क्रियाशील सदस्य कि नेताका गोठाला ?

नेपाली कांग्रेसमा शुसुप्त रुपमा रहेको अविश्वासको खाडल अहिले भुकम्पले चिरा परेर फाटेको बाँझो जमिन झैं गहिरिएर गएको देखिदैछ । लोकतन्त्रको पुनर्वहाली भएको तीसौँ बर्ष पार भैसक्दा पनि नेपाली कांग्रेसलाई जीवन्त राख्ने क्रियाशील सदस्यहरु पार्टीका ईमानदार सिपाही भन्दा पनि नेतृत्वमा रहेका नेताका निजी गोठालाका रुपमा मात्रै देखिनुले पार्टी संगठनलाई परिवर्तन गराएर लैजाने नारा केवल चियामा चिराईतो घोलिनु जस्तै भएको छ ।

नेपाली कांग्रेस पार्टीलाई परिवर्तनको महान अभियानमा लैजान स्वयं पार्टी सभापति शेरबहादुर देउवा मात्र हैन स्वयं कांग्रेसका क्रियाशील सदस्यहरु नै बाधक बनिरहेका त छैनन ? नेपाली कांग्रेसलाई रसातलमा पुर्याउन कतै यही महाधिवेशन उपयुक्त थलो त बन्ने हैन ? सिङ्गो कांग्रेसभित्र देखिएको परिवर्तनको अभुतपुर्व एकता र आशामा कतै तुषारापात पर्ने त हैन ? अहिले चिन्ताको बिषय बन्दै गैरहेको छ ।

क्षेत्रीय प्रतिनिधिका रुपमा पार्टीलाई नेतृत्व दिन सर्वसम्मत तथा निर्वाचनको माध्यमबाट चुनिएर आएका कांग्रेसका खम्बाहरुमा पक्कै पनि वर्तमान पार्टी सभापतिको रणकौशल र पार्टी सञ्चालनका तौर तरिकाका बिषयमा अनभिज्ञ भने छैनन् । आफुलाई नेतृत्वमा पुर्याउन वडा स्तरमा जुनसुकै रणनीति अपनाए पनि क्षेत्र, प्रदेश र महाधिवेशनमा आफ्नो स्वविवेक प्रयोग गर्छन् र गर्नुपर्छ भन्ने आम नेपाली कांग्रेसका तल्लो तहका कार्यकर्ताहरुको चाहना रहेको बुझिन्छ ।

निचाेरिएको कागतीको खोस्टो पानीमा चोवेर रस निकाल्ने कुचेष्टा अझै पनि हामीमा रह्यो भने भरिलो रसैरसले भरिएको कागतीको रसस्वादनबाट हामी विमुख हुनेछौ भन्ने कुरा अब निर्वाचित हुने महाधिवेशन प्रतिनिधि र महासमिति सदस्यहरुले बुझ्न जरुरी भएको देखिन्छ ।

नेपाली कांग्रेसलाई देशकै ठूलो र नेतृत्वदायी भुमिकामा पुर्याउन अब वर्तमान पार्टी सभापति शेरबहादुर देउवाबाट संभव छैन । देउवाको अबको राजनीतिक यात्रा श्रीमति र छोरोलाई कसरी राजनीतिमा छिराउने, अड्याउने र आफ्नो उत्तराधिकारी बनाउने दरवारिया सोच मात्रै बाँकी रहेको देखिन्छ । पार्टी भित्रको यस्तो पारिवारिक सोच र गलत विचारको नेतृत्वलाई बिस्थापन गर्नका लागि पनि नेपाली कांग्रेसले आगामी चौधौ महाधिवेशनमा वर्तमान सभापति देउवाको विकल्प खोज्न जरुरी भैसकेको छ ।

अहिले देशको राजनीति अत्यन्तै तरल अवस्थामा रहेको देखिन्छ । एउटा विदेशी परियोजनाले देशको शासनसत्ता र सरकार समेत धरमराउने अवस्थामा हामीलाई ल्याईपुर्याएको छ । असक्षम नेतृत्व र लगामबिहिन राजनीतिले मुलुकको हित गर्न नसक्ने कुरा अब ऐना जस्तै छर्लङ्ग भैसकेको छ ।

अहिले जनतालाई सडक आन्दोलनमा निस्किन कुनै राजनीतिक या सामाजिक एजेन्डा नै चाहिदैन, कसैले हाहाहुहु गरिदिएकै भरमा अहिले मुलुक ठप्प हुने अवस्थामा आई पुगिसकेको छ । जनताका आवाजलाई उजागर गर्न भनेर २०४६ सालमा ल्याएको प्रजातन्त्रले पञ्चायतमा भन्दा दश गुणा बढी नैरास्यता निम्त्याएपछि अब नागरिकमा निराशा बाहेक कुनै पनि बस्तु बाँकी रहेको देखिदैन ।

दलगत राजनीतिक ब्यवस्थामा ब्यक्तिवादी र द्रव्यवादी राजनीतिले जरा गाडिसकेपछि अब दलका पछि लाग्नुको के नै पो औचित्य बाँकी रह्यो र ? विचारको राजनीति बोकेर दलको झण्डा र सिद्धान्तका लागि इतिहासको कुनै कालखण्डमा आफुलाई अब्बल राजनीतिज्ञ साबित गरिसकेका अग्रजहरुको अनुशरण गर्नु त कहाँ हो कहाँ आफै मैमत्ता बनेर वाबुले हलो, कुटो कोदालो गरेर जोडेको जमिन र आनासुकी पैसा सिध्याएर धम्कीको राजनीति गर्नेहरुबाट अब ईमानदार र निष्ठावान नागरिकहरु समेत डराउनु पर्ने बेला आएको छ ।

विचारलाई बल र दलबलले परास्त गर्ने परिपार्टीको निरन्तरको उकालो यात्राको यो कहालिलाग्दो अवस्था हेर्दा लाग्छ, अब यो देशमा गरिब, निमुखा, असहाय मात्र हैन पाखुरामा बल नहुनेहरु र जेवमा नोट नहुनेहरुको जीवन सुरक्षाको कुनै ग्यारेन्टी छैन । यहाँ विचारको बलमा हैन आफुलाई मतदान नगरेको झोकमा आफ्नै नेताबाट आफ्नै इमानदार कार्यकर्ता कुटिन सक्छ, आफ्नै दलको साथी आफ्नै नेताबाट लुटिन सक्छ ।

कार्यकर्ताले पार्टीलाई बलियो बनाउन सर्वसम्मत र निर्वाचन प्रणालीबाट बनाईएका दलका नेतादेखि जनताले प्रत्यक्ष मतदान गरेर सभासदसम्म बनाएका जनताका विश्वासपात्र जनप्रतिनिधिहरु नै खसीबजारमा राखिएका दशैका खसी झै गर्धन छामिछामी मोलमोलाईमा बिक्री हुने परम्पराले दिनानुदिन बढोत्तरी रुप धारण गरेपछि अब कुन र कस्तो खालको इमानदारिताको अपेक्षा राख्नु ?