भ्रष्टहरुलाई माला होईन कालोमोसो दलौँ ।

भ्रष्टाचार र ज्यानमारा मुद्दामा मुछिएकाहरुलाई जनताद्वारा प्रदान गरिएको जनमतले चोख्याउने र जनअभिमतले जोगाउने गलत कामको परिणाम अहिले नकारात्मक रुपमा देखिन थालेको छ । अपराधको राजनीति मौलाईरहेको हाम्रो देशमा इमानदारीताको राजनीतिले विस्तारै पलायनताको बाटो समाउनु पर्ने अवस्थामा आईपगेको छ । हिजो जघन्य अपराध गरेर जेल बसेर सजाय काटेर निस्किएका अपराधीलाई नै अहिले नेपाली जनताले देश लुटने अख्तियारी प्रदान गरिदिएका छन् । यसले समाजमा अपराधिकरण घटनुको सट्टा झनझन बढदै जान समेत थप मद्दत पुगेको देखिन्छ ।

नेपाली जनतामा अपराधिकरणप्रति नै किन यति विघ्न आकर्षण बढ्यो ? यसको बारेमा कुनै अनुसन्धान भने अहिलेसम्म गरिएको पाईएको छैन या त्यसतर्फ फर्किएर हेर्ने बिज्ञहरुको समय मिलेको पनि देखिएको छैन तर सजिलो तरिकाले आर्थिक उपार्जन गर्ने र विना मेहनत बिलासिताका बस्तुहरुको उपयोग गर्ने लालसाले समाज भ्रषिकरणको उकालो यात्रामा निरन्तर अगाडि बढिरहेको भने स्पष्ट रुपमा देख्न सकिन्छ ।

राजनीतिलाई जनता, समाज र देशको निस्वार्थ सेवा गर्ने शिद्धान्तबाट बिमुख गराई जनताबाट चर्को कर उठाई आफु तलब र भत्ता खाने, हनिमुन मनाउन विदेश जाने, जन लुटेरा सोच राजनैतिक नेतृत्वमा पलाएसँगै मुलुकमा राजनीतिक अपराधिकरण बढेको सहजै देखिएको भने पक्का छ । यसले देशबाट उर्जाशिल शिक्षित युवा जनशक्ति बिदेश पलायन भैरहेका छन् भने देशमा रोजगारीका अवसरहरु सृजना हुन नसक्दा दक्ष जनशक्ति पनि लगातार विदेशिएसँगै देश अब मरुभूमि बन्ने खतरा बढेर गएको छ ।

राजनीतिमा खराब नेतृत्वको आगमनसँगै असल नागरिकहरु विदेश पलायन हुनथालेको तर्फ नेपाली नागरिकहरुले समयमै हेक्का नराखेकै कारण अहिले मुलुकमा दक्ष र शैक्षिक जनशक्तिको खडेरी परिरहेको छ । देश बनाउने सोच बोकेका शिप र ईच्छाशक्ति भएका पढे लेखेका युवाहरु जति अमेरिका, अष्ट्रेलिया, जापान र अन्य युरोपियन देशहरुमा पलायन हुन थालेपछि अहिले मुलुक गुण्डा र अपराधिहरुले चलाई रहेका छन् । जनता दिनभरि तिनै भ्रष्ट र अपराधिहरुहरुको गुलामी गर्दै बेलुका सामाजिक सञ्जालमा तिनै आफ्ना नेतारुपी अपराधीका नाईकेहरुप्रति अमिलो तिक्तता पोष्ट्याई रहेका छन् ।

उनिहरुलाई पनि स्पष्ट थाहा छ कि यो देशमा पनि उद्योगधन्दा र कलकारखाना भैदिएको भए मेरो छोरो खाडिको चर्को घाममा बेल्चा हान्न जानु पर्ने थिएन भन्ने कुरा, स्वदेशमै राम्रो शिक्षालय भैदिएको भए भएको घरघडेरी बेचेर पढनकै लागि अमेरिका, जापान र अष्ट्रेलिया पठाउनु पर्ने थिएन भन्ने कुरा, तर विडम्बना तिनै देशका धमिराहरुलाई सलाम गरेर पुर्पुरोमा हात राखेर घर फर्किन बाध्य छन् निरिह दलका कार्यकर्तारुपी नेपाली नागरिकहरू ।

