राजनीतिमा पदभन्दा पहिचान ठूलो होः जन्मजय तिमिल्सिना यूवानेता, नेपाली कांग्रेस

नेविसंघ र नेपाल तरुण दलबाट खारिएका स्थापित नेता हुन् जन्मजय तिमिल्सिना । बर्दियाका स्थायी बासिन्दा तिमिल्सिना हाल नेपाली कांग्रेसको महासमिति सदस्य निर्वाचित छन् । पपुलर भएर पनि तरुण दलको केन्द्रीय अध्यक्ष बन्नबाट बञ्चित उनी तीन पटक महासमिति सदस्य र एकपटक महाधिवेशन प्रतिनिधि भईसकेका छन् । तरुण दलका कार्यवाहक अध्यक्षसमेत भएर उनले संगठन निमार्ण गरेका थिए । भ्रातृ संगठन नेविसंघ, तरुण दलको केन्द्रीय सदस्य, सचिव, उपाध्यक्ष हुँदै कार्यवाहक अध्यक्ष र पार्टीको महाधिवेशन र महासमिति सदस्यमा पटक–पटक निर्वाचित तिमिल्सिनाले अहिलेसम्म जनप्रतिनिधिको रुपमा सेवा गर्ने अवसर पाएका छैनन् । १४ औं महाधिवेशनमा लुम्बिनी प्रदेश कार्य समितिको महामन्त्रीमा प्रत्यासी रहेका उनी थोरै मतान्तरले पराजित भएका थिए । सधैं जनताका कामप्रति दत्तचित्त उनी इमानदार नेता र स्पष्टवक्ताको रुपमा चिनिन्छन् । समाजसेवामा तल्लिन उनी राजनीतिमा पदभन्दा पहिचान ठूलो ठान्दछन् । सधैं गरीब, निमुखा, भूमिहीन सुकुम्बासीको आवाज बुलन्द गर्ने विकासप्रेमी तिमिल्सिना राजनीतिमा जनताको शासक होइन सेवक बनेर आउन सुझाउँछन् । नेपाली कांग्रेसको केन्द्रीय संगठन विभाग सदस्यसमेत रहेका उनै तिमिल्सिनासँग मंसिर ४ मा हुने आमनिर्वाचनमा केन्द्रित रहेर नेपालबहसका लागि कालिका महतले गरेको कुराकानीको सम्पादित अंशः

तपाई नेपाली कांग्रेस राजनीतिमा कहिलेदेखि लागिपर्नु भयो ?

म २०४४ सालदेखि नेविसंघबाट कांग्रेस राजनीतितिर आकर्षित भएको हुँ । जुन बेला म स्कुल पढ्दै थिएँ । स्कुलमा हुँदा खासै राजनीति भनेको के हो भन्ने थाहा थिएन । २०४५ महेन्द्र बहुमुखी क्याम्पस नेपालगञ्जमा उच्च शिक्षा अध्ययनको लागि प्रवेश गरेँ । त्यहाँबाट बल्ल राजनीति बुझ्न थालेँ । त्यसपछि २०४६ सालको जनआन्दोलन महेन्द्र बहुमुदी क्याम्पसबाटै थालियो । त्यसताका म क्याम्पस नेविसंघको ईकाई कोषाध्यक्ष थिएँ । ईकाई कोषाध्यक्ष हुँदै २०४९ सालमा उपाध्यक्ष भए । त्यसपछि सोही क्याम्पसको कार्यवाहक ईकाई सभापति भएर नेविसंघको अधिवेशन गराए ।

मेरो पक्षमा जनलहर हुँदाहुँदै निर्वाचन नगर्ने भएपछि पार्टीले मलाई ‘तपाईं यसपाली बसिदिनुपर्यो । जीतजंगजीलाई अध्यक्ष छोडिदिनुहोस् । तपाई २०७४ को चुनाव लड्नु होला भनेर आश्वासन दियो । त्यसमा ढुक्क भएर मैले छोडिदिएँ ।

