कोरोना महामारीमा अपराधीहरुको संख्या पो बढ्यो !

◊ यज्ञप्रसाद भट्टराई

देश कोरोनाको कहरले लथालिङग र भताभुङ्ग अवस्थामा छ । आर्थिक अवस्था थिलाेथिलो अवस्थामा पुगेको छ । व्यापार व्यवसाय मात्र बन्द छैनन, यहाँ अब नागरिकका हात र मुख बन्द हुने अवस्थामा पुगेको छ । अभिभावक हराएको मेरो देशमा, अनिकालले बास माग्न बालुवाटारमा विधेयक पेश गरेको हल्ला छ ।

नागरिकहरु सडकमा बिनाकालको मृत्यूको मलामी जाँदैछन् । संसार अध्यारो भएको छ । आम नागरिकमा सरकार रुपी अभिभावक भनाउँदो निर्जिब बस्तु प्रति क्रमश विश्वास हराउँदै जान थालेको छ । यथार्थमा यो देशमा सरकार छ के ?? भन्ने आभास नागरिकमा पर्दै जान थालेको छ ।

यस्तो विश्वब्यापी महामारीमा नागरिकहरु देशमा सरकारको बलियो उपस्थिति चाहान्छन् । आफ्नाे अभिभावकको दर्बिलो भरोशा र साहसको महशुस गर्न चाहन्छन् । घरको अभिभावकको गर्विलो विश्वास र आँटिलो अभिव्यक्तिले जसरी घरका सदस्यहरु आफुहरु सुरक्षित रहेको, कुनै समस्यामा नरहेको वा कुनै समस्या आईपरे पनि बिना कुनै चुनौती अभिभावकले परास्त गरिदिन्छन् भन्ने विश्वास हुन्छ, त्यस्तो अवस्थाको सरकारप्रति आम नागरिकमा विश्वास हुन्छ र हुनुपर्छ ।

आम नागरिक भोकमरीमा पर्दा राज्यले आवश्यक खाद्यान्नको ब्यवस्था मिलाओस् भन्ने चाहना राख्छन् । देशमा नागरिकहरु बिरामी या महामारी फैलिदा सहज औषधि उपचारको अवस्था होस् भन्ने चाहना राख्छन् । संकटको यस्तो बिषम परिस्थितिमा कोही पनि नागरिक खान नपाएर मर्न नपरोस् । औषधि उपचारको अभावमा कसैले दुःख झेल्न नपरोस् । अन्य कुराहरु वातावरण सहज बन्दै गएपछि गर्दै जाने तपशिलका कुराहरु हुन ।

ठेक्कापट्टा बन्द भएपछि गाँउ नै नगईकन राजधानीमै डेरा हालेर बसेका छन् । तिनीहरुको ब्यवस्थापन मिलाउनु पर्दैन ? कति राहत खान नपाएर बिप्लव तिर पसेका छन् । कतिलाई संयन्त्र बनाएर आफुले पनि खान पाउनु पर्छ भनेर दाह्रा धसेर बसेका छन् ।

तर नेपाल सरकार भन्छ, खाना नखाई मान्छे बाँच्न सक्दैन । यो सबैलाई थाहा भएकै कुरा हो । तर सबैलाई खाना ख्वाउने ठेक्का पनि सरकारले राख्दैन । कर्मचारीलाई सरकारले तलब दिएकै छ त्यसैले किनेर खाए भै गो ! तिनका परिवारलाई तिनै कर्मचारीले पाले भै गो । बाँकी मजदुर श्रमजीवी वर्ग पनि तिनकै आफन्त होलान । तिनलाई पनि यस्तो अवस्थामा एकदुई हप्ताको खानेपिनेको ब्यवस्था मिलाए भै गो ।

हाम्रा पार्टीका कार्यकर्तालाई कसैले चिन्ता लिनु पर्दैन । हामीले ८० करोड रुपैयाँ बाडिसक्यो । अब कति पो बाँडन बाँकी होला र ? केटाहरुले अलिअलि राहतकोषमा अझै पैसा रहल पहल छ भन्दैछन् । पाँच/सात हनुमानहरु राहत उठेको पैसा मन्त्रालयमै बसेर गन्दैछन् । सरकारले उर्दी जारी गरेकै छ । कसैले व्यक्तिगत रुपमा राहत बाँडेको थाहा पाए ठाउँको ठाउँ गएर ढाँड भाँच्नु । अलिकति पनि विचार गर्नु पर्दैन ।