आफैले बनाएको ऐन, कानुनको धज्जी उडाउदै ज्यानमारा, हत्यारा, बलात्कारी र गुण्डा नाईकेहरुलाई जनता आफैले मतदान गरि मुलुक लुटने लाईसेन्स प्रदान गरेपछि अहिले शिक्षालयदेखि न्यायालयसम्म जताततै भ्रष्टाचारै भ्रष्टाचार बढेको छ । देश चलाउने ड्राईभरहरुको बेतुकका भाषण सुनेर जनताले दिन कटाउनु परेको छ । पटक पटक प्रयोगमा आएका निकम्मा ब्यक्तिका हातमा देश परिरहनु, नागरिकहरु निरिह भएर रमिते बनेर बस्नुले जनताको बिश्वास र भरोषा गरिएको लोकतान्त्रिक ब्यवस्था प्रति नै अहिले बितृष्णा पैदा हुन थालेको देखिदैछ ।

राजनीतिक नेतृत्वले जनताका गाँस, बास र कपासका लागि गर्नुपर्ने अनगिन्ती कामहरुलाई त्यत्तिकै लथालिङ्ग छाडेर देशलाई जादुको छडि घुमाएर स्विजरल्याण्ड र सिङ्गापुर बनाउने फोश्रा भाषणका पछि लागिदिनाले नै मुलुक अहिले सिक्किम बन्ने खतरामा आईपुगेको छ । देशमा कुन नेता प्रधानमन्त्री बन्दा कतिवटा उद्योगधन्दा खुले रु कति नागरिकले रोजगारी पाए भन्दा पनि कतिवटा भएका उद्योगधन्दा कवाडीको दाममा बेचेर खाए रु र कति नागरिकलाई बेरोजगार बनाए रु भन्ने तथ्याङ्कको आँकडा कुनै अनुसन्धानकर्ताले खोजि गर्नै पर्दैन नागरिकका नाङ्गो आँखाले नै स्पष्ट रुपमा देख्न सकिन्छ ।

देशको सम्मानित र मर्यादित पदमा पुगेका जनताका प्रतिनिधिहरू विदेश भ्रमणमा जाँदा देश र जनताको शिर र शान उच्च हुनुपर्ने हो तर जनताहरु सडकमा देशका खोलानाला र सिमाना बेचिएलान भनेर खबरदारी गरिरहेका देखिनुले आफैले बनाएका जनप्रतिनिधिहरु प्रति आफैले विश्वास गर्न नसकिरहेको प्रष्ट रुपमा देख्न सकिन्छ ।

अब त लाग्छ, ज्यानमारा, भ्रष्टाचारी, अपराधी, देशद्रोही, कालोवजारी र देश लुटेरा नेताहरूलाई फुलमाला लगाएर स्वागत गर्न लम्पसार पर्ने झोले नागरिक रहुञ्जेल देशले कहिल्यै परिवर्तनको अनुभुती गर्न सक्दैन भन्ने कुरा बुझ्न नेपाली नागरिकहरुले अझै पनि ढिला गरेको देख्दा अचम्म लाग्छ । अदालतमा ज्यानमारेको मुद्दा खेपिरहेका अपराधिहरु देशको प्रधानमन्त्री बन्दा पनि नेपाली जनतालाई केहि फरक पर्नेवाला छैन । लाउडा, चेज एयर देखि सुडान घोटालामा अख्तियारमा मुद्दा खेपिरहेका भ्रष्टाचारीले नै जनताका सामु उभिएर लाज शरम र घिन पचाएर शुसासन र भ्रष्टाचार बिरुद्धको भाषण छाँटिरहँदा पनि नेपाली जनता तातो घाममा पसिना काढदै तालि बजाईरहेका हुन्छन् ।

सुन तस्कर र रक्तचन्दनका ब्यापारीका घरमा बडेबडे पार्टीको बैठक चलिरहेको देखिन्छ । देशको पटक पटक प्रधानमन्त्री भैसकेका आदरणीय ब्यक्तिहरुका तुक न बेतुकका कुराहरु सुनेर नागरिकहरुले पत्याउन त कता हो कता, उता पट्टी फर्किएर ओठ लोप्याउने अवस्था सृजना हुनु देशकै लज्जाबोधको बिषय हैन र ?

त्यहि भएर असल र ईमानदार नेपाली नागरिकहरु लाजले अहिले दलका नेताका कार्यक्रममा जान छोडी सकेका छन् । अब यिनिहरुले देश र जनताका पक्षमा केहि पनि गर्न सक्दैनन् भन्ने बुझिसकेका छन् । त्यसैले अब यस्ता भ्रष्ट, अपराधि र जनबिरोधि नेताहरुलाई फुलमाला लिएर सम्मान गर्न हैन कालो मोसो लिएर तिरस्कार गर्न निस्किनु पर्छ । देश लुटने अपराधिहरुलाई ठाउँको ठाउँ ठोक्नु पर्छ । जनताको पक्षमा काम गर्ने नेतालाई काँधमा हालेर बोक्नु पर्छ । अपराधिका नाईकेलाई जेलको काल कोठरिमा कोच्नु ।