२०५४ सालदेखि नेपाली कांग्रेसको युवा संगठन नेपाल तरुण दलमा प्रवेश गरेँ । भेरी अञ्चल तरुण दलको उपसंयोजक र संयोजक भएर काम गरेँ । यसरी तरुण दलमा काम गर्दै आएर २०५७ सालमा तत्कालीन गृहमन्त्री बालकृष्ण खाँडको अध्यक्षतामा रहेको कार्यसमितिमा म केन्द्रीय सदस्य भएँ । २०५७ सालबाट २०६२/६३ जनआन्दोलनसम्म तरुण दलको केन्द्रीय सदस्य भएरै काम गरेँ । त्यसपछि तत्कालीन नेता महेन्द्र यादव तरुण दलको अध्यक्ष हुँदा सचिव भएर काम गरेँ । त्यसपछि देशभरबाट तरुण दलको राष्ट्रिय अधिवेशन चितवनमा गर्ने निर्णय भयो । त्यसबेला पदाधिकारीको चुनाव हुँदैन थियो । अध्यक्ष र कार्यसमिति सदस्यको मात्रै चुनाव हुन्थ्यो । खुल्ला केन्द्रीय सदस्य १० जनामा सर्वाधिक मतका साथ विजयी भए ।

उदयशमशेर राणा अध्यक्ष हुँदा दोस्रो पोजिसन अर्थात उपाध्यक्षमा रहेर काम गरेँ । उहाँले २०७० निर्वाचनमा सांसदको टिकट पाइसकेपछि तरुण दलको कार्यवाहक अध्यक्षको भूमिकामा रहेर काम गरेँ । २०७३ सालमा पोखरामा तरुण दलको राष्ट्रिय महाधिवेशन गर्ने निर्णय गरियो । त्यो अधिवेशनमा मैले अध्यक्षमा उठ्नको लागि देशव्यापी रुपमा तयारी गरेको थिए, तर पार्टीले निर्वाचन नगरेर हाम्रा मित्र जीतजंग बस्नेतजीलाई अध्यक्ष बनायो ।

सबै तह, तप्का, वर्ग, समुदायका कांग्रेसजनहरु एकढिक्का भएर तेरो र मेरो भन्ने प्रवृत्तिको अन्त्य गरी कांग्रेसभित्र एकले अर्काको खुट्टा तान्ने प्रवृत्तिको अन्त्य गर्दै सबैले हातमा हात र काँधमा काँध मिलाएर अगाडि बढ्ने हो भने कांग्रेसको जित सुनिश्चित छ ।

चुनाव लड्दा जित्ने सम्भावना नदेखेपछि पार्टीले टिकाटालोमार्फत जीतजंगजीलाई अध्यक्ष घोषणा गर्यो हो ?

त्यसरी चाहिँ भनि नहालौं तर पार्टीले जीतजंगजीलाई अध्यक्ष बनाउन उपयुक्त ठान्यो होला । तर, त्यो महाधिवेशनमा देशभरबाट जनलहर मेरो पक्षमा थियो । त्यसरी मेरो पक्षमा जनलहर देखेर पनि होला लगत्तै २०७४ सालमा आमनिर्वाचन पनि हुँदै थियो । यी सबैलाई आंकलन गर्दा पार्टीलाई पनि त्यो बाध्यता थियो होला । मेरो पक्षमा जनलहर हुँदाहुँदै निर्वाचन नगर्ने भएपछि पार्टीले मलाई ‘तपाईं यसपाली बसिदिनुपर्यो । जीतजंगजीलाई अध्यक्ष छोडिदिनुहोस् । तपाई २०७४ को चुनाव लड्नु होला भनेर आश्वासन दियो । त्यसमा ढुक्क भएर मैले छोडिदिएँ ।

तपाईंलाई २०७४ टिकट दिने वचनबद्धता गरेको कांग्रेसले टिकट दिएन यो त तपाईँमाथि ठूलो धोका भएन र ?

