देश हामीले सोचेभन्दा धेरै पर पुगिसकेको छ, ब्रम्हलुटविरुद्ध आन्दोलन छेडौँ

देश हामीले सोचेको र आम नागरिकले परिकल्पना गरेकोभन्दा छुट्टै अवस्थामा आइपुगेको छ । लाग्छ, अहिले यो बेलामा नेपाली जनताका कुनै समस्या छैनन्, अप्ठ्याराहरु छैनन् । भए पनि ती जनताका अप्ठ्याराहरु नेपालभन्दा बाहिर जाँदैनन् साथै यसले विश्व समुदायलाई कुनै तात्विक फरक पार्दैनन् । समस्या र अप्ठ्यारा त अहिले देशका अभिभावहरुलाई छ । उच्चपदस्थ अधिकारी र उपल्लो दर्जामा रहेर देश र जनताको सेवा गर्ने कसम खाएका राष्ट्रसेवक नामका कर्मचारीलाई छ । जसका अपराधहरु अहिले छताछुल्ल भएर भर्सेलीबाट आँगनमा आएर पोखिएका छन् । जुन कुरा सिंगो नेपालले मात्रै हैन विश्व समुदायसम्मले देखिसकेका छन् । 
 
देशले पटक पटक राजनीतिक परिवर्तनको आन्दोलन गर्यो, पटक पटक परिवर्तनका आन्दोलनमा जनताको निस्वार्थ सक्रियताले सार्थकता पनि पायो तर व्यवस्था फेरियो व्यवहार फेरिएन,  जनताको अवस्था फेरिएन । लोकतान्त्रिक आन्दोलन देखि गणतन्त्रको आन्दोलनसम्म उही पात्र र उही प्रवृत्तिले निरन्तर अवसर पाएपछि भ्रष्ट र देश लुटेरा अपराधीहरुका मनमा हामी नै यो देशको आजिवन हर्ताकर्ता हौ भन्ने कुबिचारको बिजारोपण गरायो ।  
 
प्रजातन्त्रमा बोल्न, लेख्न, सभासम्मेलन गर्न, विरोध गर्न, स्वस्थ्य आलोचना गर्न पाइन्छ भनियो तर यी सव नेताका लागि मात्रै उपयोगका साधन बने, देश विकासको अग्रगमनमा जान सकेन, राजनीतिक दलहरुको नेतृत्वले देश विकासका मेरुदण्डका रुपमा रहेका उद्योगधन्धा, कलकारखाना धान्न सकेन, जनतालाई उत्पादनसँग जोडने र देशलाई बिकासको यात्रामा मोडने क्षमता राजनीतिक दलहरुमा देखिएन । फलस्वरुप दलका आडमा बिदेशीका गोटी बन्दै भ्रष्ट र दलालहरुले देशमा भएका ठुलाठुला उद्योगधन्धा, कलकारखाना बेच्दै खाँदै गर्न थाले, नेपाली जनता बिदेशिको चौकिदारी गर्न बिदेशीन बाध्य हुँदै खाडी कतार र मलेसिया जान थाले ।  
 
पटक पटक दलका नाममा लुटन पल्किएका ब्वाँसाहरुले जनताका निर्दोष भावना माथि खेलिरहे, निस्वार्थ रुपमा जनताले नेतालाई आफ्नै अभिभावक देखिरहे । नेताले भने जनतालाई पिना निचोरेझै निचोरिरहे । ढाँटको खेती गर्न पल्किएका फटाहाहरुले जनताका आँगनमा पुगेर  देश र जनताको भबिष्य बनाउने घोषणापत्र नामका तथाकथित बिकास र समुन्नति शब्दको उपहाँस गर्दै लेखिएका कागजका खोस्टाका भरमा मत मागिरहे, जनताले पटकपटक बिश्वास गर्दै निरन्तर एउटै ब्यक्तिलाई मत दिदै रहे जसको परिणाम जनताको अभिमत पाएर असनमा डाँमेर छोडेको साँढे झै बनेर राजधानी उक्लिएका जनप्रतिनिधि नामका देश लुटेराहरुले देश आफ्नै ससुरालीको दाइजो झै सम्झिए । 

विकासले बाटो बिर्सिएर विहार तिर लागेपछि बिहार समुन्नत भयो तर हाम्रो देश भने झनझन धरासायी बन्दै गयो । बिदेशीले देशको धर्म, संस्कार, संस्कृति, सामाजिक मान्यता र प्राकृतिक सम्पदामाथि खेलिरह्यो ।  जब बिदेशी प्रभुहरुले समेत यिनिहरुलाई पत्याउन छाडे त्यसपछि यीनीहरुले गरेका देशघाती र जनघाती कार्यहरुका पोल बिस्तारै खुल्दै जान थालेको छ । जनताले यीनीहरुका एकएक हिसाब राखेका छन् । जनताको मत लिएर जाने अनि बिदेशीका इसारामा काम गर्ने दोहोरो पापको फल भोग्न अब यीनीहरु तैयारी अवस्थामा पुगेका छन् ।  
 