तिमीहरु डाम्ना हो, भएको राहत सबै यिनीहरुले नै वास्तविक गरिब र निमुखालार्ई बाँडेपछि हामी बालुवाटारमा र खुमलटारमा कसरी बाँच्नु ? आफ्नै पार्टीका दशौं लाख कार्यकर्ता मुख आँ गरेर बसेका छन् । ठेक्कापट्टा बन्द भएपछि गाँउ नै नगईकन राजधानीमै डेरा हालेर बसेका छन् । तिनीहरुको ब्यवस्थापन मिलाउनु पर्दैन ? कति राहत खान नपाएर बिप्लव तिर पसेका छन् । कतिलाई संयन्त्र बनाएर आफुले पनि खान पाउनु पर्छ भनेर दाह्रा धसेर बसेका छन् ।

सरकारले पर चौबाटामा राहत राखिदिएको छ । रहलपहल पाइयो भने लानु । नभए आफुसँग पैसा भए किनेर खानु । सरकारले आफ्ना पार्टीका कार्यकर्ता र मतदातालाई पाल्ने ठेक्का लिई सक्यो । यदि सरकारको राहत लिने भए सरकार सञ्चालक दलको पार्टीको सदस्यता लिएर आउनु ।

विचरा बिरामीले थलिएर आराम गरेर बसेका बालाई कतिसम्म टेन्सन दिन सकेका ? तिमीहरुलाई पनि त हामीले कुनैबेला खानसम्म खान दिएकै हो । क्यानटोनमेण्टको पैसाको हिसाब सबै आफैले मात्रै हसुरेपछि डाक्टर बाबु तिमीलाई छोडेर मधेसतिर पसेकै हो । अहिले बालाई पनि यसो दुई चार पैसा जोहो गर्न मन लाग्दा किन भाँजो हाल्नु ? विचार गर है चण्ड, मुण्ड, सुण्ड, प्रचण्ड हो यहाँ त बाउरामलाई धम्क्याए जस्तो गर्यौ भने त तिमीहरुलाई नै चारपाटा मुडेर डाँडो कटाउलान् ।

अलि बढी भयाे भने नुन भुस चटाउँछन् । बिना कामको विधेयकले सातो उडाउँलान् । थानकोटबाट नौबिसे तिर खाली खुट्टा गुडाँउलान् । धेरै फुरुफुरु नगर है साथी हो, हिजो तिमीले एकलौटी रुपमा ल्याएको भनेको गणतन्त्र हिजोको दरबारमा लगेर बुझाउलान् ।

विचार पुर्याउनु होला है ठूल्दाई यहाँ त बाबुराम, बिप्लव, बैद्य, गजुरेल र महरालाई तर्साए जस्तो गर्यौ भने तिमीलाई पनि मौका मिलाएर सुलेमानी बनाउँलान् । सरकारले पर चौबाटामा राहत राखिदिएको छ । रहलपहल पाइयो भने लानु । नभए आफुसँग पैसा भए किनेर खानु । सरकारले आफ्ना पार्टीका कार्यकर्ता र मतदातालाई पाल्ने ठेक्का लिई सक्यो । यदि सरकारको राहत लिने भए सरकार सञ्चालक दलको पार्टीको सदस्यता लिएर आउनु ।

अब देशमा गरिबीको सर्बेक्षण गर्नुको आवश्यकता रहेन । सर्बहारा वर्गहरु सबै अरबपति भैसके । अब देशमा भूमिहीनहरुको सर्बेक्षण गर्नुको आवश्यकता रहेन ।

यहाँ आफ्नै पार्टीका कार्यकतालाई पुर्याउन सक्या छैन अरु दलका कार्यकर्ता र भोटरलाई चामल र दालका पोका कहाँ पाउँनु ? अर्काका पार्टीका कार्यकर्तालाई राहत दिन सक्दैन सरकार । तिम्रा दलका नेतालाई समाउने राहत माग्ने मज्जाले घरमा बसेर बजाउने । कुरो खत्तम । किन राहतका नाममा रोईलो गरेर लकडाउनमा सुतिरहेको सरकारलाई जिस्क्याउनु ?