धोकाभन्दा पनि पार्टी नेतृत्व वचनबद्धतामा चुक्यो । त्यतिबेला मलाई पार्टीले पोखरामा सम्पन्न तरुण दलको तेस्रो महाधिवेशनमा अध्यक्ष उठ्न पनि दिएन । २०७४ सालमा संघीय सांसद लड्न टिकट दिने भनेको थियो त्यो दिएन । पार्टीको ११ औं महाधिवेशनमा महाधिवेशन प्रतिनिधि भएँ । १२ औं, १३ औं र १४ औं महाधिवेशनमा महासमिति सदस्य निर्वाचित भएँ । त्यसपछि १४ औं महाधिवेशनमा लुम्बिनी प्रदेशबाट महामन्त्री पदमा चुनाव लडेको थिए तर जम्मा ३४ मतले पराजित भए ।

अब प्रसंग बदलौं, संघर्षका धेरै कुरा गर्नुभयो, बर्दियामा कांग्रेसको अवस्था कस्तो छ त ?

बदिर्यामा पार्टीसम्बद्ध सबै निकायका साथीहरु एकठाउँमा बस्ने अवसर भयो भने चुनाव जित्नका लागि कांग्रेस सवल, सक्षम र सुदृढ छ । हामीसँग स्थानीय निकाय आठ वटा छन् । त्यसमा हामीले पाँच वटा जितेका छौं । राजापुर नगरपालिकामा जम्मा २४ मतले मेयर हार्नु भएको छ, २१ मतले उप–मेयर हार्नुभएको छ । अहिले म जुन क्षेत्र (बर्दिया–२) बाट चुनाव लड्ने भनिरहेको छु । त्यहाँ हामी एक्लै प्रतिस्पर्धा गर्दा पनि राम्रो मतान्तरले जित हासिल गर्दछौं । तर, सबै तह, तप्का, वर्ग, समुदायका कांग्रेसजनहरु एकढिक्का भएर तेरो र मेरो भन्ने प्रवृत्तिको अन्त्य गरी कांग्रेसभित्र एकले अर्काको खुट्टा तान्ने प्रवृत्तिको अन्त्य गर्दै सबैले हातमा हात र काँधमा काँध मिलाएर अगाडि बढ्ने हो भने कांग्रेसको जित सुनिश्चित छ ।

त्यसपछि तत्कालीन पार्टी सभापति स्व. शुशील कोइरालाको नेतृत्वमा सरकार बन्यो । उहाँलाई पनि निर्वाचन नै गर्न सक्दैन । संविधान नै निर्माण गर्न सक्दैन भन्थे । तर, उहाँले संविधान निर्माण गरेर घोषणा पनि गर्नुभयो । निर्वाचन पनि गर्नुभयो । यसरी पटक–पटक देशलाई संकट परेका बेला नेपाली कांग्रेसले शासनसत्ता लिएर समाधान गरेको छ ।

कांग्रेसभित्र एकले अर्काको अस्तित्व नस्वीर्काने आफूले पाए ठीक अरुले पाए सिध्याउने चलन छ । अनि तपाईंले भनेजस्तो कसरी जित सुनिश्चित हुन्छ ?

यदि हामी लोकतन्त्रवादी हौं, महामानव बीपी कोइरालाका अनुयायी हौं । बीपी कोइरालाको सिद्धान्तलाई अनुशरण गर्ने हो भने यतिबेला कांग्रेसले एकढिक्का हुन जरुरी छ नि त । अब कांग्रेस हुँ भन्ने अनि चुनावका बेला अर्को पार्टीलाई भोट हाल्ने । कांग्रेस हुँ भन्ने तर साथीले निर्वाचनमा टिकट लिएर आयो भने हराइदिने ? त्यो त राम्रो भएन नि । कांग्रेस हुँ भन्ने अनि यो गुट र ऊ गुट भनेर साथीभाइबीच फाटो ल्याउने काम गर्नुभएन । आन्तरिक विषय पार्टीभित्र बसेर बहस, छलफल गरेर मिलाउनुपर्छ । असहमति छ भन्दैमा चुनावमा हराउने, खुट्टा तान्ने, तेरो र मेरो भन्ने त गर्नुभएन नि । चुनावमा त हामी अर्को सिद्धान्तको पार्टीसँग प्रतिस्पर्धा गरेका हुन्छौं । अनि कांग्रेसलाई हराउँदा त अर्को पार्टीले चुनाव जित्छ । त्यसैले चुनावका बेला सबै कांग्रेसजन एकढिक्का भएर जानुको विकल्प छैन ।

