ठट्टा हैन हाम्रो राष्ट्रवाद !

कालापानी, लिपुलेक र लिम्पियाधुरा हरेक सचेत एवं संवेदनशिल नागरिकको घाउ हो । तर विषयको गाम्भीर्यता र यसको गहिराईको छेउटुप्पो महशुस नगर्ने केही उरेंठेउला राष्ट्रवादीहरूले यसको मजाक बनाईरहेका छन्, जुन ज्यादै दुखद कुरा हो । सामाजिक साञ्जल्मा ताई न तुइको सेखी बघारेर जानी नजानी यसको महत्व घटाईरहेका छन् ।

कुण्ठा होला, आक्रोश होला, मनमा तर त्यसलाई उचित दिशा दिनपनि सक्नुपर्छ । भारतको काखमा खेलेर हुर्केका कथित राष्ट्रवादी झारहरु तथा गमलामा हुर्केका भाडाका क्रान्तिकारीहरुलाई पटकपटक यो मुलुकले बेहोरिसकेको छ ।

हुनत प्रम  केपी ओलीको पहिलो कार्यकालदेखिनै कमाऊ धन्दावाला नक्कली राष्ट्रवाद चर्चाको शिखरमा थियो नै । चाहे आम नेपाली जनातालाई कथित नाकाबन्दीको सास्ती दिएर सीमापारी आफ्नै सहमतिमा अवरोध उत्त्पन्न गराएर छद्म अभाव सिर्जना गराई छिमेकी मुलुक र पार्टीको अनर्गल र अराजनीतिक टिप्पणी गरि अर्को छिमेकीको लगानीमा रातारात राष्ट्रवादी बनेपनि यथार्थ सारा जनता सामु छर्लंग छ ।

गैह्रसरकारी संस्थाको विकराल लगानीमा रक्सी र मासुभातसँग अभिमत साटेर सरकार निर्माण गरी हस्तिनापुरका धृतराष्ट्र झैं पदासिन हुन पनि त्यति सहज थिएन । तर इतिहासकै शक्तिशाली सरकार गठन पश्चात आम नेपाली जनतामा जुनप्रकारको अपेक्षा थियो, जे जस्ता सपना साँचेका थिए ती सबै उदासिनता, अज्ञानता, आलु पांडे दम्भ र सिलसिलेवार भ्रष्टाचार, बलात्कार, अनियमितता, सुन तस्करी जस्ता काण्डहरुले सरकारको मुहारभरि रछ्यान पोतिदिएको छ । विगत केही समयदेखि त यो एउटा राष्ट्रिय चासोको विषय बनेको छ ।

न त राष्ट्रियता, कथित चुचे रेल र पानीजहाज ल्याउने नाममा भ्रष्टचारले कुरुप पारेको थुतुनो छोप्ने पछौरी हो राष्ट्रवाद । न त एमसीसी पास गराउन मरिहत्ते गर्नु राष्ट्रवाद हो ।

कम्तिमा पनि म अल्पज्ञान भएको मान्छेलाई पनि के लाग्दछ भने देश र जनतासँग प्रत्यक्ष सम्बन्ध राख्ने यावत कुराको संरक्षण, प्रबर्दन र प्रोत्साहन गर्नु सायद राष्ट्रवादको पहिलो खुड्किलो हो । समग्रमा ज्यादै गहिरो छ राष्ट्रवादको व्याख्या । रेमिट्यान्सले धानेको देशमा अरवौंको सम्पत्ति जोडेर चाटुकारहरुको ताली खान गरिने उत्ताउलो र उरेन्ठेउलो भाषणमा भेटिदैन् सच्चा राष्ट्रवाद ।

न त सीमापारी भात खाएर वारी ढुङ्गा हान्छन् राष्ट्रवादीहरुले । न त रातभरी भातृ संगठनका कार्यालयबाट पेट्रोलियम पदार्थको कालोबजारी गरेर राष्ट्रवादी भईन्छ । स्वपोषित मुठ्ठीभर लफङ्गाहरूलाई चुटकिला सुनाएर ताली ठोकाउँदैमा अब्बल राष्ट्रवादी भईन्थ्यो भने विश्वका शक्तिशाली राष्ट्राध्यक्षहरु नामुद ब्यङ्गकार हुन्थे होलान ।

कल्पना गर्न सक्नुहुन्छ, दक्षिणकाले रक्सीमासु ख्वाएर उत्तरका विरुद्ध गालीगलौज गर्ने अनि उत्तरकाले रक्सीमासु ख्वाएर दक्षिणकालाई गाली गर्नु नै राष्ट्रवाद ठान्ने मित्रहरुको वास्तविकता कति घिनलाग्दो होला ? छिमेकीले थमाईदिएको बन्दुक बोकेर आफ्नै दाजुभाई दिदीबहिनीको हत्या गर्नेहरुको गलामा पचासौं किलोको माला लगाई दिएर देवत्वकरण गर्ने जमातलाई राष्ट्रवाद सँग के लेनादेना ?

चार पैसा हातमा थमाईदिएवापत धर्म बेच्ने र बेच्न मद्धत गर्नेलाई राष्ट्रवादले छुन्छ र ? मदनआश्रितको हत्यारा अनि हत्याराका मतियारहरु अनि प्रजावत्सल राजा वीरेन्द्र परिवारको नृशंस हत्यारा र तिनीहरुका मतियारहरुले तपाई हामीलाई कस्तो राष्ट्रवाद सिकाउलान र हामी राष्ट्रवादी बनेर हाम्रा गुमेका भूमिहरु फिर्ता ल्याऊँला ?

के यिनीहरु हामीलाई नेतृत्व गर्ने औकात राख्दछन त ? अनि अन्त्यसम्म राष्ट्रको लागि लड्लान त ? ठट्टा लाग्दैन तपाइहरुलाई ? सच्चा राष्ट्रवाद हामीकहाँ अत्यन्तै न्यून भनू कि सुसुप्त अवस्थामा छ । जसको नजरमा कुलमान, डा. केसी भन्दा भ्रष्टचारका पितामह भनेर चिनिने बामदेवको मर्यादा उच्च ठानिन्छ ।

हामी कहाँ अहिले चलेको राष्ट्रवाद भन्या उरेन्ठेउलो राष्ट्रवाद, मौसमी राष्ट्रवाद र स्वघोषित राष्ट्रवाद हुन् । अब आँफै सोच्नुस तपाई कुन कित्तामा पर्नुहुन्छ ? भोलि हाम्रा गुमेका भुमि फिर्ता गर्ने क्रममा कुनै आन्दोलन सिर्जना भयो भने तपाईको साथ, सहयोग र भूमिका के कति र कस्तो रहला लेखाजोखा गर्दै गर्नु हैं ।  फ्रयाङफट, जर्मनी