कोरोनाका बेला पावर शेयरिङको कथा

♦ कुसुम विश्वकर्मा

१६ बैशाख, काठमाडौं । लामो समयदेखि व्याप्त राजनीतिक अस्थिरता अन्त्य गरी विकासप्रतिको नेपाली आकांक्षा परिपूर्ति गर्ने अवसर केपी ओली सरकारले प्राप्त गरेको थियो । ०७४ सालमा सम्पन्न केन्द्र, प्रदेश र स्थानीय तहको निर्वाचनमा नेपाली जनताले बाम गठबन्धनलाई पत्यायो, त्यो पनि प्रचण्ड मतका साथ ।

अझ राष्ट्रवादी छवि बनाएका ओलीको नेतृत्वमा सरकार बनेपछि जनअपेक्षा अझै चुलिएको थियो । सरकार निर्माण भएपछिको पहिलो चरण पुराना कुँडाकर्कट फाल्न अल्मलिएको होला भन्ने आम बुझाई रह्यो । त्यसैले ओलीलाई शंकाको लाभ मिल्यो । तर जब ओलीले जनताका मौलिक हकमाथि नै धारे हात लगाउन थाले, बल्ल जनताको मनमा चिसो पस्यो । त्यो क्रम आज पर्यन्त जारी छ, अझै सशक्त र योजनाबद्ध रुपमा ।

बरु भित्रभित्रै सघाउने काम भयो । उनीहरु पनि चाहन्थे– मिडियालाई तह लगाउने काम ओलीले नै गरुन् । यहाँसम्म आइपुग्दा सिंगो नेकपाले लोकतन्त्रको पहरेदारी गर्ने मिडिया स्वतन्त्र हुनुपर्छ भनेनन् । न पुष्पकमल दाहाल प्रचण्ड केही बोले, न त माधव नेपाल र झलनाथ नै चुइँक्क गरे । यसैबाट बुझिन्छ सिंगो नेकपाको मिडियाप्रतिको दृष्टिकोण ।

ओलीको पहिलो प्रधानमन्त्रीत्व काल वास्तवमै प्रशंसनीय रह्यो । यस अर्थमा कि उनले मात्र ९ महिना शासन चलाए । त्यही अवधिमा भारतले अघोषित रुपमा नेपालमा नाकाबन्दी ग¥यो । ओली नाकाबन्दी विरुद्ध खरो उत्रिए । यद्यपि उनको यो सबै नाटक थियो भलै । तर जनतामा उनको राष्ट्रवादी छवि बन्यो । त्यो छवि बनाउने काम आमसञ्चार र सामाजिक सञ्जालले गरे । मिडियाले ओलीको बोली जनसमक्ष पु¥यायो । जब दशगजा क्षेत्रमा मधेसी मूलका केही नेता धर्ना बस्न पुगे, त्यसको सशक्त प्रतिकार नेपाली मिडियाले गरेको थियो । साथै ओलीको राष्ट्रवादी चिन्तन र छविको निर्माण पनि त्यही मिडियाले गरेको हो ।

त्यही राष्ट्रवादी छवि बनेकाले जनताले दोस्रोपटक ओलीलाई प्रचण्ड मतका साथ सत्तामा पु¥याए । सत्तामा पुगेलगत्तै ओलीले भने आफ्नो राष्ट्रवादी छवि बनाउने मिडियालाई नै सबैभन्दा ठूलो सत्रु ठाने । मिडियालाई नियन्त्रण गर्ने अनेक दाउपेच लगाए । विभिन्न ऐन बनाएर आफ्नो अभिष्ट पूरा गर्ने नाकाम कोशिश जारी राखे । त्यसपछि मात्र ओलीको सक्कली रुप जनताबीच उदांगो भएको छ । यो सबै प्रकरणमा नेकपाले मौन समर्थन गरेको हो । पार्टी पंक्तिले कहिल्यै यो प्रकरणमा पृथक धारणा राखेन । बरु भित्रभित्रै सघाउने काम भयो । उनीहरु पनि चाहन्थे– मिडियालाई तह लगाउने काम ओलीले नै गरुन् । यहाँसम्म आइपुग्दा सिंगो नेकपाले लोकतन्त्रको पहरेदारी गर्ने मिडिया स्वतन्त्र हुनुपर्छ भनेनन् । न पुष्पकमल दाहाल प्रचण्ड केही बोले, न त माधव नेपाल र झलनाथ नै चुइँक्क गरे । यसैबाट बुझिन्छ सिंगो नेकपाको मिडियाप्रतिको दृष्टिकोण ।

जनताले वाम गठबन्धनलाई दिएको मत ओली प्रचण्ड वा नेपालका लागि सत्ता साझेदारी मात्र होइन । देश र जनताको समृद्धि एवं विकास निर्माणका लागि हो । कोरोना भाइरसको यत्रो संत्राश छ, तर नेकपा नेताहरु भने सत्ता साझेदारीमा अल्झिएका छन् । यो भन्दा ठूलो बिडम्बना के हुन सक्छ ?

ओली सरकारले यी बाहेक पनि धेरै गलत र लोकतन्त्र विरोधी काम ग¥यो । त्यसमा पनि नेकपाले ठूलो संकट देखेन । तर जब सचिवालयदेखि पार्टी पंक्तिलाई नटेर्ने ओली प्रवृत्ति बढ्यो अनि मात्र नेकपाका नेताको मनमा ढ्याङ्ग्रो ढोक्यो । राजकीय सत्तामा ओलीको हालीमुहाली हुन थालेपछि मात्रै नेताहरु कोठे बैठकमा झुम्मिएका छन् । नेपाली जनताले दिएको त्यो समर्थन र विश्वास नेताहरुलाई सत्ताको चास्नीमा डुब्नका लागि मात्र थियो त ? तर परिवेश त्यस्तै बन्दै गयो । ओलीको एकलौटी शासन गर्ने प्रवृत्ति नै अरुको लागि टाउको दुखाई भयो । हिजोसम्म जनताको पीरमर्कामा चुइँक्क नबोल्ने नेपाल, खनाल वा प्रचण्ड अहिले ओली खराब भन्न कस्सिएका छन् । कि त हिजो पनि ओली खराव थिए वा अहिले पनि ओली असलै छन् । यसरी मूल्याङ्न हुनुपथ्र्याे ।

नेपाली जनताले दिएको मत आज खेर गएको छ । किनभने नेकपा नेताहरु पावर शेयरिङ मै अल्झिएका छन् । हिजोदेखि पूर्व एमाले पक्षधर नेताहरु पावर शेयरिङका लागि लगातार छलफल गरिरहेका छन् । ओली र नेपाल पक्षधर नेताहरु पावर शेयरिङबाटै समस्याको हल खोज्ने अभियानमा जुटेका छन् । तर यसले नेपाली जनताको चाहना र भावनामा खेल्ने काम मात्र हुने छ ।

जनताले वाम गठबन्धनलाई दिएको मत ओली प्रचण्ड वा नेपालका लागि सत्ता साझेदारी मात्र होइन । देश र जनताको समृद्धि एवं विकास निर्माणका लागि हो । कोरोना भाइरसको यत्रो संत्राश छ, तर नेकपा नेताहरु भने सत्ता साझेदारीमा अल्झिएका छन् । यो भन्दा ठूलो बिडम्बना के हुन सक्छ ? यसको लेखाजोखा गर्ने त फेरि पनि नेपाली जनताले नै हो । त्यसका लागि सही समय मात्र कुर्नु पर्छ ।