चुनावदेखि कांग्रेस डरायो नि ? गठबन्धनका नाममा भएभरका दललाई सीट बाड्दै हिँडेको छ अनि कसरी एक्कलै चुनाव जित्छ भन्नुहुन्छ ?

मिडियाका साथीहरुले यसरी बुझिदिनु भएन । यदि कांग्रेस चुनावदेखि डराउने भए २०७४ को निर्वाचनमा सिंगल लड्न तयार हुने थिएन । दोस्रो, कांग्रेस कमजोर भएको भए गत स्थानीय निर्वाचनमा देशभर चुनाव लड्ने हिम्मत गर्दैन थियो होला । तेस्रो, गठबन्धनकै कुरा गर्ने हो भने यदि माओवादी सिंगल लड्नुप¥यो भने उहाँहरु चुनावमा भाग लिनै तयार हुनुहुन्न । गठबन्धनका अन्य दलहरुको पनि हालत त्यस्तै छ । त्यसकारण हामीहरुसँग मिल्छु भनिरहनु भएको छ । हामीले छोड्नेबित्तिकै उहाँहरु अर्को शक्तिसँग मिल्न पुग्नुहुन्छ । हामीसँग मिल्छु भन्दाभन्दै अर्को शक्तिसँग लड्न पठाएर हुँदैन । कुनै पनि बहुमत शक्तिले कमजोर शक्तिलाई हराउनका लागि रणनीति अपनाउनुपर्यो ।

जिल्लाबाट मेरो सिफारिस संघ र प्रदेश दुवैमा गएको छ । योग्यता, क्षमता नभएको होइन । त्यसकारण पार्टीले जहाँ विश्वास गर्छ त्यहाँ लड्ने विचार छ ।

त्यसकारण तीनजना लडाई लड्नुपर्यो भने दुई एकातिर भएपछि सिंगल व्यक्ति स्वतः कमजोर हुन्छ । त्यसकारण यो गठबन्धन हाम्रो लागि बाध्यात्मक परिस्थिति हो । जसरी संविधान बनेको छ त्यसलाई पूर्णरुपमा पालना गर्नुपर्ने छ । मुलुक दिनप्रतिदिन अधोगतितिर धकेलिँदै गएको छ, त्यसलाई कसरी अग्रगतिमा लान सकिन्छ त्यतातिर ध्यान केन्द्रित हुनुपर्छ । मुलुकमा शान्ति र स्थायित्व कायम गर्नुछ । जसरी जंगलका माओवादीलाई कांग्रेसले सिंहदरबार प्रवेश गराएको छ । त्यस्तै जनतामा सुशासनको अनुभूति दिलाउने जिम्मेवारी नेपाली कांग्रेसको हो । विकसित र समृद्धिशाली नेपाल बनाउन पनि नेपाली कांग्रेसको नेतृत्व आवश्यक छ ।

त्यसोभए यो गठबन्धन कांग्रेसको लागि बाध्यात्मक परिस्थितिको उपज हो ?

