अब जनताले दलसँग व्याजसहितको हिसाव खोज्नुपर्छ

भर्खरै देशका ३ वटा निर्वाचन क्षेत्रमा उपनिर्वाचन सम्पन्न भई त्यसको मतपरिणाम समेत सार्वजनिक भैसकेको छ । मल्टिपार्टी डेमोक्रेसीमा दलहरुबीच आपसी स्वच्छ प्रतिस्पर्धा हुनु स्वाभाविक प्रक्रिया हो । तर, यसले दिएको सन्देश क्रियाशील राजनीति दलहरुले नजरअन्दाज गर्न नसक्नु आफैमा लाज मर्नु कुरा हो । स्वतन्त्र र निष्पक्ष प्रतिस्पर्धाभन्दा पनि अलोकतान्त्रिक महागठबन्धनका सहारामा सिंगो राज्य शक्ति उपयोग गरेर जनतालाई प्रभाव पार्ने कार्यले जनतामा सरकारप्रति बिश्वासभन्दा पनि वितृष्णा पैदा गराएको वर्तमानको उपनिर्वाचनले देखाउँछ । सिंगो राज्यशक्ति एकातिर र निरीह नागरिक अर्कोतर्फ रहेर भएको निर्वाचनमा जनताको अपार सहभागिता कता तिर रह्यो ? भन्ने कुरा भने अब भनिरहने बिषय नै रहेन ।

राजनीति बिचारका आधारमा गरिन्छ । बिचार ब्यक्ति, समाज र राष्ट्रलाई डोर्याएको हुनुपर्छ, जनताले बिचार बुझेको हुनुपर्छ, त्यहि बिचारका आधारमा देश बिकासको खाका बोकेको राजनीतिक दलहरुको घोषणापत्र पढेर, बुझेर, सबैभन्दा उत्तम बिकल्प रोजेर जनताले मतदान गर्न पाउनु पर्छ भन्ने मान्यता लोकतन्त्रले बोकेको हुन्छ । तर अहिले बिचार र आदर्श केबल एकादेशका कथा भएका छन् । जनता राजनीतिक दलहरुप्रति जनता बिरक्त भैसकेका छन् । तर, राजनीतिक दलहरुका निरन्तरका नकारात्मक गतिबिधिहरुका कारण जनतामा व्यवस्थाप्रति नै बितृष्णा उत्पन्न थाल्नु लोकतन्त्रका लागि सुहाउने बिषय होइने । तर्क र तागतका भरमा जनतालाई बाध्यात्मक रुपमा आफुले भनेकै चुनाब चिन्हमा मत खसाउन बाध्य पार्ने कार्य तानाशाही हुकुमी शासन अब जनताले पचाउने छैनन् । 
 
जनताका लागि, जन केन्द्रित, जनमुखी काम गर्न बहानामा लामो समयदेखि देशको राजनीतिमा एकाधिकार जमाएर बसेका आफुलाई लोकतन्त्रको मसिहा सम्झने तर निरन्तर लोकतन्त्रकै चिरहरणमा संलग्न भैरहने काम भएका छन् । राजनीतिको आवरणमा बिदेशी शक्ति केन्द्रको खेलौना बनिरहेको छ । देश बिकासभन्दा पनि नागरिकलाई बिदेशतीर निकास गर्ने कार्यमा विश्व देश बनाउने दलहरुले किर्तिमानी कमाएका छन् । दलहरुलाई नेपाली जनताले बिगतको मंसिर ४ गतेको निर्वाचनमा थोरै सवक सिकाएका थिए तर मुखमा रगत लतपतिएको बाघले मान्छे माथि आक्रमण गर्न नछोडे झै केवल सत्ता र सरकार निर्माणमा केटाकेटी खेलेझै गर्ने राजनीतिक दलहरुको रबैयालाई यसपटक भएको उपनिर्वाचनमा समेत नेपाली जनताले गतिलो पाठ पढाएका छन् ।

