नेपालका कम्युनिष्ट पार्टीहरु र महिला मुक्तिको आन्दोलन

नेपालको महिला मुक्तिको आन्दोलनमा सबैभन्दा बढी क्रियाशिल, सशक्त, आक्रामक र संभव हुनै नसक्ने बेतुकका नारा दिएर नेपाली जनताको अथाह समर्थन बटुल्दै नेपालको राजनीतिमा उदाएका कम्युनिष्टहरुले मुलुकमा प्रजातन्त्रको प्रादुर्भावसँगै सरकारको बागडोरसम्म सम्हाल्न पुगेको नेपालको एउटा राजनीतिक शक्तिको नाम हो नेकपा ।

जनतालाई सपनाका पोका बाँडेर आफु देशाटनमा निस्किएका नेकपाका नेताहरुको बिगत जस्तो ढाँट र अविश्वासी रहेको थियो वर्तमान त्यो भन्दा सयौं गुणा बढी भ्रष्टाचारी र बिकास बिरोधी देखियो । देशलाई लुटेर खाने भाडो बनाउन कै लागि मात्रै राजनीति गरिएको हो या राजनीतिको भर्याङ्ग उक्लिनका लागि मात्रै सोझासिधा नागरिकलाई रणभुल्लमा पारेर आफु सत्ताको सिढी उक्लिएको हो ? भन्ने फरक छुट्याउन पनि नेपालका वरिष्ठतम राजनीतिक बिश्लेषकहरुलाई पनि हम्मेहम्मे पर्ने गरेको छ ।

नेकपाका थुप्रै संस्करणहरु हाम्रो जस्तो सानो मुलुकले झेलिसकेको छ, भोगिसकेको छ, ब्यहोरिसकेको छ । कहिले कुन नामले, कहिले कुन गोत्रले, कहिले कुनै थरले, कहिले कुनै कामले, कहिले रहरले, कहिले डरैडरले, कहिले बिकास र परिवर्तनका आशाले, कहिले मनै लाेभ्याउने गीतसंगीतका भाकाले, कहिले अभावले, कहिले त्रासदीपूर्ण दवावले, कहिले जालझेलले, कहिले पत्याउनै नसकिने अनायासको मेलले, नेपाली बजारमा देखिएका रंगिबिरंगी कम्युनिष्टहरुको प्रदर्शनी पनि आमनेपाली जनताले धेरै नजिकबाट हेरिसकेका छन्, भोगीसकेका छन् अझ भनौं नराम्रोसँगले ब्यहोरिसकेका छन् ।

जबजब नागरिकहरुको अभिमत लिएर कम्युनिष्टहरु सत्ताको भर्याङ्ग उक्लिए, तबमात्र नेपाली जनताले यिनीहरुको वास्तविक अनुहार थाहा पाए । हिजो जसले भारतीय बिस्तारवाद मुर्दावादको नारा घन्काए, आज तिनैले प्रभूभक्तिको घिनलाग्दो भजन गाए । यही भएर त बर्षौदेखि नेपाली जनताले विश्वसाका साथ अत्यन्तै प्यारो गरेर बोकेको हँसिया हथौडा अंकित झण्डा अहिले आएर सदाका लागि सन्दूकमा लगेर थन्क्याए ।

नेपालमा कम्युनिष्टहरुको पुच्छर जोडेर धेरै नै राजनीतिक दलहरु जन्मिए, हुर्किए, बडेमानका भए, फुले, फले, तर तिनीहरुमा कम्युनिष्ट आचरण भने कहिल्यै पनि देख्न पाईएन । महिला मुक्तिका नारा लिएर अगाडि बढेको नेपालको कम्युनिष्ट आन्दोलन महिला हिंसा कै घनचक्करमा आफै रुमल्लिरहेको पाईएको छ । कहिले ? कहाँ ? कुन नेता ? बुरुक्क बोतल बोकेर कुन कमरेड कहाँ ? कसरी पुग्ने हुन ? पत्तै हुँदैन् ।

महिला मुक्तिको सिंगो आन्दोलन नै बोकेर गाउँशहर चाहर्ने नेकपाका नेताहरुलाई यस्ता जावा महिला हिंसाका घटनाले छुँदा पनि छुदैन । अर्काको बारीमा पोकेको फल चोरेर आफ्नाे पेट पाल्न पल्किएकाहरुका लागि आफुले दुःख गरेर बाली लगाउने झण्झट ब्यहोर्न कत्ति पनि मन पर्दैन । जति नै बदनाम र दाग लागोस यिनका शिरको एउटा रौं पनि झर्दैन । हजारौं शहिदहरुका मालिकहरुलाई थप एक दुईजना महिला शहिद बन्दा यिनीहरुलाई खाँसै फरक पनि पर्दैन ।