सबैभन्दा पहिला यतातिर जाऔं । जब एमाले अध्यक्ष केपी शर्मा ओलीजीको नेतृत्वमा रहेको पाँच वर्षको लागि बनाइएको दुईतिहाइको सरकार साढे तीन वर्ष नपुग्दै आफैले अपदस्थ गर्नुपर्ने अवस्था सिर्जना भयो । पार्टीभित्रकै भाँडभैलो र केपीजीको अराजकता, अकर्मण्यता र एकतात्मक अधिनायकवादी चरित्रले गर्दा त्यो परिस्थिति आयो । त्यस्तो परिस्थिति आएपछि मुुलुकलाई त्यसै छाडा छोडिदिने, विधिको शासनको अनुभूति हुन नदिने, अराजकता फैलाएको टुलुटुलु हेरिरहने काम त हाम्रो होइन । त्यसपछि अहिले गठबन्धनमा भएका सबै दलका साथीहरुले हामी अल्पमतमा भएको पार्टीलाई गुहारेपछि सम्माननीय प्रधानमन्त्री शेरबहादुर देउवाले सरकारको र नेपाली कांग्रेस दुवैको नेतृत्व गर्नुभएको छ यतिबेला । उहाँले नेतृत्व गरिसकेपछि स्थानीय निर्वाचन सहज रुपमा सम्पन्न गराउनुभयो, जबकी त्यो निर्वाचन हुनै सक्दैन भन्थे ।

अब उहाँको काँधमा हुँदै गरेको संघ र प्रदेश निर्वाचन गराउनुपर्ने ठूलो च्यालेन्ज छ । दुई चरणमा गर्ने भनिएको निर्वाचनलाई एकै चरणमा गर्ने साहस गरिएको छ, त्यसलाई पनि सफलता नै मान्नुपर्छ । यसरी हामी अल्पमतमा भएको पार्टीलाई सरकारमा बसिदेऊ, निर्वाचन गराइदेऊ भनेर उहाँहरुले नै अनुरोध गरेका कारण चलाएका हौं । त्यसकारण अहिले पनि हामी सहमति, सहकार्य र एकता गरेर अगाडि बढ्न चाहन्छौं । त्यसो भएपछि गठबन्धनबाटै चुनाव लडौं भन्ने सहमति भएको हो ।

फेरि माओवादीलगायत अन्य दलका साथीहरुलाई पनि अहिले निर्वाचनमा गठबन्धन गरेर जानुपर्ने बाध्यता छ । हिजो दुईतिहाईको दम्भले नेकपा एमालेले जुन किसिमको शासनपद्धति चलायो । जसरी जनता र देशलाई पछाडि धकेल्ने काम गर्यो । त्यो एमालेको रवैयाबाट जोगाउन पनि नेपाली कांग्रेसको नेतृत्व आजको आवश्यकता हो । त्यसकारण हामीले चाहेर मात्रै होइन सबै परिस्थितिले नै गठबन्धनमार्फत मिलेर अगाडि बढ्नुपर्ने बाध्यता छ ।

यहाँका थारु समुदायले मलाई थारुको छोरा भनेर चिन्नुहुन्छ । यहाँका किसान, मजदुर र बुद्धिजीवीसँग म राम्रोसँग भिजेको छु । पहाडी समुदायका दाजुभाई, दिदीबहिनीहरुले माया गर्नुहुन्छ । दलित, उत्पीडित, अल्पसंख्यक, मधेसी, मुस्लिम, जनजातिलगायत सबै जातजाति, र्धम सम्प्रदाय तथा सबै तह, तप्का, वर्ग समुदायका साथीभाइसँग राम्रो रुझान् भएकाले मेरो जित सुनिश्चित छ ।

यो देशमा कांग्रेसले केही गर्न सकेन भन्ने कम्युनिस्टहरुको आरोप छ नि ?

हामीले ठूलो संघर्ष गरेर संविधानसभाको निर्वाचन गर्याैं । कम्युनिस्टहरुको सरकार बन्यो तर संविधान निर्माण गर्न सकेनौं । अर्को संविधानसभाको चुनाव भयो त्यसपछि तत्कालीन पार्टी सभापति स्व. शुशील कोइरालाको नेतृत्वमा सरकार बन्यो । उहाँलाई पनि निर्वाचन नै गर्न सक्दैन । संविधान नै निर्माण गर्न सक्दैन भन्थे । तर, उहाँले संविधान निर्माण गरेर घोषणा पनि गर्नुभयो । निर्वाचन पनि गर्नुभयो । यसरी पटक–पटक देशलाई संकट परेका बेला नेपाली कांग्रेसले शासनसत्ता लिएर समाधान गरेको छ । त्यसकारण अब विकसित र समृद्धशाली मुलुक बनाउनका लागि नेपाली कांग्रेसले नै जिम्मेवारी लिनुपर्छ । यो अहिलेको आवश्यकता भनेको गठबन्धन नै हो ।

हुँदै गरेको निर्वाचनमा तपाईंको उम्मेदवारी संघ कि प्रदेशमा हो त ?