भन्न र सुन्न पनि लाज लाग्ने नेपाली नागरिकलाई शरणार्थी बनाएर देशको राष्ट्रिय अस्मिता माथि परेड खेल्न पल्किएका अपराधिहरुका कमिशनमा राष्ट्रिय सम्पत्ति बेच्ने सम्मका काला कर्तुतहरु सतहमा आउन थालेपछि यिनिहरुको भालेसातो गएको छ । अब जनताले जहाँ भेट्यो त्यहीँ ठोक्छन् भन्ने डर मनमा पसेको छ । जनताका मनमा यीनीहरुप्रति नकारात्मक भावना जागृत भएर बसेको छ ।  
 
हामी चाहानथ्यौ देशमा विकासको मुल फुटने छ । के कांग्रेस, के कम्युनिस्ट सबै नेपाली जनताहरु देश बिकासको महाअभियानमा जुटने छ तर देश बनाउन नभई देश भत्काउन हिडेका नरपशु नपंसकुहरुले सदियौ देखिको नेपालीहरुको एकताको माला चुँडालिदिएका छन् । विकासका नाममा भ्रष्टाचार र अराजकताको मुल फुटाएका छन् । 

देश भित्र एनजीओ, आईएनजिओका नाममा  बिदेशीका हुलका हुल घुसाएका छन् ।  देशमा  द्वन्द, हिँसा र अराजकताको आधिवेहरी सिर्जना गरि देशलाई कहिल्यै एकता बन्न नसक्ने अवस्थामा ल्याइपुर्याएका छन् । जनता ढाँट्न सिपालु देश लुटेराहरुका अगाडि नेपाली जनताहरु सपेराको वीन झै लठ्ठ परे । जनतालाई लठ्ठ्याएर दलका नेता नामका देश लुट्नहरुले  देशको राष्ट्रिय ढुकुटीबाट मनलाग्दी ब्रम्हलुट मच्चाइरहे । त्यसैको परिणाम अहिले जुन नेता हेर्यो त्यहि भ्रष्टाचारको दुर्गन्धले गन्हाएका छन् । जुन कर्मचारी हेर्यो त्यहि कर्मचारीले करोडौं सम्पत्ति कुम्ल्याएका छन् । यसका बिरुद्धका अब नेपाली जनताले एउटा बेग्लै आन्दोलन गर्ने तैयारी गरिरहेका छन् । 
 
देशमा भ्रष्टाचार अहिले मात्रै भएको हो भन्न खोजिएको हैन पञ्चायतकालमा पनि भएका समाचारहरु आउने गर्थे तर राजाका डरका कारण अत्यन्तै न्यून रुपमा हुने गर्दथ्यो । प्रजातन्त्रमा यसलाई निर्मूल गर्नेतर्फ पहल भएको भए देशले उहिल्यै परिवर्तनको आभाष गर्न पाउँथ्यो तर केही थान नेताबाहेक पञ्चायत र प्रजातन्त्रमा कुनै परिवर्तन देखिएन । प्रजातन्त्रमा खुलेआम कमिशन र नक्कली काम गरेर सक्कलि रकम कुम्ल्याउने पेशाले बैधानिकता पायो, जसको फलस्वरूप देशमा कहिल्यै नदेखिएका र कहिल्यै यस्तो अपराध गर्लान भन्ने नसोचिएका मानव तस्करहरु जन्मिए । 
 
भगवानका नाममा समेत भ्रष्टाचार गर्न यीनलाई डर लागेन, मन्दिरमा चढाएको धातुमासमेत आँखा लगाउन यीनका भित्री मनले अपराध र पाप ठानेन् । राज्यले नै कानुनी रुपम निर्णय गरि बैधानिकताको कालो पर्दाले ओढाएर कार्यदल बनाई मानब तस्करी जस्तो जघन्न्य अपराधमा समेत सामेल हुनथाले । अपराध लुकाउन आफ्नै छोराछोरीको कसम समेत खान थाले । जसका कारण नेपाली जनताको बर्तमान राजनीतिक दलहरुप्रति बिस्वासको ठाउँमा बितृष्णा पैदा भएको छ ।  
 
अहिले नेपाल बिश्वका चरम भ्रष्टाचारमा रहेका १० देसहरुमा प्रथम स्थानमा उक्लिन सफल भएको छ । देशबाट युवा जनशक्ति निर्यात गरि रेमिट्यान्स आयात गर्न सफल मेरो देशमा बिधिको शासनको अन्त्य भएको छ । नेपालको मौलिकता कौडिको भाउमा कवाडी लाई बेचिसकेका छन् । गणतन्त्रको नाममा भित्र्याइएको छाडातन्त्रमा बिदेशीहरुलाई खुलेआम खेल्न दिइएको छ ।

विकासको नाममा शक्तिराष्ट्रहरुको प्रबेस,कहालिलाग्दो आर्थिक मन्दी ब्यहोर्नु परेको बिषयमाथि देशको गरिमामय संसदमा कहिल्यै छलफल नै हुँदैन । देश जर्जर अर्थतन्त्रका कारण कुँजो भएको छ, जनतालाई करको बोझले किच्नुसम्म किचिएको छ,  महंगिले नेपाली जनताको चुल्हो बल्न नसक्ने अवस्थामा पुगेको छ, जताततै असुरक्षा, हत्या, बलात्कार, लुट र राज्यको श्रोतसाधनमा ब्रम्हलुट छ । यसका बिरुद्धमा अब सबै नेपालीले बृहद मोर्चा बनाएर आन्दोलन गर्न जरुरी छ ।