अबको कांग्रेस कस्तो बनाउने ?

नेपाली कांग्रेस नेपाली जनताले आशा गरेको नीति, विचार र सिद्धान्तमा भेटिनु पर्छ । नेपाली कांग्रेस हुँ भनेर चारतारे झण्डा बोकेर हिडने जो कोही नेता तथा कार्यकर्ताले गरिब, किसान, मजदुर, कालीगढ र श्रमजीवी वर्गका लागि मेटिनुपर्छ । रुख चिन्ह लिएर उम्मेदवार भई राज्यसञ्चालनको उपल्लो दर्जामा रहेर राजनीति गर्ने हर कोही नेता तथा कार्यकर्ताहरुले आफुले उक्त रुखलाई सधैं हराभरा र फलफुलले लटरम्म बनाउन सधैं अग्रसर भएको हुनुपर्छ ।

नेपाली कांग्रेसका हर कोही नेताहरुले हरेक नेपाली जनताका दुःखरुपी जड्यौरी धुन सक्नुपर्छ । उनीहरुका दुःखमा सँगै बसेर रुन सक्नुपर्छ । हरेक नेपाली जनताले नेपाली कांग्रेसलाई आफ्नै आँखाले देख्ने, आफ्नै भावनाले सिंचित गर्ने अनि आफ्नै हातले छुन सक्नुपर्छ ।

किसुनजीका समिपमा जाँदा प्रजातन्त्र बर्षन्थ्यो । गणेशमानजी नेपाली जनताका अगाडि उभिएर बोल्दा मात्रै पनि समाजवादको सुगन्ध बर्षन्थ्यो । गिरिजाबाबु, महेन्द्र नारायण निधि र बलबहादुर राईलाई हेर्दा मात्रै पनि हिमाल, पहाड र तराई एकाकार हुन्थ्यो ।

२०४६ साल भन्दा अघि राजनीतिमा लाग्ने उमेर भैनसकेको अवस्थामा गहिरिएर नेपाली राजनीतिलाई चिन्न, बुझ्न र हेर्न पाईएन । २०४६ सालको ऐतिहासिक जनआन्दोलन पश्चात हालसम्मका ३२ औं बर्ष प्रत्यक्ष वा परोक्ष रुपमा नेपाली कांग्रेसकै रुखको छाहारीमा शितलता ताप्ने म जस्तै लाखौं नेपाली जनताले एउटै मनोकांक्षा र मनोभावना अंकुरित गरिराखेको हुनुपर्छ । त्यो हो विश्वेश्वरप्रसाद कोइरालाको प्रजातान्त्रिक समाजवाद र समाजवाद भित्रको नेपाली कांग्रेस ।

नेपाली कांग्रेसको चारतारे झण्डाको अर्थ अनुसारको कार्य अनि बीपी कोइरालाका विचार र भावना अनुरुपको नेपाली कांग्रेसको नीति तथा कार्यक्रम । जब खुल्ला राजनीतिको कावा खाँदै हामी १८-२० बर्षका युवाहरु चारतारे झण्डा बोक्दै निस्कियौं, त्यसबेला बेग्लै स्वर्णिम आनन्दको समय थियो । किसुनजीका समिपमा जाँदा प्रजातन्त्र बर्षन्थ्यो । गणेशमानजी नेपाली जनताका अगाडि उभिएर बोल्दा मात्रै पनि समाजवादको सुगन्ध बर्षन्थ्यो । गिरिजाबाबु, महेन्द्र नारायण निधि र बलबहादुर राईलाई हेर्दा मात्रै पनि हिमाल, पहाड र तराई एकाकार हुन्थ्यो । चारतारे झण्डा फहराउँदै नेपाली गगनको खुल्ला आसमानमा स्वतन्त्रताका नारा गुञ्जन्थे ।

प्रजातन्त्रलाई दरवारमा बुझाउन आफ्नै पार्टीभित्रका अवसरवादी नेताहरु खोजखाज पारेर पार्टी फुटाउनसम्म पछि नपरेको नेतृत्वले अर्कै पार्टी खोलेर नितान्त व्यक्तिगत स्वार्थका लागि आफ्ना अभिभावकजस्ता महान नेताहरुको मन दुखाएको कुरा यति चाँडै के सबै कांग्रेसजनले बिर्सिएका होलान र ?