जिल्लाबाट मेरो सिफारिस संघ र प्रदेश दुवैमा गएको छ । योग्यता, क्षमता नभएको होइन । त्यसकारण पार्टीले जहाँ विश्वास गर्छ त्यहाँ लड्ने विचार छ । किनभने गठबन्धनका कारण यही नै चाहिन्छ भनेर पाउने अवस्था छैन ।

यसपाली पनि पार्टीले टिकट दिएन भने के गर्नुहुन्छ ?

टिकट नदिएपनि पार्टीलाई सहयोग गर्छु । कि त मैले कांग्रेसबाट विद्रोह गरेर लडेर जित्न सक्नुपर्यो । पार्टीले टिकट दिएन भनेर पार्टीमा विद्रोह गरेर मैले के पाउने ? मजस्तै अर्को साथीले टिकट लिएर आउनुभयो भने उहाँलाई सहयोग गर्नुको विकल्प छैन । मैले अगाडि पनि भनिसकेको छु । त्यसैले हामी बीपीका अनुयायी भन्ने, लोकतान्त्रिक विधि र पद्धतिलाई मान्ने । अनि चुनावका बेला पार्टीबाट टिकट पाइएन भन्दैमा साथीको खुट्टा तान्ने, हराउने जस्तो काम गर्न त सुहाएन नि । तर, मैले जसरी इमान्दार भएर संगठनलाई अगाडि बढाउने र विधि, पद्धति र अनुशासनलाई अनुशरण गरेर यहाँसम्म आइपुगेको छु । त्यसकारण पनि यसपटक मलाई पार्टीले विश्वास गरेर टिकट दिन्छ भन्नेमा विश्वस्त छु ।

मैले अहिलेसम्म जनप्रतिनिधि नभएपनि शिक्षा, स्वास्थ्य, रोजगारी र भौतिक पूर्वाधार विकासमा बर्दियामा धेरै काम गरेको छु । जे-जति काम गरियो त्यो सेकेन्ड म्यान भएर गरियो, अब पार्टीले मूल्याङ्कन गरेर टिकट दिए कार्यकारी अधिकार लिएर काम गरौं भन्ने हेतुले पनि यस क्षेत्रमा मेरो दावी हो ।

बर्दिया क्षेत्र नं. २ बाट तपाईंले टिकट पाउनुभयो भने चुनाव जित्न सक्नुहुन्छ त ?

यदि मैले संघ अथवा प्रदेश जेमा टिकट पाएपनि दुईसय प्रतिशत चुनाव जित्छु । यो झन्डै ७० प्रतिशत थारुहरुको बसोबास भएको जिल्ला हो । म उहाँहरुमाझ जन्मिए, उहाँहरुकै काँखमा हुर्किए । त्यसकारण पनि यहाँका थारु समुदायले मलाई थारुको छोरा भनेर चिन्नुहुन्छ । यहाँका किसान, मजदुर र बुद्धिजीवीसँग म राम्रोसँग भिजेको छु । पहाडी समुदायका दाजुभाई, दिदीबहिनीहरुले माया गर्नुहुन्छ । अन्य जिल्लाबाट आएका साथीहरु पनि छन् साथै नेपाली नागरिकता प्राप्त गरेर बसेका भारतका साथीहरुले पनि मलाई सहयोग गर्दछन् । दलित, उत्पीडित, अल्पसंख्यक, मधेसी, मुस्लिम, जनजातिलगायत सबै जातजाति, र्धम सम्प्रदाय तथा सबै तह, तप्का, वर्ग समुदायका साथीभाइसँग राम्रो रुझान् भएकाले मेरो जित सुनिश्चित छ ।

अहिलेसम्म त्यो क्षेत्रमा के काम गर्नुभएको छ र तपाईंलाई जनताले भोट दिने ?

