पार्लियामेन्ट पागलहरुको बस्ती नबनोस्

पार्लियामेन्ट पागलहरुको बस्ती नबनोस्
जनताका प्रतिनिधिलाई कसैले भ्रष्ट नभनोस्
दुर्गन्धित छन् शहर अनि गाउँका ती गल्लिहरु
नेतालाई थर्ड क्लासको मान्छे भित्र नगनोस् ।

बिरक्त छन् जनताका मरिसके आशाहरु
आँसुसँगै साटिएका निमुखाका गाँसहरु
बिर्सिएका छैनन् हिजो मारिएका लाशहरु
आधा रातमा घर छोडदा आफन्तका साथहरु

किन ढले बिश्वासका गगनचुम्बी महलहरु ?
किन बले अनायासै आस्थाका ती शहरहरु ?
फर्किएर हेर्दा मात्रै मुटु ढुक्क हुने गरि
अझै कति पिउनु पर्छ अभावका जहरहरु ?

गाउँ जान सक्दिन म टुहुराका रोदनहरु
जताततै अशक्त कल्पनाका ती रहरहरु
छताछुल्ल पोखिएर बलेँसीका छातीभरी
सिरानीमा लुकाएका आशाका ती प्रहरहरु

मैले खन्या बाटो अचेल बाघ हिड्न थालेको छ
खसी बाँध्ने टाट्ना भित्र भोटे कुकुर पालेको छ
चुनाव जित्न शहरबाट नेता झर्न थालेपछि
बिकासको च्याखे थाप्न डोजर चल्न थालेको छ

गाँउ खाली गराई नेता शहर बस्न थालेपछि
देश बिकास गर्न छाडी द्रव्यमोह पालेपछि
गाउँ अनि शहर भरी जनताको एउटै लक्ष्य
यसपटक गाउँकै ठिटो अब सिंहदरबार पस्छ ।

नेता फाल्ने डोको बन्न थालिसके पाकाहरु
अझै पनि फकाउँदैछन् जनतालाई डाँकाहरु
कठबाँसको सिङ्गो झ्याङ्ग सितै दिए ठुल्वावुले
भ्रष्टका ती ढाढ सेक्न खिप्तैछन् ती काकाहरु