नेपालकाे कम्यूनिष्ट आन्दोलनले शुरुशुरुमा ज्यादै धेरै देशभक्ति र परिवर्तनका गीत गाए । त्यहि गीतमा रुमल्लिएर देश परिवर्तन गराउन सकिन्छ कि भनेर देशका लाखौं तन्नेरीहरुले कम्युनिष्ट पार्टीको सदस्यता लिंदै शपथ खाए । जबजब नागरिकहरुको अभिमत लिएर कम्युनिष्टहरु सत्ताको भर्याङ्ग उक्लिए, तबमात्र नेपाली जनताले यिनीहरुको वास्तविक अनुहार थाहा पाए । हिजो जसले भारतीय बिस्तारवाद मुर्दावादको नारा घन्काए, आज तिनैले प्रभूभक्तिको घिनलाग्दो भजन गाए । यही भएर त बर्षौदेखि नेपाली जनताले विश्वसाका साथ अत्यन्तै प्यारो गरेर बोकेको हँसिया हथौडा अंकित झण्डा अहिले आएर सदाका लागि सन्दूकमा लगेर थन्क्याए ।

यिनीहरु आफैमा टोकाटोक गरेर मर्छन्, हानाहान र काटाकाटको स्थितिमा पुग्छन्, हदैसम्म गिरेर एकले अर्काेलाई सत्तोसराप गर्दै सडक सडकमा पुग्छन्, यिनीहरुको अचाक्ली हर्कत देखेर बीच सडकमै नेता देख्यो कि जनताले यिनीहरुका मुखमा थुक्छन् सम्मको अवस्था आउँछ भन्ने आभाष भने नेपाली जनताले पहिल्यै कहिल्यै बुझ्नै सकेनन् ।

हिजो कालापानीदेखि नालापानीसम्मको गीत गाईयो । सुस्ता र लिपुलेक हाम्रै हो भनेर चर्का चर्का नारा लाईयो । अरु सबै राजनीतिक दलहरु भारतपरस्त हुन् भन्दै हामी मात्रै सिंङ्गल राष्ट्रवादी भनेर, यिनै कम्युनिष्ट भनाउँदाहरुको फोश्रा आश्वासनमा परेर छिमेकीको बिरोधमा सडकमा प्रहरीको लाठी, अश्र्ग्याँस र गोली खाईयो । महिनौको नाकाबन्दीमा पनि आफु अभाव र परिवारको आर्थिक दवाव झेरेरै भएपनि सरकारको कदमको जयजयकार मनाईयो ।

विदेशीका सामू कहिल्यै नझुक्ने राष्ट्रवादी सरकार पाईयो भनेर सुकिसकेको नाक पनि बेलुन जस्तै गरेर फुलाईयो । तर जबजब यिनै राष्ट्रवादी भनाउँदा देश लुटेराहरुको वास्तविक अनुहार हेर्न पाईयो, जबजब हिजो आफैले गरेको अन्धभक्त समर्थक र झेलिएका, अभावले पेलिएको समाज, पिल्सिएका चाहना, अश्रु मिश्रित नेपाली नागरिकहरुका भावनामा लागेको चोट आफ्नै आँखाले झल्झल्ति देख्न पाईयो तब भने यस्ता मौसमी राष्ट्रवादीहरुप्रति निरन्तरको घृणा र बितृष्णा मात्रै जागेर आयो ।

लाग्थ्यो, नेपालमा कम्युनिष्ट पार्टीहरु एक भैदिए मुलुकले कोल्टे फेर्छ । नेपालको बिकास र उन्नति देखेर सिंगो मुलुकले नेपालतिर पनि आँखा उठाएर हेर्छ । समृद्ध नेपाल भएपछि सबै नेपाली सुखी हुन्छन् । सुखी नेपाली सधैं खुशी हुन्छन् । तर यिनीहरु आफैमा टोकाटोक गरेर मर्छन्, हानाहान र काटाकाटको स्थितिमा पुग्छन्, हदैसम्म गिरेर एकले अर्काेलाई सत्तोसराप गर्दै सडक सडकमा पुग्छन्, यिनीहरुको अचाक्ली हर्कत देखेर बीच सडकमै नेता देख्यो कि जनताले यिनीहरुका मुखमा थुक्छन् सम्मको अवस्था आउँछ भन्ने आभाष भने नेपाली जनताले पहिल्यै कहिल्यै बुझ्नै सकेनन् ।

निर्मला पन्त जस्ता सयौं नेपाली चेलीका हत्यारा र बलात्कारीले सजाय पाउँछन् भनेर कसरी यो सरकारको भर पर्नु ? आफ्नै सहोदर साथीकी श्रीमति त नछोडने भनेर बात लागेका कमरेडहरुसँग राजनीति गर्ने नाउँमा कसरी हाम्रा आमा, दिदी, बहिनी, फुपु, भतिजी र छोरीहरुलाई यिनकै पछाडि लगाएर पठाउनु ?