हिजोका दिनमा मैले राज्यका कुनैपनि लाभको पदमा नबसिकन बर्दिया जिल्लामा धेरै काम गरेको छु । आफू कार्यकारी पदमा नहुँदा पनि पार्टीका साथीहरुले भनेर नदी नियन्त्रण, भित्री सडक विस्तार, खानेपानी, सिंचाईं, पुलपुलेसा, भित्री सडक निर्माण, जनतामा आइपरेका प्रशासनिक कामहरु गरेको छु । विकासका पूर्वाधार योजना भित्र्याउने काम धेरै गरेको छु । त्यसकारण यहाँका नागरिकहरुले मलाई माया गर्दछन् । हिजो मलाई तरुण दलमा जन्मजयलाई चुनाव जिताउनुपर्छ भनेर यहाँका थारु समुदाय आफ्नै खर्चमा पोखरा जानुभएको थियो भने घरआँगनमा उठ्दा उहाँहरुले हराउनुहुन्छ भन्ने मलाई विश्वास छैन । उहाँहरुप्रति धेरै सहयोगापेक्षी छु ।

त्यसोभए जनताको लागि सच्चा काम गर्ने मान्छेलाई राजनीतिक पद नै चाहिन्छ भन्ने छैन हो ?

हो । जनतालाई आइपरेका समस्या समाधानका लागि लड्भिड गर्ने, मुद्दा मामिला, झैंझगडामा स्वतन्त्र रुपले बोलिदिने । विकास निर्माणमा हातमा हात मिलाएर जनतासमक्ष उपस्थित हुने । शिक्षा, स्वास्थ्य, रोजगारीका विषयमा सम्बन्धित निकायलाई झकझक्याउने, विधिको शासन र स्वतन्त्रतालाई अंगीकार गर्ने मान्छेलाई कुनै लाभको पद चाहिँदैन । मैले अहिलेसम्म जनप्रतिनिधि नभएपनि शिक्षा, स्वास्थ्य, रोजगारी र भौतिक पूर्वाधार विकासमा बर्दियामा धेरै काम गरेको छु । जे-जति काम गरियो त्यो सेकेन्ड म्यान भएर गरियो, अब पार्टीले मूल्याङ्कन गरेर टिकट दिए कार्यकारी अधिकार लिएर काम गरौं भन्ने हेतुले पनि यस क्षेत्रमा मेरो दावी हो । फेरि भएन भनेर मरिहत्ते गर्ने, पार्टीलाई धोका दिने काम मबाट हुँदैन ।

सिंचाईमन्त्री हाल गृहमन्त्री बालकृष्ण खाँडको पालामा कर्णाली नदी नियन्त्रण आयोजनाको थालनी भयो । त्यसमा पनि हामीले मेरै जोडबलमा १ अर्ब ६५ करोड बजेट हालिएको थियो । यसरी बर्दियाबाट प्रतिनिधित्व गरेर जाने कांग्रेस नेताहरुले धेरै काम गर्नुभएको छ । ती सबै काममा म कहीं न कहीं जोडिएको छु । अब मैले अवसर पाएँ भने यहाँका जनताको आवश्यकतामा रत्तिभर नडगमगाई अहोरात्र खटेर काम गर्ने प्रतिबद्धता प्रकट गर्दछु ।

जो जनतासँग रुझ, भिज गरेको छैन, जसको जिल्लामा कुनै पहुँच छैन । जो जनाधारबाट बञ्चित छ, जसलाई पद देखाएर आफू र आफन्तको बन्दोबस्ती मिलाउनु छ त्यस्तालाई पद चाहिने हो । राजनीति भनेको नितान्त समाजसेवा हो । यहाँ आएर कमाउने, घर बनाउने होइन । मेरो आफ्नै घर छ बर्दियामा । मलाई चुनाव लडौंला, जितौं अनि काठमाडौंमा घर बनाउँला भन्ने छैन । त्यसकारण मलाई यहाँका जनताले धेरै विश्वास गर्नुभएको हो ।

बर्दिया जिल्लामा गर्नैपर्ने काम के देख्नुभएको छ ?

