कसैले नटेर्ने अवस्थामा पुगे दुईतिहाईका केपी ओली

दुई तिहाई समर्थनमा बनेको सरकार प्रमुख भन्छन् – मलाई गुमराहमा राखियो ।
उनै कार्यकारी प्रमुखका अवयव भन्छन्– मलाई सचिवले फसाए ।
अर्का मन्त्री भन्छन्– क्षमता हुँदाहुँदै सरकार पछि हट्यो ।

माथि उल्लेखित तीनवटै अभिव्यक्ति इतिहासकै सर्वशक्तिमान प्रधानमन्त्री भनिएका कम्रेड खड्गप्रसाद ओली स्वयं र उनको संयन्त्रको हो ।कसैलाई नटेर्ने स्वभावका प्रधानमन्त्री यति निरिह र रुञ्चे देखिनु लोकतन्त्रकै उपहास हो । अब सर्वसाधारण सोध्न विवश भएका छन् – आखिर यो सरकार चलाएको कस्ले हो ?

प्रधानमन्त्री जस्तो जिम्मेवार पदमा बसेको व्यक्ति पँधेर्नी आइमाई जस्तो फत्तर फत्तर गर्नु देशकै बेइज्जती हो । प्रधानमन्त्री पदको गरिमा बुझ्न सक्ने हैसियत ओलीमा देखिएन । अरुलाई हेर्ने दृष्टिकोण र गर्ने व्यवहार पद सुहाउँदो छैन । विपक्षीप्रति गर्ने कटाक्ष उनको बानी टोले गुण्डाको जस्तो लाग्छ ।

कार्यकारी प्रमुख सार्वजनिक थलोमा आएर यस्तो लाचार अभिव्यक्ति दिन्छन् भने जनताको हालत के होला ? सहजै अनुमान लगाउन सकिन्छ ।
राष्ट्रवादको नक्कली खोल च्यात्तिएपछि ओलीको होस हवासले काम गरेको छैन । आईफा र विषादी प्रकरणले ओली नांगेझार भए । लोकलाज छोप्न जतिसुकै प्रपञ्च गरेपनि काम लागिरहेको छैन । आफ्नो अभिष्ट पूरा नभएकाले नै ओलीको क्रोधयुक्त पीडा बाहिर आएको छ । ओली इतिहास कै नालायक र नक्कली राष्ट्रवादी प्रधानमन्त्रीका रुपमा दरिएका छन् ।

ओली नेतृत्वमा बनेको सरकार आम नागरिकलाई सेवा प्रदान गर्न मात्र चुकेन शासन चलाउने तौरतरिकाबाट समेत उपेक्षित बन्न पुगेको छ । सरकारी संयन्त्रले फसायो भन्नेको ताँती छ मन्त्रीहरुको तर कसैलाई कारबाही गर्ने ल्याकत छैन ओलीसँग । किनभने मुलुकको स्थायी सरकारका रुपमा रहेको निजामती कर्मचारीलाई नक्कली राष्ट्रवादको पगरी गुथ्नु छैन । बरु नक्कली राष्ट्रवादको मुखुण्डो च्यातिएपछि लाज पचाउन अनेक वहानाबाजी गर्नुपर्ने अवस्था आएको छ ओली र उनको मण्डलीलाई ।

भारतसँगको व्यापार घाटा झण्डै आठ खर्बको छ । हरेक चीज भारतबाटै आयात गर्न हामी बाध्य छौं । पैसा तिर्ने उपभोक्ताले सही र स्वस्थ खाद्य पदार्थको अपेक्षा गरेको हुन्छ । त्यसका लागि सरकारले आवश्यक व्यवस्था गर्नुपर्ने हो । सोही बमोजिम भारतबाट आउने तरकारी तथा फलफुलमा प्रयोग भएको विषादी जाँचेर मात्र आओस् भन्ने आम उपभोक्ताको चाह हो । सुरुमा नक्कली राष्ट्रवादको लाज ढाक्ने अस्त्रका रुपमा प्रयोग गर्न खोजिएको अस्त्र थियो, विषादी परिक्षण प्रकरण । तर भारतीय पक्षले चर्काे दवाव सिर्जना गरेपछि ओली निर्णय फिर्ता गर्न बाध्य भए ।यो प्रकरणले उनको नक्कली राष्ट्रवादी छवि अझै निर्लज्ज बनाइदियो ।

