शासकहरू

   ♦ डोलराज बस्याल

उनीहरू गाउँमा गरिब थुपारे,
शहरमा गरिब थुपारे,
गरिबी नारा थियो , गरिबहरू वस्तु थिए
गरिबी जलाउने नारा दिएर
गरिबहरू जलाए
र समाजवादको चुल्हो बाले ।
अभीष्ट पूरा गर्न गरिबहरू जन्मिरहनु पर्छ
उनीहरूको चुल्हो बलिरहनु पर्छ ।

गाउँमा अभाव जन्माए दु:ख हुर्काए,
शहरमा दु: खी थुपारे, 
सारङ्गी सरि भोका पेट थुपारे,
एकै अगेनामा सबै जलाई लोकतन्त्रको रोटी सेकाए ।

गरिब, दु:खी र भोकाहरूलाई मुढा बनाए,
यी नजोती चुल्हो बलेन , ताप्के तातेन
रोटी सेकेर पेट भर्न
फेरि बारुदकै खेती गरि
बारुदकै पिठो बेच्न अभ्यस्त 
शासकहरू अनन्त भाँडभैलोको दिशा तताए ।

शासकहरू,
संवृद्धिकाे सपना देखाई गरिब बढाए
सुशासनको मंत्र जपेर लुटतन्त्रको जग बसाले,
समानताको राग अलापी कहिले नजोडिने धाँजा फटाले,
गाउँ-बेँसी र देहातमा
संभावनाका सुसेली सुसेल्नेहरूलाई
मौलान पठाए ।

शहरमा भीड छ , शहर भरी मान्छे छन्
शहर आफैंमा मृत छ
मृत शहरमा ताण्डव नाच्ने शासकहरू
आवाज विहीनहरूको लवजसँगै परेड खेले ।

हो,
उनीहरू शासक हुन ,
मृत शहर जगाउन चाहन्नन
गाउँ गुल्जार हुन दिदैनन्
सन्नाटामा रमाउने शासकहरू
गाउँ-शहर जाग्यो भने,
संवृद्धि आयो भने
अगेनामा दाउरा सकिन्छ
 र
उनीहरू सकिन्छन्।

रातको १०:२० बजे