कविता : मायाको कसम !

नमिता दवाडी / न्युजिल्यान्ड

जड बनायौ ,बनेँ ,
शिरमा सजायौ
पाउमा ढलायौ ,
चुम्यौ अङ्ग अङगमा ,
गिद्दले सिनो लुछे झैँ
तिम्रै खुसीमा
खुसी-खुसी छाडेँ जिन्दगीको बहर !

अनायास एकदिन भन्यौ ,
सँगै नारिन सकिन्न हल बनेर ,
बाँधिदै मायाको जोतारोले
हालेर कर्तब्यको जुवा काँधहरुमा ,
जीन्दगीमा सुर्का सुर्की मात्रै छ !
बस् ! बल्ल देख्यौ जिन्दगीको फाँट ?
प्रेमको हत्या गर्यौ ! कसरी भनुँ हृदयको मान्छे !

तिम्रा पनि बाध्यता होलान् !
आफ्नै बाटा होलान् !
गन्तब्य होलान् !
के हिसाबकिताब माग्नु नाफा घाटाको ,
तिम्रो प्रतिक्षामा ब्यग्र हुँदै बिताएका अधिर पल ,
पिएका अखप छटपटी ,
तिम्रो स्पर्शको सपनाबाट एक्कासि ब्युँझिदा
बिपनाले कोतरेका मनका असङ्ख्य डोबहरु ,
दफन गरिदेउ !
विन्ती ! खनिदेउ चिहान !

तिम्रो मायाको कसम ! म कहिल्यै मुन्टो उठाउने छैन ,
नियाल्ने छैन तिम्रा पाइतालाका छापहरु ,
सुन्ने छैन पदचापहरु।
तिमीसँग भेटिएपछि तोडिएका दौँतरी ,
फेरिएका आफन्त ,
बिग्रिएको मेरो जिन्दगीको सरगम ,
काखमा आफ्नै लास बोकेर
धुरुधुरु रोईरहेको मन ,
चिन्ता नगर यो हालको
बरु सजाइदेउ चिता
सल्काईदेउ झ्वार्र क्रोधको एक खिली सलाई
र जलाईदेऊ यी अबयबहरु !
तिम्रो मायाको कसम ! म कहिल्यै छुने छैन !

धुवाँ बनेर ,
हावा बनेर तिमीलाई !
बस् ! मुक्ती देऊ ! मुक्ती लेऊ !