कलमले निहुँ खोजेपछि !

२ साउन,  काठमाडौं । आज भोलि किन हो किन मलाई अलि बढी भावुक र विश्लेषणात्मक भएको महसुस हुन थालेको छ । जब कुनै विषयमा लेख्न बस्छु मनले अनेक असन्तुलनका कुराहरू उठाउँछ । मुलुकको वर्तमान अवस्थाका बारेमा अलि गम्भीर हुन्छु । जताततै भद्रगोल नै भद्रगोलको अवस्थाले मन अमिलो हुन्छ । कुन विषय कहाँबाट उठाउदा ठीक होला भनेर मनमनमा परिघुलन हुन्छ । कुनै कुरा उठान गर्दा सकारात्मक र नकारात्मक टिका टिप्पणीहरुका बारेमा पहिला आफै विश्लेषण गर्छु । कस्तो कृया र प्रतिकृयाहरु आउलान ? विषयवस्तुको गहिराई र यसले पाठकलाई दिनसक्ने सकारात्मक सन्देशका बारेमा पनि कल्पना गर्छु । कतै मेरो विषय उठानले समाज र राष्ट्रको वर्तमान अवस्थालाई कुठाराघात त गर्दैन ?  भनेर आफै संयमित हुन्छु ।

विषय उठान हुन्छ । बिस्तारै लेख्न सुरु गर्छु । मनमा अनेकौं तर्क बितर्क र कुर्तकहरु आउनु स्वाभाबिकै हो । तैपनि मनलाई संयम र संतुलित राखेर आफू रिसलाई नियन्त्रण गर्न खोज्छु अहँ यो मेरो भावनालाई तरंगित गर्दै कापीका पानामा रंग भर्न सक्ने क्षमता बोकेको मेरो कलमले मान्दै मान्दैन, अझ भनौं मेरो कलमले रिसलाई थाम्नै सक्दैन । 

लाग्छ आजभोली यो मेरो कलम मेरै बसमा छैन । जत्ति संझाए पनि मैले भनेको मान्दै मान्दैन । आफ्नै वरिपरिको वातावरण, व्यक्तिका खराब सोच, कुण्ठित बिचारहरु, स्वार्थी भावना, लोभलालसा र खराब विचारले कताकता आफैंलाई असन्तुलित बनाउन खोज्छ । तर पनि आफैले आफैलाई संझाउछु । आफु हर तरहले संयमित हुन खोज्छु तर यो मेरो कलम आफै अनियन्त्रित हुन खोज्छ ।

म कलमलाई सम्झाउँछु हेर बाबु यस्तै हो हामीले समय र परिस्थिति अनुसार चल्न सक्नु पर्छ भन्छु कलम बुरुक्क उफ्रन्छ र भन्छ सबै काम नीति र विधि अनुसार हुनुपर्छ । समय र परिस्थितिलाई कानुन मान्ने हो भने कानून किन बनाउनु त ?? उसको प्रश्नको झटारोलाई साम्य पार्ने कुनै औषधि मसँग छ कि भनेर खोजि हेर्छु त्यो पनि पाउन सक्दिन । म हाम्रा र हामीले बनाएका, हामीले नै फलाएका फुलाएर लटरम्म बनाएका महान नेता जे भए पनि हाम्रा मालिक हुन । अहिलेको अवस्थाका सर्बेसर्वा हुन, अघोषित भगवान नै हुन, सारै रिसाइहाल्नु हुदैन भन्छु अँह मेरो कलमले यसलाई स्विकार गर्नै सक्दैन । 

नेता भनेका हाम्रा घोषित भगवान हुन, हाम्रा नेताले कतिकति देश र राष्ट्रको लागि कति महान महान कार्यहरु गरेका छन्, त्यत्रो महान नेताहरुले महाकाली बेचे पनि सहि हो सहि हो भन्न पर्छ । निर्दोषलाई जेल कोचे पनि ठिकै हो भन्न पर्छ, अपराधिलाई उन्मुक्ति दिए पनि जय होस् भन्न पर्छ । शरणार्थीका नाममा जाफ्नै देशका जनता बेचे पनि ठिक हो ठिक हो भन्नुपर्छ । तर कलमले मलाई फेरी थर्काउँछ तेरो भनाइमा नत कुनै दम छ, नत कुनै विश्वास । 

