मुलुक परिवर्तनका लागि नयाँ नेतृत्व आवश्यक

देश विकासको मुल आधार नै शुसासन हो । शुसासन राजनैतिक स्थीरतामा मात्रै संभव हुन्छ । शुसासनको मूल आधार नै देशमा राजनैतिक स्थायीत्व हो भन्ने कुरा सबै नागरिकहरुले बुझिसकेको बिषय हो । तर अहिले मुलुकमा राजनैतिक स्थिरता र शुसासन दुबै मृतप्रायः अवस्थामा देखिएको छ । भ्रष्टाचार र कालोबजारीको जरा झाँगिएर धेरै तलसम्म गएको छ ।

देशमा प्रजातन्त्र प्राप्त भए पछि विकास र शुसासन दुबै समान रुपमा अगाडी बढछन् भन्ने कुरा आम नेपाली नागरिकहरुमा जुन आशा र विश्वास थियो त्यो भने नेपालमा कहिल्यै पुरा हुन सक्ने आशाका किरणहरु देख्न पाइएन । न त देशमा देशले राजनैतिक स्थायित्व कायम गराउन सक्यो न त द्रुततर विकास नै । जसका कारण नेपालको राजनीतिप्रति नेपाली जनतामा लामो समय देखि निराशा र आक्रोस दुबै बढदै जान थालेको देखिदैछ ।

विकासका लागि आवश्यक पर्ने दिगो शान्ति देशले कहिल्यै प्राप्त गर्नै सकेन । विकासका लागि कोरिएका योजनाका खाकाहरु पनि पटक पटकको द्वन्द र बिध्वंसले पूर्ण रुपमा निश्तेज पारिदियो । नेपाली जनतालाई आर्थिक भारमा पारेर देशलाई फेरी कहिल्यै पनि उठनै नसक्ने गरि पछारिदियो । बिकासमा भ्रष्टाचार र कमिशनका बाछिटाहरुले सधैं आक्रान्त पारिरहँदा नेपाली नागरिकहरुमा राजनैतिक दलप्रतिको विश्वास र भरोषा पूर्णरुपमा नकारात्मकता तर्फ अगाडि बढीसकेको देखिदैछ ।

देशमा उत्पन्न अस्थिरताको फाइदा उठाउँदै देश विकासको जिम्मा पाएका राजनैतिक दलहरु र तिनका अगुवाहरुले देशलाई झन् झन् अस्थिर बनाउँदै लगे । राष्ट्रिय सम्पत्तिको संरक्षण, सम्बद्धन र उपयोग गरेर देशलाई विकासको अग्र गमनमा लैजानु पर्ने अवस्थामा राष्ट्रिय सम्पत्तिको चरम दोहन गरेर आफु र आफन्तहरु कसरी रातारात अर्बपति बन्ने ? भन्ने एकमात्रै ध्याउन्नमा लागेका कारण केवल सम्पत्तिकै भरमा देशको राजनैतिक प्रणालीलाई नै आफ्नो कब्जामा लिन सफल भए ।

जसका कारण देश लोकतान्त्रिक बिधि र प्रजातान्त्रिक शासन पद्धतिका आधारमा नभई केबल नेताका लहडमा चल्न पुग्यो । राजनैतिक दलका नेताहरुले असल कार्यकर्ता उत्पादन गर्न भन्दा पनि असल ठेकेदार उत्पादन गरी देशका विकास आयोजनाहरुमा कमिशन र भ्रष्टाचारमा लिप्त हुन रुचाए ।

अभाव र दवावमा रहेका नेपाली नागरिकहरुलाई यसो गर्दा पो होला कि ? उसो गर्दा पो होला कि ? भनेर बिभिन्न राजनैतिक दलहरुका ढोका चाहार्दैमा ३० औँ बर्ष बितिसकेको पत्तै भएन । यति लामो समय ब्यतित हुँदा पनि नेपाली राजनीतिका शिद्धहस्त नेता भनाउँदा भ्रष्टहरुको जनताका समस्याप्रति कुनै दृष्टि गएन ।

केबल भागवण्डा र ब्यक्तिगत लाभहानीका आधारमा अगाडि बढेको नेपालको दलीय राजनैतिक शासन प्रणाली गलत नेतृत्वको चंगुलमा फँस्न पुग्यो । देशमा कृयाशिल राजनैतिक दलहरुका नेतृत्वकर्ताहरुले राजनीतिलाई सहि दिशामा हिडाउन नसक्दा ब्यवस्थाले नै लिक छोडने अवस्थामा आइपुग्यो ।