वीर बिश्वेश्वर जिन्दावादका स्वरहरु स्वतःस्फूर्त रुपमा उर्लन्थे । वीर गणेशमान अघि बढ, जनता तिम्रै साथमा छौं भन्दा मात्रै पनि आफु नेपाली कांग्रेस भएकोमा हर्षले छाती ढक्क फुल्थ्यो । बीपी, केपी, गणेशमान, प्रजातन्त्रका तीन महान नेता भन्दै सडकमा निस्कदाँ आम नेपाली नागरिकको नेपाली कांग्रेस नेतृत्वप्रति आस्थाले शिर झुक्थ्यो । पर दुरदराजमा निर्दलीयताको भग्नावशेष अप्ठ्यारो ठाउँमा गएर लुक्थ्यो ।

हामीले नेपाली कांग्रेस पढ्यौं । बीपीको प्रजातान्त्रिक समाजवादको दर्शनमा झुल्यौं । प्रजातन्त्र प्राप्तिपछि नातावाद, कृपावाद, कुण्डले, मण्डलेको निर्मूलीकरण मात्र हुँदैन, अब योग्यता र क्षमताका आधारमा तमाम गरिब, दिनदुःखी नेपालीहरुले निष्पक्ष रुपमा स्थान पाउनेछन् भनेर हामीलाई पढाईन्थ्यो । त्यही पढाईलाई जस्ताको त्यस्तै तिनै गरिब, किसान, मजदुर र श्रमजीवी वर्गका घर आँगनसम्म पुर्याईयो । देशमा नेपाली जनताले भने बमोजिमको संविधान पनि बनाईयो । देश बिकासको महान अभियान तत्काल शुरु गर्न संसदीय निर्वाचनमार्फत नेपाली कांग्रेसलाई स्पष्ट बहुमत दिएर जनताका तर्फबाट अह्राईयो ।

तर सरकारमा जाने बित्तिकै देश बनाउने भन्दा आफ्नै सरकार कसरी असफल पार्ने र ढाल्ने ? भन्ने ध्याउन्नमा वर्तमान पार्टी सभापति नै लागेको कुरा भन्न अब किन डराउने ? प्रजातन्त्रलाई दरवारमा बुझाउन आफ्नै पार्टीभित्रका अवसरवादी नेताहरु खोजखाज पारेर पार्टी फुटाउनसम्म पछि नपरेको नेतृत्वले अर्कै पार्टी खोलेर नितान्त व्यक्तिगत स्वार्थका लागि आफ्ना अभिभावकजस्ता महान नेताहरुको मन दुखाएको कुरा यति चाँडै के सबै कांग्रेसजनले बिर्सिएका होलान र ?

तैपनि हामीले ठूलो छाती बनाएर पुनः देउवाजीलाई हाम्रो महान पार्टी नेपाली कांग्रेसको सभापति बनाएका छौं, अब ठूलो छाती बनाउने पालो देउवाजीको होइन र त्यसैले अब नेपाली कांग्रेस सानेपामा हैन हुम्ला, जुम्ला र कालीकोटमा खोज्नुपर्छ । नेपाली कांग्रेस के हो भनेर शेरबहादुर देउवालाई हैन तुर्सा, हेमरम, जेठो मुसहर र दूरदराजका कार्यकर्ताहरुलाई सोध्नुपर्छ । बीपी, केपी, गणेशमानजी र गिरिजाबाबुले देखाएको बाटोमा हिडनुपर्छ ।

विश्वेश्वरप्रसाद कोइरालाले २०१५ सालमा १५ बर्षमा देशलाई बिकसित मुलुकको दाँजोमा पुर्याउँछु भनेर गरेको संकल्प नेपाली कांग्रेस पटकपटक गरी दर्जनौं पटक सरकार सञ्चालनमा जाँदा पनि के कारण र किन बनाउन सकेन ? यसको पनि अब खोजी हुनुपर्छ । कांग्रेस सजीव प्राणी हो, दुख्नुपर्छ । नेपाली जनताले बेठिक छ भनी नगर है कांग्रेस भनेको कुरामा दुई कदम रुक्नुपर्छ ।

गाउँ तथा शहरमा बिकास आएको सुगन्ध नेपाली जनताले अनुभूति गर्न पाउनु पर्छ । बिकाससँग नेपाली जनताले मितेरी लाउनुपर्छ । देशका शैक्षिक बेरोजगारले उचित काम पाउनुपर्छ । असहाय, दिनहिन, दुःखी गरिबका भन्सामा माम आउनुपर्छ । नेता देख्दै पोल्ने रापिलो हैन, जनताले शितलछहारी पाउनुपर्छ । त्यति भएपछि मात्रै सबै नेपालीले जय नेपालको गीत गाउनुपर्छ ।