अर्कैले सिलाई दिएको जड्यौरी पनि सम्हालेर लगाउन नसकी क्षणभरमै धुजाधुजा पारेर मिल्क्याए पछि, छिमेकीको पटकपटकको जड्यौरी टाल्ने प्रयासले समेत खाँसै गतिलो परिणाम निकाल्न सकेन । एकता मै बल छ भन्ने कुरा यी व्वाँसाहरुको दिमागको कुनै एक कुनामा समेत अटन सकेन । आफ्ना दलका कार्यकर्ताहरुलाई देश बिकासको महान अभियानमा परिचालन गर्नै सकेनन् । जसको फलस्वरुप अबैध रुपमा रहन गएको गर्भ समय नपुग्दै तुहिएर गयो ।

अब भने नेपाली जनताले भन्न थालिसकेका छन् । कम्युनिष्ट भन्ने झेली पार्टी र त्यसका स्वार्थी नेताप्रतिको अटुट रुपमा रहेको आस्था र विश्वास आफ्नाे मन मस्तिष्कबाट फालीसकेका छन् । जनतामा आक्रोश र तिरस्कारको ज्वालामुखी फुटनै लागेको देखिन्छ । अहिले नेकपाका तिनै पुराना नेता तथा कार्यकर्ताहरु भन्न थालेका छन् अब तिमीले महिला मुक्तिको गीत नगाउनु, कालापानीका गीत र लिपुलेकका गाथा नगाउनु, नसुनाउनु सोझासिधा नेपालीलाई सुस्ता र लिम्पियाधुरा हाम्रै हो भनेर, किनकी तिम्रै बर्षौबर्षसम्मको शासनकालमै भारलते लिपुलेकमा बाटो खनिसकेको छ । लिपुलेक र लिम्पियाधुरा मेरै हो भनिसकेको छ । बर्दियादेखि मेचीसम्मको तराईको सीमानामा नेपाली जमिन जोडिसकेको छ । कोशी, काली र गण्डकी बेचेको फिर्ता ल्याउँछौ भनेर जनता उराल्दै सत्ता उक्एिकाहरु नै आज त्यही सत्ता जोगाई दिन बिस्तारवादी भारतको अगाडि लम्पसार परेर अनुनय विनय गरिरहेको छ ।

अधिकारका नाममा आफुले भोगेका कुकृत्यका पर्दाहरु हिम्मत गरेर खोल्न थाले भने, साँच्चै पीडित महिला कमरेडहरुले आफुले पाएको चरम शारीरिक यातना र यौन शोषणका कहालिलाग्दा बिगतहरु आँफै बक्न थाले भने, नेपालमा अझै धेरै भीमसेन थापाहरु सेरिने दिन आउन सक्छ । आफ्नै कुकृत्यको डोरीले बेरिने दिन आउन सक्छ ।

तिम्रा महिला मुक्ति र महिला सशक्तिकरणका अभियानले सिंगो महिला समाज नाङ्गो भैसकेको छ । फरिया र चौबन्दीको ईज्जत गर्न नजान्नेहरुको जमातले के रोशनीको न्यायको कुरा गर्नु ? निर्मला पन्त जस्ता सयौं नेपाली चेलीका हत्यारा र बलात्कारीले सजाय पाउँछन् भनेर कसरी यो सरकारको भर पर्नु ? आफ्नै सहोदर साथीकी श्रीमति त नछोडने भनेर बात लागेका कमरेडहरुसँग राजनीति गर्ने नाउँमा कसरी हाम्रा आमा, दिदी, बहिनी, फुपु, भतिजी र छोरीहरुलाई यिनकै पछाडि लगाएर पठाउनु ?

नेपाली जनतालाई अब शंका भैसकेको छ । तिमीहरु माधव कमरेडले भनेझै शहिदका श्रीमति मात्रै ताक्छौ कि गरिबीमा पिल्सिएका लाखौं चेलीहरुको ईज्जत ढाक्छौं ? भीमसेन थापाले सेरिएर मर्नुपरेको नेपालको बिगतको ईतिहास फेरी दोहोरियो भने, दलका नेताहरुको महिला मुक्तिका गतिबिधिहरुको पोल खोलियो भने, दलका नेताहरुको काला कर्तुतहरु बाहिर आउन थाले भने, अधिकारका नाममा आफुले भोगेका कुकृत्यका पर्दाहरु हिम्मत गरेर खोल्न थाले भने, साँच्चै पीडित महिला कमरेडहरुले आफुले पाएको चरम शारीरिक यातना र यौन शोषणका कहालिलाग्दा बिगतहरु आँफै बक्न थाले भने, नेपालमा अझै धेरै भीमसेन थापाहरु सेरिने दिन आउन सक्छ । आफ्नै कुकृत्यको डोरीले बेरिने दिन आउन सक्छ ।

साँच्चै त्यो दिन आयो भने, पीडित महिलाले न्याय पायो भने, साँच्चै नेपाली जनताले चाह्यो भने हिजो आफैले गाएको र “आमा दिदीबैनी हो कति बस्छ्यौ दासी भै” उठ अब अधिकार खोजेर भन्ने जनतालाई गाउन लगाएको गीतको रोयल्टीसहितको हर्जाना समेत तिर्नुपर्छ । आफु पनि कालकोठरीको यात्रातर्फ हिडनु पर्छ ।