म मेरै कलमलाई सम्झायँछु, नेता भनेको त ड्राईभरलाई सडकमा मान्छे मार्न दिएको लाईसेन्स जस्तो देश बेच्ने, जनता बेच्ने, मठमन्दिरको सुन र मुर्ती बेच्ने, आफ्नालाई जोगाउने निर्दोशलाई जेल कोच्ने, नदीनाला  बेच्ने राष्ट्रिय सम्पदा, राष्ट्रिय सम्पत्ति बेच्न दिने लाईसेन्स हो बाबै, चुप्प लाग्नुपर्छ भन्छु कलम तिनहात माथि उफ्रँदै मैलाई थर्काउछ । नेता भनेका मालिक होईनन् जनताका गोठाला हुन् । गोठालाले आफ्ना गाईवस्तुले अर्काको बालिनाली खायो भने देखभाल गर्नु पर्छ । आफ्ना पाल्तु जनावरले छिमेकीको बिगार गर्न दिनु हुँदैन । गाईबस्तुको हेरबिचार गर्दै बालिनाली संरक्षण गर्ने गोठालो नै अर्काको बाली चोर्न पस्न मिल्छ ? भन्छ, कुरा त कहिलेकाहि ठिकै पो गर्यो कि पनि भन्छु ।

म भन्छु, सरकार हो बाबु उसलाई अलिकअति छलछाम गर्ने, चोरी चकारी गर्ने, जनताको आँखा छल्दै देश र जनता बिरोधि बिधेयकहरु ल्याउने, बिभिन्न छिमेकी मित्रराष्ट्र तथा दातृ राष्ट्रहरूसँग सन्धि संझौता गर्ने छुट त हुन्छ होलानी ??? कलम परक्क बटारिन्छ, भन्छ तँ जस्ताले गर्दा नै हो अहिलेका नेता भनाउदाहरु बिग्रिएका हुन । गलत बाटोमा हिडन पाएका हुन् । जनता एकातिर आफ्नो स्वार्थ अर्कातिर गर्दै व्यक्तिगत ऐस आराम र बिलासितातिर नेताहरू ढल्किनुमा तेरो महत्वपूर्ण हात छ बुझिस् । तेरै कारणले हो नेताले आफू हिडने लिक छोडेको । लिकमा नहिडने गाडी कहिल्यै गन्तव्यमा पुग्दैन । 

म भन्छु बाबा नेता हुन, कति जेलनेल भोगेका छन् । कति दुःखकष्ट झेलेका छन् । कति जङ्गलको बास र जङ्गली जनावरको त्रासबाट उम्किएर आएका छन् । कति आप्mनै छोराछोरी आमाबाबु सरहका नेपाली मारेर आएका छन् । कति जनतालाई ईटाभट्टामा जिउँदै जलाएर आएका छन् । कति पराईलाई आप्mनो बनाएर आएका छन् । कति तराईमा आगो लगाएर आएका छन् । यसो जनतालाई झुक्याएर, कानूनलाई बङ्ग्याएर, नेपाल आमालाई नङ्ग्याएर, विदेशी प्रभूसँग थोरै भएका दाह्रा ङिच्याएर भएपनि यसो २र४ पैसो खाए नै भने पनि रिसाउनु हुदैन है । देखे पनि नदेखे जस्तो गर्दिए भैगोनि । झनै उत्तेजित हुदै कलम भन्छ अभिभावकले जतिसुकै दुःख गरेपनि आफ्नो छोराछोरीलाई ढाँटनु र मन नपरेका छोराछोरीलाई काट्नु हुदैन । छोराछोरीसँग कुनै पनि कुरा लुकाउनु छिपाउनु हुदैन । छलछाम गर्नु हुदैन । आप्mनो सुखसुबिधाको लागि हैन छोराछोरीको सुखसुबिधाको लागि आफु भोकै बसेर भए पनि आप्mना छोराछोरीलाई मिठो खुवाउन सक्नु पर्छ । 

आफु फाटेको लुगा लगाएर भए पनि आफ्ना छोराछोरीको आङ्गमा चिसो पस्न दिनु हुदैन । बिदेशीका आँखा देशको राष्ट्रियतामाथि बस्न दिनु हुदैन, रोग बस्न दिनु हुदैन । आफ्नाछोराछोरीको शिक्षादिक्षामा बिशेष ध्यान दिनु पर्छ । कलम भन्छ हाम्रो अभिभावक भनेको नै हाम्रो सरकार हो । सरकारले आफ्ना नागरिकलाई समान सन्ततिको रुपमा हेर्नु पर्दछ । कहिलेकाँही त लाग्छ यो कलम पनि कत्ति जान्ने भै टोपल्छ । कत्तिन मलाई नै अर्ति उपदेश दिने जस्तो । बास्तवमा म र मेरो कलममा यस्तै यस्तै अनगिन्ति बिषयहरुमा कुरै मिल्दैन । 

