमा हामीले भोगेका सम्पूर्ण कष्टका लागि यिनीहरुले जिम्मेवारी लिन्छन ?

हिजोका ती पम्फादेवी अनि तानाशाहका काल्पनिक कथाहरु कता पुरिए ? नातावाद, कृपावाद, जहानियाँ शासन, स्वीस बैंकको त्यो अकुत सम्पत्ति जस्ता अनर्गल कथाहरु खै त ? बरु अचेल पो देखिंदै छ त पम्फादेवीका नयाँ भर्जनहरु अनि नवतानाशाहका घृणित कर्महरु ? बीसौं हजार हाम्रा दाजुभाईहरुको हत्या अनि अहिलेको अकर्मण्डता, भ्रष्टाचार, देशद्रोहको औचित्य कसरी पुष्टि गरौँ ?

कुख्यात बामपन्थी कवि धूमिलले एउटा कविता लेखेका थिए “ हिजड़ों ने भाषण दिए लिंग–बोध पर, वेश्याहरुले कविता पढे आत्मशोध पर !!” मलाई यो पंक्ति कताकता हाम्रा भाडाका क्रान्तिकारी प्रचण्ड बाबुरामको जीवनीसँग मेल खाए झैं लागेर यहाँ उधृत गरें । दोष यी भातमारा नेताहरुको मात्रै पनि हैन, केही हदसम्म हाम्रै पनि हो । किनकी फगत एकछाक मासुभातको लोभमा या भनौं दुइचार पैसाको लालचाले हामीहरु स्वमं नै यिनीहरुको पिछलग्गु हुन् पुग्यौं । कसैलाई जागिरको आश्वासन मिल्यो होला, कसैलाई आफ्नो जात, क्षेत्र, भाषाले लोभ्यायो होला । कारणहरु अनेक हुन् सक्छन वा अरु चाहे जेसुकै किन नहोस् ।

अब तपाई आँफै भन्नुहोस्, तपाई हामी जस्ता लुच्चा, स्वार्थी र गुलाम जस्ता कार्यकर्ता पाएपछि मदन भण्डारी होस् या वीरेन्द्रको हत्या गर्न कुनै कठिनाई हुन्छ त ? हुने कुरै भएन । यदि त्यसो हैन भने के हामीले दरवार हत्याकाण्ड होस् वा भण्डारी हत्याकाण्डको उचित विरोध गर्यौं त ? कदापी गरेनौं । हाम्रो आन्दोलन केवल आफ्ना नेताले औंला तेर्साएतिर लक्षित भयो । नेताले औंला त्यतै तेर्साए, जता उनीहरुलाई सहज सत्तामा पुग्ने भ्र्याङ्ग थियो ।

हाम्रो दासताले हामीलाई नेताहरुले कोरिदिएको लक्ष्मणरेखा पार गर्ने औकात दिएकै छैन तसर्थ पटकपटक टुक्रिएर पनि हामी थुतुनोमा रुन्चे खुशी देखाउन बाध्य छौँ । कारण हामी प्रतिपक्षको कटाक्षसँग लाज मान्छौं । होइन भने नेताको लज्जास्पद क्रियाकलाप, तिनीहरुको भ्रष्ट्रचार, पदीय वेइमानी, अनैतिक आचरणको केही विरोध गर्थौँ होला ।

अहिले त झन् दशकौंदेखि हामीलाई रंगीन सपना देखाउनेहरुको पूर्ण बहुमतको सरकार छ । खै त आहत जनतालाई राहत ? जनताको जीवनस्तरसँग प्रत्यक्ष सरोकार राख्ने कुनै मुद्धा सम्बोधन हुनपनि सकेनन् । अरु स्वाभिमानी नेपालीको त कुरै छोडौं । लाजशरम नमानिकन के तपाई अझैं पनि साँच्ची नै गर्वसँग म कम्युनिस्ट हुँ भन्न सक्नुहुन्छ ? स्वाभिमानी हुनुहुन्छ भनेपनि सक्नुहुन्न सायद ।

साथी, समय अब पहिला जस्तो छैन । संसार धेरै फेरिएको छ । संसारभरी एकअर्कासँग कोही टाढा छैन । सबैलाई सबैको सबै कुरा छर्लंग थाहा छ । तसर्थ हामीले एकअर्कालाई अल्मलाउन सकौंला केही समय तर धेरैबेर ढाँटन सक्दैनौं । तसर्थ हे ! आफुलाई बामपन्थी हुँ भन्ने साथीहरु ! आफ्नो ग्रन्थीको मर्मत गर्नुस अनि आफ्नो अवसरवादी चस्मा फालिदिनुहोस र भन्नुहोस यी यावत काण्डहरु भारदारी हत्याकाण्ड, राजपरिवार हत्याकाण्ड, लाउडाकाण्ड चाहे निर्मला बलात्कार होस् या ३३ किलो सुनको कुरा होस् अथवा वालुवाटारको जग्गा होस् । कोरोनाको नाममा अरवौं खरवौंको राष्ट्रको ढुकुटीको दोहनको कुरा नै किन नहोस् !

के हामीले वर्तमान अराजकता विरुद्ध राज्य संचालनको ठेक्का लिएका राष्ट्रद्रोही विरुद्ध उचित दवाव दियौं त ? आफ्ना नेताहरुलाई ?

तपाई आफु त जीवनभर नेताको दास, गुलाम, झोले भएरै गुजार्नु होला तर आफ्ना सन्ततिको सुनौलो भविश्यसँग अझै कति खेलवाड गर्नुहुन्छ ? चेतना भया !!! जय नेपाल !!!     फ्र्यान्क्फर्ट, जर्मनी ।