जाँड र व्हिस्कीमा ल्याइएको संंघीयता ठीक कि हिन्दु अधिराज्यसहितको बहुदलीय व्यवस्था ?

अब नागरिकले राजनीतिक अधिकार खोज्ने आधिकारिक फोरम भनेकै सडक हो । यदि नेपालीमा त्यो साहस र हिम्मत छ भने यो कम्यूनिष्टहरुको जड्यौरी संघीयता र गणतन्त्रको खोल बाग्मतीमा बगाएर सनातन हिन्दु अधिराज्यसहितको बहुदलीय व्यवस्था, नागरिकहरुको अधिकार सुनिश्चित रहेको २०४७ सालको आफैले र आफ्नै अभिभावकजस्ता नेताहरुले आफ्नै बलबुताले कसैको पिछिलग्गु नभईकन बनाएको संबिधानको पक्षमा सडकमा आउन जरुरी भैसकेको छ ।

नेपाली कांग्रेस र कम्यूनिष्टहरुले पनि यो बुझ्न जरुरी छ कि हिजोको चुनावमा कांग्रेस र कम्यूनिष्टहरुलाई भोट हाल्ने सबै नेपाली नागरिक वर्तमानका पनि कांग्रेस र कम्यूनिष्ट भने होईनन् । नेपाली राजनीतिका सारथीहरुको खराव आचरण, दुष्ट र छुद्र व्यवहारका कारण नेपाली जनता वर्तमानको राजनीतिक परिदृष्यबाट अत्यन्तै रुष्ट र आजित भैसकेका छन् ।

एक समय थियो जुनबेला राजनीतिक दलका नेताहरु असाध्यै ईमान्दार हुन्थे । आफ्नाे कार्यकर्ताहरुले आफ्ना दलका नेताहरुलाई आफ्नाे सबैभन्दा नजिकको आफन्त ठान्थे । नेता पनि आफ्नाा कार्यकर्ताहरुलाई आफ्नै छोराछोरी भन्दा पनि प्यारो मान्थे । हामी यिनै पुराना र त्यागी नेताहरुलाई स्मरण गर्न चाहान्छौ, अहिले पनि तमाम कार्यकर्ताहरु यिनै पुराना नेताको पुरानो व्यवहारको पर्खाईमा छौं ।

त्यो दिन अनि तिनै नेताको सोच भएका हाम्रा अभिभावक एकदिन फेरि अवश्य आउनेछन् भनेर चौतारो कुरेर बसिरहेका छन् । हामीलाई त्यस्ता होनहार नेताहरु चाहिएको छ जसले संसारमै उत्कृष्ट संबिधान बनाएर देखाए । राजा र जनतालाई एकै ठाउँमा उभ्याएर देखाए । महान् सन्त र त्यागी नेता भनेर आफ्नाे नाम ईतिहासको सुनौलो पानामा लेखाए ।

अब नागरिकले यो बुझ्न जरुरी छ कि फोहोरको बस्ने उपयुक्त स्थान भनेकै कण्टेनरमा हो । जनता अहिले आएर वर्तमानका नेता र तिनका आनीबानीको अध्ययन गर्न थालिसकेका छन् । हिजो किन राजा माहाराजाहरुले वर्तमानका नेता भनाउँदा चार पैसाका कौडीका दाममा नबिक्ने व्यक्तिहरुलाई जेलको कालकोठरीमा कोचेर राखेका रहेछन् भनेर ।

यिनीहरु जसरी हुन्छ आफ्नाे थैलो भर्ने, राष्ट्रिय ढुकुटीमा मनपरी गर्ने, देशका संबैधानिक तथा अन्य सरकारी निकायमा आफ्ना आफन्त र आसेपासे मात्र भर्ति गर्ने भन्दा माथिको बुद्धि र क्षमता भने पटक्कै भएको पाईएन । देश विकास गर्ने यिनका नारा थानकोट काट्ने बित्तिकै बिर्सिए । राजधानी पुग्न पाएको छैन बीचबाटो बाटै मस्त जाँड र व्हिस्कीमा लठ्ठिए । जनताका रोदन र क्रन्दन बिर्सिनेहरुले के जनताको पक्षमा राजनीति गर्नु ? यस्ताले त टुकुचामा गएर बरु डुबेर मर्नु । थारो गाई पाल्दा पाल्दा आजित नेपाली नागरिकहरु अब लैनौ गाई नै पाल्ने बरु कुँडो राम्ररी हाल्ने अवस्थामा पुगिसकेका छन् ।

यिनीहरुमा देश र जनताका सवालमा, मुलुक बनाउने सवालमा, देशबाट गरिवी र भोकमरी अन्त्य गर्ने सवालमा, नागरिकका छोराछोरीहरुले सर्वसुलभ र निशुल्क प्राबिधिक शिक्षा प्राप्त गर्ने वातावरण बनाउने सवालमा, नागरिकलाई निशुल्क स्वास्थ्य सेवा प्रदान गर्ने सवालमा अन्य कुनै पनि जिम्मेबारीका सवालमा रत्तिभर पनि चिन्ता रहेको देखिएन । आफु र आफ्ना सातपुस्ते आफन्तलाई पोस्ने बाहेक यिनीहरुको अन्य कुनै गतिलो काम देखिएन । यिनका आङ्गमा देखिएको लाजको पर्दा यिनका बेतुकका कुरा र जग हसाउने उखान टुक्काले छेकिएन । अब त नेता भन्ने बित्तिकै तीनकोष परबाट जनता बुरुक्क उफ्रन थालिसके । यिनका नाम र फोटाहरु आफ्नाे दलिनबाट निकालेर फालिसके ।

