नेतृत्वको लाचारीपनले विसर्जनको मार्गमा लोकतन्त्र

देशको राजनीति र दलका नेताकाबारे भन्न र सुन्न खोज्दा आफैलाई दिक्क लाग्छ । नेता देशप्रति र जनता नेताप्रति बफादार हुनु लोकतन्त्रको सुन्दर पक्ष थियो ।  तर, नेपालका नेताहरु देशप्रति बफदार भइदिएनन् र जनताले पनि मेरो नेता भनेर चिया चोकमा छाती खोलेर भन्ने दिन पनि आएनन् । यीनै नेताको कार्यशैली र स्वाथ्र्यनिष्ट कर्मले देशको भविश्य त गयो गयो, नेताप्रति जागेको वितृष्ण आम नेपालीसामू कहिल्यै निको नहुने रोगभन्दा ठूलो र पिडाको रुपमा झाँगिन पुगेको छ । दलप्रति वितृष्णा छ । नेताप्रति वितृष्णा छ । हुँदाहुँदा शासन व्यवस्थाको सुन्दर पक्ष भनिएको लोकतन्त्रप्रति पनि नेताहरुकै कारण जनतामा वितृष्णा जाग्न थालेको छ ।   

अदुरदर्शी र देश प्रेममा हीनभाव भएका नेताहरुकै कारण देश बिस्तारै बिसर्जनको बाटोतर्फ अग्रसर भैरहेको छ । नेतृत्वको लाचारीपना र बिदेशीका साघुँडा टेक्नाले अब देश जोगाउन समेत हम्मेहम्मे पर्ने अवस्था आइसकेको छ । दलीय ब्यवस्थाको सुन्दर पक्ष आवधिक निर्वाचनलाई भ्रष्टाचारी तथा अपराधि प्रबृति भएका नेताहरुले पैसा, गुण्डा र धम्कीका भरमा कब्जामा लिएका कारण लोकतन्त्र चिरहरणको अवस्थामा पुगेको छ । किन भने देशलाई कसरी अगाडि बढाउने, उद्योगधन्दा र कलकारखानाको विकास गसरी गर्ने र कसरी रोजगारको अवस्था कसरी सिर्जना गर्ने भन्ने दल र नेता देखिएनन् । 

विदेश पलायन भइरहेका नेपाली युवालाई स्वदेशमा राख्ने योजना कसरी बनाउने, देशको शैक्षिक क्षेत्रलाई कसरी शिपमुलक र ब्यवसायिक बनाएर कृषिमा कसरी आधुनिकिकरण गर्ने, निशुल्क र सर्वशुलभ शिक्षा कसरी प्रदान गर्ने, आन्तरिक उत्पादनलाई बढाउदै कसरी आयात प्रतिस्थापन गर्ने, प्राकृतिक प्रकोपबाट देश र जनतालाई कसरी जोगाउने, विकास निर्माणका क्षेत्रमा कसरी जनपरिचालन गर्ने, यी र यस्ता यावत बिषयहरुलाई सम्बोधन गर्ने कुनै नेतृत्व देखा परेनन् । उनीहरुले लोकतन्त्रलाई नै घिनलाग्दो अवस्था पुर्याए । देशको अयमा लुट, सत्तामा नातावाद उनीहरुको चरित्र नै बन्यो । 
जनताको लामो त्याग, बलिदान र समर्पणबाट प्राप्त स्वतन्त्रता केवल केही थान टाउकेहरुका लागि स्वर्णिम जिवन साधन बनेपछि बर्तमान नेतृत्वप्रति जनतामा बितृष्णा उत्पन्न थालिसकेको छ । राजनीति सरल रेखामा नहिडेपछि यसलाई सहि ट्रयाकमा ल्याउ सक्नु राजनीतिक दलहरुको जिम्मेवारी थियो तर राजनीतिले बक्ररेखा समाउन थाले पछि राजनीतिक बिकृतिका बाछिटाहरु देखापर्न थालिसकेका छन् । अहिले नेतृत्वमा नैतिकता हराएको छ । बिदेशीका स्वार्थका लागि आफुमात्र हैन जनता समेत बन्धकी राख्ने यस्ता फटाहा र टपरटुइयाँ  बिदेशीका दलालहरुका कारण देशको सार्वभौमसत्ता समेत संकटमा परेको छ । यति कुरा गाउँको सामान्य भुँइमान्छेले त बुझ्न थालिसक्यो भने यी भ्रष्टका भतिजाहरुले नबुझ्ने कुरै आउँदैन ।

