कविता: तँ !

हो , तँलाई माया गर्दिनँ म
अहँ ! गर्दै गर्दिनँ
बिहानीको भाले बास्नुभन्दा पहिले
सिरान मुनीबाट मलाई व्युँझाउँछेस्

उठ्ने बेला भएन ?
कति अबेरसम्म सुतेको ?
छिटो उठ् भनेर उठाउँछेस्
आजभोलि सिरानमा केही छैन , कोही छैन
तै पनि सिरानमुनी हात छिराउँछु म
किन यस्तो लत लगाइदिइस् मलाई ?
किन यस्तो आदत बसाइदिइस् मलाई ?

खाना खाइस् कि छैन ?
आज किन ढिलो रु भोक लागेन ?
आज के गर्छस् रु कहाँ जान्छस् ?
थाहा छ मलाई
तैँले उति टाढाबाट खाना पठाउन सक्दिनस्
फेरी किन यसरी सोध्छेस् हरेक दिन मेरो भोक तिर्खा ?
फेरी किन यसरी खोज्छेस् हरेक दिन मेरो दिनचर्या ?

औषधी खा !
खान नहुने चिज नखा !
तातो पानी पिई
राम्रो डाक्टर सँग गएर जँचा
आफ्नो ख्याल गर
उफ् !

तैँले निको पार्ने होइन मलाई
तँ झाँक्री पनि होइनस्, धामी पनि होइनस्
डाक्टर पनि होइनस्, वैद्य पनि होइनस्
के का लागि मेरो निरोगिता चाहन्छेस् ?
के का लागि मेरो सकुशलता चाहन्छेस् ?
तैँले हरेक दिन माया गर्छु , गर्छु भनिस्
आखिरीमा छोडेर गइस्
मैले अन्तिम सास लिंदा सम्म पनि
अहँ , बिर्सनै सकिन तँलाई

आज म सोध्छु
कहाँ छेस् रु के गर्दैछेस् ?
सञ्चै छेस् रु खुशी छेस् ?
आजबाट त सम्झिन पनि पाउँदिनँ मैले तँलाई
हेर् न
हतारिंदै छन् मलामीहरू मलाई चितामा छोडेर घर फर्किन
ए साँच्ची
तँ किन मलाम नआएकी ?