सरकार आम नागरिकलाई राहत बाँडन पनि नसक्ने, अनि कसैले आफु खुशी या कसैको सहयोग लिएर भोका नागरिकलाई बिहान बेलुकाको छाकको जोहो गरिदिने नागरिकलाई एकद्वार प्रणालीमार्फत राहत बितरण भएन भनेर आफ्नै दलका अरिङगाललाई प्रयोग गरेर सहयोगी हातहरु भाँच्ने हर्कत सरकारले फेरी पनि देखाउने हो भने अब नागरिक तिम्रो लकडाउन छ भनेर घरको चौघेरा भित्र बसि नरहन सक्छन् । यदि यस्तो अवस्था आयो भने तिमी अघाएका छौं भोका नागरिकले तिमीलाई भेट्टाए भने एकैगाँस पार्लान ! सरकार तिमीलाई थाहा छ कि छैन ? अहिले त नागरिक भातै नखाई बाँच्न थालेको छ ।

सबैले बालुवाटार र गोकर्ण रिसोर्ट जस्ता सरकारी जमिन भ्याईसके । अब देशमा निरक्षर र साक्षरताको सर्बेक्षण गरिरहनु परेन । अण्डर एसएलसीले डाक्टर उपाधि पाईसके । अब त यो देशमा अपराधीहरुको सर्बेक्षण गर्नुपर्ने आवश्यकता देखिन्छ ।

तिम्रा हठात व्यवहार देखेर चौरास्तामा लाजै नमानी नाँच्न थालेको छ । यस्ता केटाकेटीले सिन्को लुकाई खेले जस्तो ब्यवहार देखाउने देशका महामहिमहरुको चाला देखेर भर्खरै मात्र गधा पच्चिसी पार गरेको अधबैंशे पनि खित्का छोडेर हाँस्न थालेको छ । देशमा सरकार छ । अभिभावक छ । सिंगो नागरिकको छानोको रुपमा देश छ । देशमा प्रशासन छ । कानून छ । समानता र न्याय छ भन्ने कुरा त बिस्तारै डाईनोसर लोप भए झैं लोप हुदै जान थालेको छ । हामी नेपाली अलि बढी आशावादी भएछौ भन्ने कुरा अहिले बिस्तारै खुल्दै जान थालेको छ ।

देशमा सरकार भएको भए राहत बाँडन हिडेका जनप्रतिनिधिहरु चामलका बोरा चोरेर घरमा लाँदैन थिए । कुहिएको खाद्यान्न बितरण गरेर नागरिकलाई अभावमा रोग बाँडन उद्यत हुने थिएनन् । जनताका नाममा विदेशी दाताहरुले दिएको जस्तापाता चोर्ने थिएनन् । राहत बाँडन हिडेका नागरिकका दाँत झार्ने थिएनन् । समातेर चौकीमा हाल्ने थिएनन् ।

माथि उल्लेख भएका कुराहरु र देशको बर्तमान अवस्थाको सुक्ष्म बिश्लेषण गर्ने हो भनें अहिले देशमा अपराधीहरुको संख्या ह्वात्तै बढेको जस्तो देखिन्छ । जता हेर्यो उता डराई डराई बाँच्नु पर्ने अवस्थाको सृजना हुँदै जान थालेको छ । अब देशमा गरिबीको सर्बेक्षण गर्नुको आवश्यकता रहेन । सर्बहारा वर्गहरु सबै अरबपति भैसके । अब देशमा भूमिहीनहरुको सर्बेक्षण गर्नुको आवश्यकता रहेन ।

सबैले बालुवाटार र गोकर्ण रिसोर्ट जस्ता सरकारी जमिन भ्याईसके । अब देशमा निरक्षर र साक्षरताको सर्बेक्षण गरिरहनु परेन । अण्डर एसएलसीले डाक्टर उपाधि पाईसके । अब त यो देशमा अपराधीहरुको सर्बेक्षण गर्नुपर्ने आवश्यकता देखिन्छ । देशमा अपराधीहरुको संख्या के र कति कारणले यसरी ह्यात्तै बढेको हो यसको सुक्ष्म अध्ययन र बिश्लेषण गरेर कोरोना महामारीको अन्त्य सँगै । नयाँ खालको परियोजना बनाएर काम गर्न अबका बिकासे कार्यकर्ता र बिकासे अभियानकर्ताहरुलाई पनि हार्दिक आव्हान गर्न चाहान्छु । अस्तु ।