कविता : काल रात !

नमिता दवाडी / न्युजिल्याड

अभाबको आगोमा जलेर खरानी हुने ?
या
अनिश्चितताको बिमानमा चढेर भै परि आउने
घटना दुर्घटनाको लागि तयार रहने ?
दोश्रो बिकल्प रोजेँ,
कालो घाम ,
बिकराल क्षितिजबाट अट्टहास हाँसिरहेथ्यो मेरो विवशतामा !

आत्म-सम्मानमा एक रति आँच आउन नदिई
मचक्क टेकेँ आमाको मुटुमा ,
नुहाएँ आँशुको छहराले सुटुक्क पसेर स्नान कक्षमा ,
फर्किएर निमोठेँ आफ्नै मुटु ,
अति प्रेमिल छायाँ ढुकढुकी बनेर बसिरहेथ्यो जहाँ !

सुनिन थाले पछि तोते बोलीमा ,
हजुर कहाँ जान लाग्नु भएको ?
म हजुरको काखमा बस्ने हो ?
हामी टि टिट जाने हो ?
फुटाएँ कानको जाली ,
मलाई अझै बलियो हुनु थियो।

टिकाउनु थियो दम्भ !
देखिन थाले पछि
ओइलाए झैँ मेरो बगैँचाको सब से किम्ती फूल
र् वाम्म रोपेँ तिर आँखाहरुमा !
कन्थै खलाँस !!
अब न दुख्यो कतै ,
न देखे आँशु ,
न सुनेँ सुँक्क-सुँक्क हृदयहरुको ,
म मुर्दा भै पसेँ बिमान घाटमा !

भ्रम रहेछ मृत्यु ,
गहिरो पीडा महशुस भो भित्र कतै ,
काँडा बिझे जस्तो बिझाईरह्यो अन्तःकरण
थाहा भयो ,
यो लास होइन !! धोका भो म माथि !!!
लासलाई दुख्दैन , पोल्दैन !
आफ्नै आँखाले देखेको छु दाउराले हान्दै लास पोलेको !
आखिर जिन्दगीले यसरी हानेर झापड ,
गरायो अनुभुती ज्युँदो हुनुको !
गरायो अवतरण जिन्दगीले एउटा अपरिचित
माटोमा ।

घोलेर असङ्ख्य बाध्यता , विवशता र चुनौतीका रङ्गहरु ,
हाने अनुसार पुर्ब निर्धारित सर्तहरुमा औँठा छाप
म बनिरहेछु परिस्थितिको नोकर !

छोएर पाउ ,
गरिरहेछु बिन्ती !
भित्ताहरुलाई पहरा दिन अँधेरी रातमा ,
फ्याउराहरुलाई जपिदिन मृत्युन्जय मन्त्र ,
बर्षालाई पखालिदिन मृत्यु ,
मतलब यो होइन कि म मृत्यु देखि भयभीत छु !
बस ! एउटै चाहना !
कुनै रात काल रात नबनोस् यो अन्जान शहरमा !!