देशको राज्यसत्ताको दुरुपयोग गरेर निर्वाचनलाई प्रभावित पार्नु लोकतान्त्रिक अभ्यास भित्र पर्दैनथ्यो । तर, यहाँ मन्त्री पद नै दाउमा राखेर खालमा बसेका प्रधानमन्त्रीलाई जनताले भोट नभई चित पल्टाई दिएका छन् । यो हारको जिम्मेवारी कसले लिने ? भन्ने गम्भीर प्रश्न खडा भएको छ । बिचार बिहिन र कार्यक्रम बिहिन महागठबन्धन बनाएर जनतालाई धाँक, धम्की र अनावश्यक प्रलोभन देखाएर बल्लतल्ल दुईचार सिट जोडेका राजधानी केन्द्रीत दलहरुलाई जनताले एकपटकलाई पुन: सुध्रिने मौका दिएका छन् । सच्चिने या सक्किने ? यो जिम्मा अब अधोगतितर्फ गैरहेका, निरन्तर राजनीतिक क्षयीकरण भैरहेका, जनताका नजरमा अलोकप्रिय हुँदै गएका, राजनीतिक दलहरुको जिम्माको बिषय हो ।

जनताले दललाई देश जिम्मा लगाए, दलले देश समृद्ध बनाउनेभन्दा पनि कंगाल बनाउने महाअभियान छेडे । देशमा भएका उद्योगधन्दा, कलकारखाना बेचे । व्यक्तिगत सम्पत्ति जोडनुमै आफ्नो पुरुषार्थ देखे । देशमै केहि गर्छु भन्ने जनताका आशाहरु मर्दै गए, नेताहरु जनताबाट परपर सर्दै गए, जसको परिणाम हामिले ३३ बर्षपछि अहिले भोगिरहेका छौ । देशको आधाभन्दा बढी युवा जनशक्ति विदेशतिर पलायन भैसकेका छन् । देश जर्जर आर्थिक संकटमा फसिसकेको छ । भोकमरीको चपेटामा अब देश जाने अवस्था देखिइसकेको छ । तर पनि हामी तिनै दलहरु भित्रबाट विकल्पको खोजी गरिरहेका छौं । त्यसैले त अहिले पनि हामी तिनै दलका कर्तव्यनिष्ठ  बफादार कार्यकर्ता हौ भनेर भनिरहेका छौ । हामीलाई जुत्ता कारखाना बेचेर काठमाडौंमा घडेरी जोडेकोमा कुनै चिन्ता छैन । यो देश बनाइदिने जिम्मा अमेरिका र बेलायतको हो त्यसैले त हामीलाई हेटौंडा कपडा उद्योग बेच्न पाएकोमा गर्व लागेको छ ।

देश भ्रष्टाचारीहरुको चक्रव्यूहमा फसिसकेको छ । इमान्दार मानिसहरु राजनीतिबाट विमुख भैसकेका छन् । देशको शिक्षा, स्वास्थ्य, सुरक्षा, गाँस, बास, कपासको मुद्धा नै बन्न छाडिसकेका छन् । जनताले यिनै राजनीतिक दलहरुबाट मुलुक परिवर्तन हुन्छ भन्ने आशा मारिसकेका छन् । यस्तो अवस्थामा बर्तमानका राजनीतिक दलहरु सच्चिनुको बिकल्प छैन । यदि अब पनि नसच्चिने हो भने नताले बिकल्प खोने हिम्मत समेत देखाइसकेका छन् । 

अब जनताले एकएक हिसाब खोज्नुपर्छ । जनता कंगाल बनाएर नेता खर्ब पति कसरी भए ? यसको छानबिन गर्नुपर्छ । निर्वाचनमा अर्बौ खर्च गर्नसक्ने नेता कसरी जन्मिए ? नेपाल आमाको कोखबाट यस्ता भ्रष्ट र अपराधिहरु कसरी अन्मिए ? देशको यो दुरावस्था देखेर नै अहिले नेपाली जनताहरु हिम्मत गरेर बोल्न गालेका छन् । अब कुलंगार र कुपात्रको समुल अन्त्य गर्छौ भनेर टाउकोमा कफन बाँधेर हिडेका छन् । अब एकएक अपराधको निर्मम छानबिन हुनुपर्छ । अब भ्रष्ट र अपराधिहरुलाई तालिले सम्मान हैन कठोर सजायको भागिदार बनाउनु पर्छ । अपराधिहरुले संसदको रोष्टममा सायरी सुनाउने हैन गोलघर र नख्खुको जेलमा बसेर रुनुपर्छ । जनताको आँसु र पसिना अब बिश्वास, भरोषा र आत्मसम्मानले धुनु पर्छ ।