दुनियाँलाई थाहा छ, ओली नक्कली राष्ट्रवादको विगुल बजाउँछन् । ०५१ सालको संसद्मा महाकाली सन्धि पारित गर्ने बेलाको ओलीको अभिव्यक्ति सम्झने जिवितै छन् । अनि उनै ओली भारतविरोधी भन्दा कस्ले पो पत्याउने होला ? सत्ताको उन्मादले ओलीलाई रतन्धो लागिसकेको छ । उनी नजिकैको पनि देख्दैनन् । सीमित व्यक्तिको चंगुलमा परेका ओली न पर देख्छन् न त सुन्नछन् नै ।

तैपनि ओलीको हुँकार भने उस्तै थियो । आफ्ना सांसदलाई भेला पारेर हकार्दै थिए – भारतले पत्र पठाएको देख्ने को हो ? कस्लाई आयो पत्र ? नचाहिने कुरा बोल्ने ?  भोलिपल्टै उनको झुठ छताछुल्ल भयो । भारतीय दूतावासले सरकारलाई पठाएको पत्र सार्वजनिक भयो । अनि ओली भन्न थालेका छन् – विषादी प्रकरणमा मलाई फसाइयो ।

अब ओलीका दुर्दिन सुरु भइसकेका छन् । आवरणमा हेर्दा उनी बलशाली देखिएका होलान् तर अन्तरवस्तु भने शिथिल र फितलो भइसकेको छ । लैनचौरको चाहनासमेत अब नयाँ प्रयोगको पक्षमा रहेको प्रतीत हुन्छ ।

अब नेपाली जनता धेरै बुझ्ने भइसके । ओलीको बोली राम्रो बुझेका छन् । ओली जस्तो बलशाली र धूर्त खेलाडीलाई कसैले फसाउने भन्ने कुरा पत्याउनै गाह्रो । एउटा झुठ दबाउन उनी सयौं झुठ बोल्न तयार छन् । अझ राष्ट्रवाद जस्तो संवेदनशील मुद्धामा उनी कसरी चुक्थे । त्यसैले जनताको सहानुभूति लिन उनी भन्दैछन् – विषादी प्रकरणमा भारतले पठाएको पत्र मलाई देखाइएन , मैले लज्जित हुनु प¥यो , क्षमा प्रार्थी छु ।
साँच्चै नै उनलाई सूचनाबाट वञ्चित गरिएको हो भने कारवाही गर्नुपथ्र्यो , न की माफी माग्नु ।

प्रधानमन्त्री जस्तो जिम्मेवार पदमा बसेको व्यक्ति पँधेर्नी आइमाई जस्तो फत्तर फत्तर गर्नु देशकै बेइज्जती हो । प्रधानमन्त्री पदको गरिमा बुझ्न सक्ने हैसियत ओलीमा देखिएन । अरुलाई हेर्ने दृष्टिकोण र गर्ने व्यवहार पद सुहाउँदो छैन । विपक्षीप्रति गर्ने कटाक्ष उनको बानी टोले गुण्डाको जस्तो लाग्छ ।

दुनियाँलाई थाहा छ, ओली नक्कली राष्ट्रवादको विगुल बजाउँछन् । ०५१ सालको संसद्मा महाकाली सन्धि पारित गर्ने बेलाको ओलीको अभिव्यक्ति सम्झने जिवितै छन् । अनि उनै ओली भारतविरोधी भन्दा कस्ले पो पत्याउने होला ? सत्ताको उन्मादले ओलीलाई रतन्धो लागिसकेको छ । उनी नजिकैको पनि देख्दैनन् । सीमित व्यक्तिको चंगुलमा परेका ओली न पर देख्छन् न त सुन्नछन् नै ।

विष्णु रिमाल, राजन भट्टराई र गोकुल बाँस्कोटाको बोली मात्र उनलाई प्रिय लाग्छ । तीनै जनाको शासकीय क्षमता भने शून्य छ । यस्ताको सल्लाहले देश चलाउँदा आउने परिणाम स्वभाविक छ । अब ओलीका दुर्दिन सुरु भइसकेका छन् । आवरणमा हेर्दा उनी बलशाली देखिएका होलान् तर अन्तरवस्तु भने शिथिल र फितलो भइसकेको छ । लैनचौरको चाहनासमेत अब नयाँ प्रयोगको पक्षमा रहेको प्रतीत हुन्छ ।