३० औँ बर्ष संघर्ष र बलिदानीपूर्ण आरोह–अवरोहमा समेत सम्हाल्दै आएको राजनीतिक बिचार र शिद्धान्तलाई फोहोरको कन्टेनरमा मिल्क्याएर बिदेशी शक्तिका आडमा देश र जनताले कहिल्यै पनि माग नगरेको गणतन्त्रको खोल ओडन नेपाली जनताहरु बाध्य हुनुपर्यो ।

राजनैतिक दलका उपल्लो तहमा बसेका नेतृत्वकर्ताहरुको पटक पटकका गल्ति र कमीकमजोरिहरुलाई समेत माफ गर्दै आएका जनतालाई जहिले पनि अभाव र दवावमा राखेर देश लुटिरहन पाईन्छ भन्ने अत्यन्तै निच बिचारबाट अभिप्रेरित भई वर्तमानका राजनैतिक दलहरु अगाडि बढीरहेका छन् भन्दा कसैको मुख कालो हुन्छ भने जोनसन पाउडर खर्च गरेर उजिल्याउनुको कुनै अर्थ रहदैन ।

२०४६ सालको राजनैतिक परिवर्तन पछि देशले के के पायो ? भन्दा पनि के के गुमायो ? भनेर औला भाँच्ने हो भने गुमाएका बस्तुहरुको फेहरिस्तका आँकडाहरुको विवरण हात खुट्टाका औलाहरुले नभ्याउन सक्छन् । देशको सम्पत्तिको रुपमा रहेका उद्योगधन्दा र कलकारखाना कौडिको भाउमा बेचेर त्यसलाई नीजि सम्पत्तिको रुपमा उपयोग गर्न पल्किएका ब्वाँसाहरुले देशलाई उन्नतिको मार्गमा हिडन समेत दिएनन् ।

बिकृत राजनीतिको बिकराल अवस्था सृजना गरेर धमिलो पानीमा माछा मार्ने कुण्ठित स्वार्थका कारण देश अहिले चरम आर्थिक संकटबाट गुग्रिनु परिरहेको अवस्था छ । देशका अभिभावक भनिएका राजनैतिक दलका नेताहरु मात्र हैन सरकार सञ्चालनमा रहेर देश र जनताको अवस्थामा सुधार ल्याउने ग्यारेण्टी गर्ने सरकार प्रमूखहरुबाट नै अहिले नेपाली जनताहरु त्रसित हुनुपरिरहेको अवस्था छ ।

यसको एकमात्र बिकल्प भनेकै नेतृत्व परिवर्तन हो जुन निर्वाचनका माध्यमबाट जनताको अभिमतले मात्रै संभव छ । यसका लागि अब आउने निर्वाचनमा पटक पटक प्रयोगमा आइसकेका नेतृत्व वर्गलाई प्रतिस्थापन गर्न सक्ने नयाँ र जुझारु नेतृत्व आउन जरुरी छ ।

फेरी पनि पुरानै अनुहार र पुरानै नेतृत्वलाई काखी च्याप्ने दुस्साहस हामीले गर्याै भने, नाताबाद र कृपावादका चंगुलमा फेरी पनि हामी फस्यौँ भने, चुनावताका बाँडिने झुठा आश्वासन र क्षणिक लाभका आशमा बस्यौं भने, अब पनि पुरानै नेतृत्वका अगाडि हामीले बाध्य भएर घुँडा धस्यौँं भने अबको ८० को दशकमा पनि मुलुकले परिवर्तनकारी छलाङ्ग मार्न सक्दैन ।

देशलाई द्रुततर गतिमा विकासका कार्यमा अगाडि नबढाउने हो भने अब कुनै पनि राजनीतिक शिद्धान्त र बिचारले मात्रै नेपाली जनताको आक्रोसको ज्वारभाटालाई थेग्न सक्दैन । नेपाली जनताको धैर्यताको बाँध फुट्यो भने राजनैतिक दलहरुको रोदन, क्रन्दन, शिद्धान्त, झण्डा र चुनाव चिन्हले मात्रै त्यसलाई रोक्न सक्दैन । चेतना भया ।