अहिले मुलुकमा खाद्यान्न अभाव भएर बाहिरबाट आयात गर्नुपर्ने अवस्था छ । अहिले पनि बर्दियाको राजापुरबाट साढे ६ प्रतिशत खाद्यान्न राज्यलाई पुर्याइरहेको छ । यस्तो उर्बर भूमिमा हामी जन्मिएका छौं । तर, कृषिजन्य उत्पादनलाई वैज्ञानिकरण गर्न सकेका छैनौं । टुरिज्जम क्षेत्रको लागि पनि बर्दिया महत्वपूर्ण ठाउँ हो । त्यसको राम्रो व्यवस्थापन गर्न सकेका छैनौ । यहाँको सबैभन्दा ठूलो समस्या नदीनियन्त्रण हो । त्यसको पनि व्यवस्था गर्न सकिएको छैन् ।

वर्षेनी बर्दिया राष्ट्रिय निकुञ्जका जनावरले जनधनको क्षति पुर्याइरहेको छ त्यसलाई राम्रोसँग व्यवस्थापन भएको छैन । सिंचाईंको लागि नहर, कुलोको व्यवस्थापन राम्रो भएको छैन । त्यसकारण किसानहरुमा नैराश्यता उत्पन भएको छ । यसअघि थुप्रै पार्टीका साथीहरुले चुनाव जित्नुभयो । चुनाव जितेर काठमाडौं छिरेपछि आफ्नो क्षेत्रमा फर्केर आउनुभएन । मेरो त घर यहीं छ, उहाँहरुसँग लडभिड गरेर हिंडिरहेको छु । त्यसकारण पनि मेरो जित सुनिश्चित भनेको हुँ ।

देश विकास गर्न पद चाहिँदैन भने किन टिकटका लागि मरिहत्ते गर्नु त ?

कामै गर्नको लागि पद चाहिने होइन तर पदमा रहँदा फलानाको पालामा भएको भन्ने अनुभूति हुन्छ । अरु पदमा भएको बेला मैले उठाएका काम हुँदा अरुको नाम आउँथ्यो भने आज म पदमा रहेर काम गरेँ भने त्यो जन्मजयले गरेको भन्छन् । मैले गरेका काम राम्रो होस् नराम्रो होस् दुवैको जिम्मेवारी मेरो हुन्छ । जस्तो २०४८ सालमा गेहनाथ शर्मा बर्दियाको पार्टी सभापति हुनुहुन्थ्यो । उहाँ २०४८ सालमा चुनाव हार्नुभयो । तर, बिनापद २०५० सालमा राजापुर सिंचाईं योजना लागु गर्नुभयो । त्यो सिंचाईं आयोजनालाई ३ अर्ब रुपैयाँ आएको थियो । ५० सालको ३ अर्ब भनेको ठूलो रकम हो ।

त्यसैगरी तत्कालिन सिंचाईमन्त्री हाल गृहमन्त्री बालकृष्ण खाँडको पालामा कर्णाली नदी नियन्त्रण आयोजनाको थालनी भयो । त्यसमा पनि हामीले मेरै जोडबलमा १ अर्ब ६५ करोड बजेट हालिएको थियो । यसरी बर्दियाबाट प्रतिनिधित्व गरेर जाने कांग्रेस नेताहरुले धेरै काम गर्नुभएको छ । ती सबै काममा म कहीं न कहीं जोडिएको छु । अब मैले अवसर पाएँ भने यहाँका जनताको आवश्यकतामा रत्तिभर नडगमगाई अहोरात्र खटेर काम गर्ने प्रतिबद्धता प्रकट गर्दछु ।