कविता : मसान

त्यो लाश धेरै नै बलियो मानिसको थियो भनिन्थ्यो
तर
आगो डराएन उसलाई जलाउन !!
अर्को लाश ज्यादै धनी मानिसको थियो भनियो
तर
ऊ जल्दा सुन निस्केन शरीर बाट,
खरानी निस्कियो !!
असाध्यै रूपमतीको थियो रे तेश्रो लाश
तर
उसको जल्दै गरेको शरीर बाट
अत्तरको वासना आएन !!
ठूला भनिएका मानिसहरूका लाश पनि
जलिरहे लहरै श्रिखंड माथि सुती !
तर
उनीहरू जल्दा न आकास रोयो
न धर्ती चिच्यायो !!
एक छेऊका ती साना लाशहरु..
जो जिउँदा जस्तो गनाउँथे,
मरे पछि पनि उस्तै गनाए !
जो जिउँदा जसरी जल्थे,
मरे पछि पनि उसैगरी जले !
जसले जिउँदा कहिलै ‘ऐया’ भनेनन,
मरे पछि ‘आच्चो’ पनि भनेनन !
म ती सदाबहार लाशहरुको नजिकै बसिरहें
र
जिन्दगी छामिरहें धेरैपटक !!
अफसोच,
घाटमा म मानिस बनिरहें सधै,
घाट बाट फर्के पछि मसान जहिलै ..!!