यिनीहरु जसरी हुन्छ आफ्नाे थैलो भर्ने, राष्ट्रिय ढुकुटीमा मनपरी गर्ने, देशका संबैधानिक तथा अन्य सरकारी निकायमा आफ्ना आफन्त र आसेपासे मात्र भर्ति गर्ने भन्दा माथिको बुद्धि र क्षमता भने पटक्कै भएको पाईएन । देश विकास गर्ने यिनका नारा थानकोट काट्ने बित्तिकै बिर्सिए । राजधानी पुग्न पाएको छैन बीचबाटो बाटै मस्त जाँड र व्हिस्कीमा लठ्ठिए । जनताका रोदन र क्रन्दन बिर्सिनेहरुले के जनताको पक्षमा राजनीति गर्नु ? यस्ताले त टुकुचामा गएर बरु डुबेर मर्नु । थारो गाई पाल्दा पाल्दा आजित नेपाली नागरिकहरु अब लैनौ गाई नै पाल्ने बरु कुँडो राम्ररी हाल्ने अवस्थामा पुगिसकेका छन् । यसको सामान्य झिल्काहरु पनि बिस्तारै नेपाली सडकहरुमा बल्न थालिसकेका छन् ।

यत्ति गर्दा पनि नसुध्रिएपछि अबको बिकल्प यिनलाई पिँधमा टिन झुण्ड्याएर थानकोटको डाँडा कटाउनै पर्छ । नत्र करोडौं नेपालीको स्वाभिमान त्यसै त्यसै ओइलाएर मर्छ । खराब काम गर्नेलाई फुलमाला लगाएर सम्मान गर्ने नेपालीको संस्कार छैन । यस्ता फटाहाहरुको अघिपछि लागेर हिडने नेपालीको पनि स्तर हैन । नेपाली त्यो हो जसले आफु आधा पेटमात्रै खाएर पनि अरुलाई सहयोग गर्न चाहान्छ ।

दुर्गन्धित ढल कहिल्यै पनि पवित्र गंगाजी बन्न सक्दैन । ढलको पानी कुनै पनि पवित्र कार्यमा समेत चढदैन । तर यदि त्यहि ढललाई गंगाजीमा मिसाईदियो भने त्यो पनि पवित्र गंगाजी बन्दछ । जसमा तमाम आस्थाका केन्द्रहरु धक पुगुञ्जेल डुबुल्की लगाउन सक्छन् । त्यहि पानी पवित्र गंगाजी मानेर आफ्ना घरसम्म बोकेर लान्छन् । त्यो पवित्र गंगाजी भनेकै आम नागरिकसहितको राजनीतिक शुद्धिकरणको आन्दोलनको अभियानमा सहभागी हुनु हो । सडकमा आउनु हो र नेतृत्व लिनु हो ।

अबको नेपाली राजनीतिलाई पनि त्यसरी नै पवित्र गैगाजी झै सङ्गलो बनाउनु परेको छ । अहिले किन हो नेपाल र नेपालीहरुको राजनीतिक आकाशमा साढे सात मात्रै चढेको छ । यसको स्वस्तिशान्ति गराउन अब तमाम नेपाली जनता सडकमा आउनुको बिकल्प छैन । जनताका पक्षमा नदेखिएको वाद र व्यवस्थाका पछि लागेर बर्षौ समय बर्बाद गर्न अब नेपालीलाई समय पनि छैन ।

हिजोसम्म यिनीहरु सामान्य नेता हुँदासम्म हामीले यिनै नेताहरुलाई पनि काँध काँधमा राखेर बोकेकै हो । अहिले आएर भ्रष्ट, अपराधी र निच सोचका देखिएपछि नेपाली जनताले बीच सडकमै थुकेकै हो । कतिलाई जुत्ता र कतिलाई गाला फुट्ने गरि कुटेकै हो । यत्ति गर्दा पनि नसुध्रिए पछि अबको बिकल्प यिनलाई पिँधमा टिन झुण्ड्याएर थानकोटको डाँडा कटाउनै पर्छ । नत्र करोडौं नेपालीको स्वाभिमान त्यसै त्यसै ओइलाएर मर्छ ।

खराब काम गर्नेलाई फुलमाला लगाएर सम्मान गर्ने नेपालीको संस्कार छैन । यस्ता फटाहाहरुको अघिपछि लागेर हिडने नेपालीको पनि स्तर हैन । नेपाली त्यो हो जसले आफु आधा पेटमात्रै खाएर पनि अरुलाई सहयोग गर्न चाहान्छ । देशै लुटेर खान थालेपछि यस्ता लुटेराहरुलाई के नेपाली जनताले काखमा राखेर नचाउँछ ? बरु त यस्ता अपराधीहरुलाई चारपाटा मुडेर चार भन्ज्याङ्ग पारीको डाँडा कटाउँछ ?