यो दाङको ज्यामिरे दह हो !!!

धेरैलाई यो एउटा सुन्दर तस्बिरमात्र लाग्ला । तर, तस्बिरभित्रका कथाहरू कि त तस्बिर कैद गर्नेलाई थाहा हुन्छ कि त्यो ठाउँलाई । हिजाे ज्यामिरे दह घुम्न जाँदा मन अमिलो भयो !!

हाम्रा छिमेकी थिए प्रमोद बर्मा । दाइ जस्तो पनि साथी जस्तो पनि । उनी संरक्षणविद् बन्ने बाटोमा थिए । सहरमा सर्प देख्नासाथ समातेर जंगलमा छाडिहाल्थे । मानिसले सर्प मारेको पटक्कै चित्त बुझाउँदैनथे । कुनै घरमा सर्प छिर्‍यो कि उनलाई फोन आइहाल्थ्यो । हामी भने मरेको सर्प देखे पनि डराउने । तर, हामी सबै जिग्री थियौं ।

उनी एसएलएसी पास गरेका । हामीचाहिँ ९-१० मा पढ्दै गरेका भुरे । उनी हामीलाई कहिले घोरदौराको डाँडोमा Monitor Lizard पाइन्छ भनेर लैजान्थे त कहिले कटुवा खोलाको बगरका दुलामा सर्प देखाउँथे । कहिले कुइरेपानीमा के जनावर पाइन्छ भनेर लैजान्थे, कहिले ज्यामिरे दह । कहिले खुल्दै गरेको सिमेन्ट उद्योगले दाङको वातावरण बिगार्छ भन्दै बेलझुण्डीतिर सुराकी गर्न लैजान्थे त कहिले सरकारी कार्यालयतिर अनेक निवेदन दिन हामीलाई हिँडाउँथे । उनको ‘प्यासन’को पछिपछि लाग्थ्यौं हामी ।

उनी र म ३-४ पटक ज्यामिरे दह गयौं । बिहान गएपछि राति घर फर्किन्थ्यौं । कहिले हिँडेर, कहिले साइकलमा त कहिले बाइकमा । दङाली भाषामा भन्नु पर्दा ‘लोत’ परिन्थ्यो ।

त्यतिबेला ज्यामिरे दह सानो पोखरीजस्तो सिमसार थियो । सबैको ध्यान बाह्रकुने तालमै केन्द्रित भइरहँदा हामी भने ज्यामिरे दहतिर बरालिन्थ्यौं । बाह्रकुने कृत्रिमता र धर्ममा हराउँदा ज्यामिरे अझै निश्चल र मानवीय अतिक्रमणदेखि टाढै थियो ।

प्रमोद भन्थे, “ज्यामिरे दह चराहरूको राम्रो वासस्थान हो । यसलाई संरक्षण गर्न सके भविष्यमा Bird Watching Centre बन्न सक्छ । पर्यावरणका लागि ज्यामिरे दह एकदमै महत्त्वपूर्ण छ ।”

उनी मलाई ज्यामिरे दहको कुनाकाप्चा लैजान्थे । झाडी नै झाडीमा हिँड्न एकदम गाह्रो हुन्थ्यो । तर, उनको लगाव देखेर म पनि चुपचाप हिँड्थें । हामी चराहरू खुब खोज्थ्यौं तर खासै भेटाउँदैनथ्यौं । ज्यामिरे दह खुम्चिँदै थियो । झाडी नै झाडीले पानी पूरै भूमिगत भइसकेको थियो, सायद त्यसैले पनि होला ।

प्रमोदचाहिँ दृढ थिए । उनी एक्लै आएका बेला भने थुप्रै चरा भेट्दा रहेछन् । उनी हामीलाई पनि चराहरू देखाउन चाहन्थे तर सँगै गएका बेला खासै देख्नै पाइएन । हामीलाई चरा देखाउन नपाउँदा उनी खिन्न हुन्थे । यसै पनि दाङमा कौवा, भँगेराबाहेक केही देख्नै पाइएको थिएन । रंगीविरंगी चराहरू हेर्ने धोको दाङ बस्ने बेलासम्म पूरा भएन ।

पछि दाङ छोडियो । प्रमोदले पनि संरक्षणको बाटो छाडे । घरझगडा र साथीभाइबाट ‘असहयोग’का कारणले पनि उनको ‘प्यासन’ कम हुँदै गएको थियो । उनी सेलाउँदै थिए । उनी पछि बैंकर भए । बिहे गरे । जीवन बढिरहेकै थियो । बेलाबेला भेट्दा उनी खुसी नै देखिन्थे ।

तर, एकदिन अचानक उनको मृत्युको खबर सुन्यौं । हातखुट्टा लल्याकलुलुक भए । मृत्युभन्दा पनि त्यो हत्या थियो । तर, दोषीले कहिल्यै सजाय पाएन । अहिलेसम्म पनि दोषी मुक्त हिँडिरहेको छ । देशै लाग्दासमेत न्याय नपाउने देशमा विचरा प्रमोदहरूले के न्याय पाउँथे र ! समय फेरि पनि बित्दै गयो । सबैले उनको मृत्यु भुले । मृत्युले जीवन रोक्न सक्छ, समयलाई रोक्न सक्दैन । प्रमोद पनि यसै हराए । ज्यामिरे दहबाट चराहरू हराएजस्तै ।

हिज एक दशकपछि फेरि ज्यामिरे दह गयौं । जाँदा अचम्म लाग्यो । त्यो सुक्नै लाएको ज्यामिरे दह त कति ठूलो भइसकेको रहेछ ! नगरपालिकाको अग्रसरतामा सानो पोखरी ठूलो तालमा परिणत भइसकेको रहेछ । कृत्रिमताले सधैं सौन्दर्य बिगार्छ भन्ने कुरा पनि गलत लाग्यो । होशियारपूर्वक प्रकृतिमा हस्तक्षेप गर्दा राम्रै प्रतिफल निस्किने रहेछ ।

दह छिर्नासाथ चराहरू कराएको आवाज सुनियो । यति ठूलो आवाजमा कराउँदै थिए कि मानौं कोही आएको छ र स्वागत गर्दै छन् । मैले प्रमोदलाई सम्झिएँ । मन भारी भयो ।

डुंगा चढ्दा हामी चकित पर्‍यौं । कति धेरै चरा !

डुंगामा घुमिरहँदा नीला, हरिया रंगीविरंगी चराहरू देख्यौं । थुप्रै चरा थिए । प्रमोदले भनेजस्तो ‘बर्ड वाचिङ सेन्टर’ सायद यस्तै हुन्छ होला जस्तो लाग्यो । दाङमा यी चराहरू कहिल्यै देख्न पाएको थिइनँ ।

ज्यामिरे दह यति राम्रोसँग संरक्षित गरेर चराहरूको वासस्थान बनेको देख्दा प्रमोदको सपना पूरा भएजस्तो लाग्यो । उनको सुरुवाती योगदान र हस्तक्षेप महत्त्वपूर्ण थियो ।

त्यसैले सपना देख्नुपर्छ । मानिस मरे पनि सपनाहरू कहिल्यै मर्दैनन् ।

चराहरू फिर्ता आए । प्रमोद आएनन् । र, कहिल्यै आउनेछैनन् !

( ज्यामिरे दह : ज्यामिरे दह हो !!! घोराही उपमहानगरपालिका १३ मा पर्छ )

लेखक : दिपक बन्जाडे दाङका पत्रकार लेनिन बन्जाडेको भाइ हुन । उनी NGO मा आवद्ध छन् ।