उ निःशुल्क शिक्षाको कुरा गर्छ मलाई मेडिकल माफियाहरु मन पर्छ । मन नपराएर पनि के गर्नु र अलिअलि भए पनि त्यतैबाट माल झर्छ । उ जनतालाई जाउलोको व्यवस्था गर्नुपर्ने कुरा गर्छ मलाई मार्सी चामलवाला साथीहरु मन पर्छ । उ भगवानका नाममा राजनीति गर्नुहुदैन भन्छ म पशुपतिको जलहरीमा आफ्नाे भबिष्य देख्छु । उ जनताको स्वास्थ्य उपचारमा सरकार जिम्मेबार हुनुपर्छ भन्छ म नीजि क्षेत्रका मेडिकल कलेज र नीजि अस्पतालहरूबाट देश छिटो धनी हुने सपना देख्छु । उ नेपालीलाई जसरी पनि स्वदेशमै रोजगार सृजना गरी दक्ष र शैक्षिक जनशक्तिलाई स्वदेशमै टिकाउने कुरा गर्छ म नागरिकहरूलाई बेचेर विदेशी रेमिट्यान्सबाट आफू र देश दुबै सम्पन्न हुनुपर्छ भन्छु । यसका र मेरा यिनै कुराहरूमा सधैं मतभिन्नता रहदै आएका छन् । मेरो कुरा मेरै कलमले नबुझिदिंदा अहिले मेरो र मेरो कलम बीच उत्ति राम्रो सम्बन्ध पनि बन्न सकेको छैन ।

भन्छ, म जे देख्छु त्यही लेख्छु । जे सुन्छ त्यहि लेख्छु । ३३ क्विन्टल सुन खै अहिलेसम्म कहाँ गयो भनेर लेख्छु । निर्मला पन्त र भागिरथाका बलात्कारी र हत्यारा पत्ता लागेन सरकार ? भनेर लेख्छु । वाईडबडी बिकान घोटालाका नाईकेलाई समात्यौ सरकार ? भनेर लेख्छु । गाउँगाउँमा नयाँ नयाँ ठेकेदारले स्थानीय सरकारसँग मिलेर कसरी ब्रम्हलुट मच्चाई रहेका छन् त्यही लेख्छु । प्रधानमन्त्रीका घरबेटीले लिएका ठेक्का किन समयमै पुरा हुदैनन ? त्यो देख्छु । जनतालाई सास्ती दिने विभिन्न प्रकारका सिण्टिकेट प्रणालीहरुका बिरुद्धमा लेख्छु । 

नेताले गुठीको जग्गामा लगाएको गिद्धेदृष्टिका बारेमा लेख्छु । बालुवाटार र शितल निवासमा भएको घाटालाका बारेमा लेख्छु । सुनलाई पित्तल बनाउन सक्ने नेपाली महान कालिगडीका विषयमा लेख्छु । नागरिकता विधेयकले अब देशमा पुर्याउन सक्ने दीर्घकालिन असरका विषयमा लेख्छु । शालिकराम पुडासैनीदेखि रवि लामिछानेका निजी डाईभरको विषयमा किन छानबिन भएन भनेर लेख्छु । जनतालाई मात्रै लागु हुन कानुन नेतालाई किन लागु हुँदैन ? भन्ने विषयमा लेख्छु । लेख्छु नेता व्यापारी भएको विषयमा लेख्छु, व्यापारीले नेतागिरी गरेका विषयमा लेख्छु । 

अहिले त म देशमा जताततै भद्रगोलनै भद्रगोल देख्छु । देशका सबै नेतालाई अपराधी मात्रै देख्छु । नेपाली जनताको नामर्दीपनका विषयमा लेख्छु । केही झर्छ कि भन्दै अझै पनि पर्खेर बसेको विषयमा लेख्छु । जनता रोएका विषयमा लेख्छु । खोला मिचेको विषयमा लेख्छु, महँगीले जनताको घाँटी थिचेका विषयमा लेख्छु । जनता धुरुधुरु रोएका विषयमा लेख्छु । विकासले हात धोएका विषयमा लेख्छु । महँगीले आका छोएका विषयमा लेख्छु । के यस्ता विषयमा लेख्नु मेरो अपराध हो रु भन्दै मसँग मेरै कलम बुरुक्क उफ्रन्छ । यसरी कलमले निहुँ खोजे पछि यसलाई सम्हाल्न पनि धौ धौ पर्ने अवस्था सृजना हुने अवस्था देखेपछि अब त यसले अत्ति नै गर्ने भो भन्ने लाग्छ र मेरो कलमलाई अहिल्यै बन्द गर्छु ।