कविता : परदेशमा दशैँ

मृदुल सरगममा खोल्सो खोल्सिरहेथ्यो,
पँधेरोमा धारो कलकल बगिरहेथ्यो ,
हावामा तरङ्गित हुँदै एक्लै हल्लिरहेथ्यो
थुम्मीको लिङ्गे पिङ
रोटे पिङ्का पिर्कामा बसेर नानीहरु कुरिरहेथे
बलिया पाखुरी !!

रातो माटोको लालीमा खुलेको घर आँगन
अँध्यारो खोपीबाट जुरुक्क उठेर मुस्कुराएको जमरा ।
तिम्रो भर चाहिएको छ ठुले ! भने झैँ ,
आफैँ कर्के परेर घर धानीरहेको धुरी खाँबो
ठुले आइपुगिस् ?
धम्कीको घ्यारघ्यारमा मिसिएको बाको आवाज !
ठुले ! बाबु !

मायाको महासागर थुनिएको आमाको अबरुद्द गला ,
सपना हो या बिपना खुट्याउन नसके झैँ ,
ढोकामा अवाक् उभिरहेको आधा म !
हत्तपत्त बाका पाउमा घोप्टिँदा
शिरमा ठडिएको आशिर्बादको सगरमाथा ,
आमाका हातबाट बगेको मायाको नदी
अधिर भै कुरिरहेको प्रियसीको अँगालो
गाउँ भरीका थाँक्राका काँक्राहरु
अँधेरी रात
र ती बालसखा उर्फ काँक्रा चोरहरु ।
हो यी सबलाई एक साथ भेट्दा उद्द्त मन
मेरो काबुमै रहेन ।
हत्तपत्त बिछ्याएँ राडी ,
सजाएँटिकाको थाली
जमरा मुसुक्क मुस्कुरायो,
छन्छन् बजे दक्षिणाका सिक्काहरु बा को खल्तीमा
फेरि छताछुल्ल पोखियो बालापन मेरो मन भरी।

साइत छोपेर निधारमा अक्षता टाँस्दै बा भनिरहनु भो
आयु द्रोण सुते, श्रियं दशरथे शत्रुक्षयं राघवे
ऐश्वर्यं नहुषे, गतिश्च पवने, मानं च दुर्योधने !!

सौर्य शान्तनवे, बलं हलधरे सत्यं च कुन्ती सुते
विज्ञानं विदुरे भवतु भवतां कीर्तिश्च नारायणे !!
आमाको हातबाट टिका थाप्नै थियो,
प्रियसीलाई दिनै थियो एक भुगोल शुभकामना
उही समयमा सधैँ जस्तै दियो समयले धोका ,
निमोठ्यो मीठो सपना

र
बज्यो किरिङ किरिङ घन्टी बनेर बिहानीको अलाराम।
एसपटकको दशैँ पनि उसै गरि मनाएँ जसरी
बर्षौ देखी मनाईरहेछु।