यसैको परिणाम हो रवि लामिछाने जस्ता पेशेवर ब्यक्तिहरुको राजनितीमा उदय, यसैको प्रतिफल हो केही गरौ भन्ने हुटहुटी बोकेकाहरुको कांग्रेस्रेसबाट बहिर्गमन । यसैको परिणाम हो पढेलखेका युवा जनशक्तिको बिदेश पलायन  अझ भनौ यही बिकृत राजनीतिको परिणाम हो अहिलेको आर्थिक मन्दी र जनता माथि बैक तथा बित्तीय संस्थाको निरन्तरको आक्रमण जसका कारण जनताहरु अझ भनौ अबोध महिलाहरु मिटर ब्याजको मारमा परेर महिनौ खालीखुट्टा पैदल हिडेर राजधानी उक्लनु । हिजो बन्दुक देखाएर लुटे, भाटामा नम्बर हानि हानी कुटे,अहिले यीनीनहरुनै गाउँमा मिटरब्याजीका रुपमा घुसेका छन् भन्दा नमिठो लाग्नसक्छ तर तितो यथार्थता भने यहि नै हो । जसलाई यीनै धमिलो पानीमा माछा मार्न पल्किएका राजनीतिक दलभित्रका अराजनीतिक अपराधीहरुले बिदेशीको इशारामा रिमोट मार्फत अबोध नागरिकहरुमाथि अघोषित आतंक चलाइरहेका छन् ।  

देश किन प्रगतिको मार्गमा हिडन सकेन, देशमा किन तिसौँ बर्षसम्म कुनै पनि रोजगारको भरपर्दो वााताबरण बन्न सकेन, किन देशमा शिक्षा, स्वास्थ्य, सुरक्षा जस्ता बिषयमा ब्यापारीकरण हावी भयो,  जनतालाई घरैमा सुतिसुती भात खुवाउने हावागफ कता गए । २००७ सालदेखि सुकुम्बासीका नाममा बाडिएका धनिपुर्जा कहाँ गए, जति धनिपुर्जा बाँडदा पनि जनता किन सुकुम्बासी नै रहे, यस्ता बिषयमा जनताको सार्वभौम संसदमा किन आवाज उठदैन,  किनकी यी सबैको ड्राइभर एउटै छ जो विदेशीको  इशारामा मुलुक चलाउने अघोषित लाइसेन्स लिएर बसेको छ । उसलाई जनता मरेको मतलब छैन । 

परियोजनाका नाममा कमिशन चाहिएको छ । हाम्रो भाग्य नै फुटेको भन्नू पर्छ जसलाई भरोषा र विश्वास गर्छौ उहीँ नै बिदेशीको भरपर्दो भतुवा बनेको छ । जबसम्म राजनीति र ब्यापारलाई फरक आँखाले हेरिदैन, जबसम्म राजनितीज्ञको ठेकेदारी प्रथा तोडिदैन, तबसम्म नेपालीको भबिष्य त के बर्तमान अबस्था पनि सुध्रिदैन ।  समय घर्किसकेको छ । जनता जिउँदै आत्मदाह र आत्महत्या गर्ने अवस्थामा पुगिसकेका छन् । एउटै रुखको हाँगामा सिङ्गो परिवार ९३ जना झुन्डिएर मरिसकेको अबस्था छ । 

देशको कार्यकारीकै आँगनमा पेट्रोल खन्याएर आत्मदाह गरेको अवस्था, मिटरब्याजी नामका समाजका कलंकहरुको कालो टीका सरकारमा रहेका, दलका नेतृत्वमा रहेकाहरुलाई नै लागिरहेको अवस्थामा बर्तमानका भ्रष्ट, दलाल र बिदेशीका गोठालाहरुबाट अब देशले प्रगतिको बाटो समाउन सक्दैन भन्ने निर्णयमा नेपाली जनताहरु पुगिसकेका छन् । यसलाई समयमै दल भनाउँदा मागिखानेका उत्तराधिकारीहरुले नबुझ्ने हो र बुझेर पनि समयमै आफुलाई जनताको पक्षमा रुपान्तरण नगर्ने हो भने बर्तमानको बिकृत राजनीतिको बाछिटो मुसलधारे बर्षाको रुपमा यीनै देश बेचुवा, जनतामारा नेताका घरमा बर्सिने निश्चित छ ।