वर्तमान नेतृत्वकै कारण राजनीतिक उपलब्धिहरु गुम्ने खतरा बढ्दो

दक्षिणतिर फर्किएर लम्पसार परेर शास्टाङ्ग दण्डवत प्रणाम गर्नेहरु नै अरुलाई भने सधैं दक्षिणपन्थी देख्ने गर्दछन् । देशको माया क्लेश पनि आफ्नो मनको कुनै अन्तर कुनामा नरहेका बोक्रे राष्ट्रवादीहरुलाई अब नेपाली जनताले बिस्तारै चिन्दै जान थालेका छन् । आफ्नो देशको उन्नति र प्रगतिमा माखोसम्म मार्न नसक्नेहरुका हातमा देशको शासनसत्ता सुम्पनु नै नेपाली जनताको सबैभन्दा मुर्खतापुर्ण काम भएको त थिएन ? भनेर अब फेरी एकपटक पुर्नमुल्यांकन गर्नुपर्ने दिन आएको महशुस गर्न थालिएको छ ।

देशको अवस्था हिजो भन्दा आज झनझन् ओरालो लाग्दै गैरहेको छ । भ्रष्टाचारको आँकडामा भने हाम्रो देश दक्षिण एशियामा मात्र हैन सिंगो एशिया महादेशमै लगातार उकालो लागिरहेको छ । जनताको आर्थिक उपार्जनका श्रोतहरु पूर्णरुपमा बन्द भएको अवस्थामा छन् । आफ्ना दुधे बालक छोराछोरीलाई बिदेशीको भारी बोक्न र बुट ठोक्न खाडीमुलुक नपठाए बिहान बेलुकाको छाक टार्न धौ धौ पर्ने अवस्था आईसकेको छ । बिदेशमा पनि बिभिन्न खाले प्रकोप र आर्थिक मन्दीका कारण नेपालीले रोजगारीबाट हात धुनुपर्ने अवस्था देखिदैछ । देशका शासकहरु आफ्नै देशमा रोजगारीका अवसरहरु सृजना गर्ने कुरामा किञ्चित पनि जिम्मेवार देखिदैनन् ।

हिजोआज देशका राष्ट्रिय स्तरका अखबारहरुमा पनि रोजगारीका अवसरहरुका बिषयहरुमा कुनै समाचारहरु लेखिदैनन् । ब्यक्ति, बिचार, ब्यवस्था र परिवर्तनका बैकल्पिक सबै आधारस्तम्भहरुको पटक पटकको प्रयोगले समेत आम नागरिकको अवस्थामा कुनै परिवर्तन ल्याउन नसकेपछि आम नागरिकहरु फेरी पुरानै अवस्थामा फर्किन लागेको आभाष देखिन थालेको छ ।

जनतालाई वर्तमान ब्यवस्था भन्दा पनि यी ब्यवस्थाका गोठालाहरु नै भार भैरहेको आभाष हुन थालेको छ । त्यसैको बिरोध स्वरुप आम नेपाली जनताहरु अहिले नेपालको राष्ट्रिय झण्डा बोकेर सडकमा उत्रन थालिसकेका छन् । वर्तमानको यो आन्दोलन हेर्दा लाग्छ, अब जनताले राजनीतिक दलका फाटेका झण्डा समेत बिस्तारै फाल्न थालिसकेका छन् ।

देशको राजनीतिक परिवर्तनको लडाईमा आफुलाई अग्रस्थानमा राख्ने नेताहरु समेत अहिलेको राज्य प्रणालीबाट सन्तुष्ट भएको देखिदैन् । केही अवसरवादी विदेशीका भक्त हिरण्यकश्यपहरुले देशभक्त बालक प्रल्हादलाई दिएका पटक पटकका धोकाधडी र अमानवीय ब्यवहारको हिसाब किताब अब नेपाली नागरिकले एकएक गरेर लिने पो हुन कि ? भन्ने चिसो भने वर्तमानका शासक वर्गमा पर्न जान थालेको आभाष देखिदैछ । आफुले गरेका कुकृत्य र देशप्रतिको बेईमानीको हिसाब किताब जनताले खोज्न पाउनु जनताको धर्म हो । देशमारा भ्रष्टहरुको पाँसुला भाच्दै जेलको कालकोठरीसम्म पुर्याउनु भनेको नागरिकको देशप्रतिको सम्मान र समर्पण हो ।

अहिले फेरी जनताहरु सलबलाउन थालेका छन् । के गरौं र कसो गरौं भन्ने रहनाले नेपाली जनतालाई पोलिरहेको छ । जनताको रोदन र चित्कारका स्वरहरुले वर्तमानका भ्रष्ट नेतृवहरुको एक एक गर्दै पोल समेत खोलिरहेको छ । दवाउन सकुञ्जेल दवाएरै जाने जनताका तमाम समस्याका बिषयमा बेखबर वर्तमान नेतृत्वकै कारण देशले प्राप्त गरेका पछिल्ला राजनीतिक उपलब्धिहरु समेत गुम्ने खतरा झनझन् बढेर गैरहेको छ । जनतालाई वर्तमान ब्यवस्था भन्दा पनि यी ब्यवस्थाका गोठालाहरु नै भार भैरहेको आभाष हुन थालेको छ । त्यसैको बिरोध स्वरुप आम नेपाली जनताहरु अहिले नेपालको राष्ट्रिय झण्डा बोकेर सडकमा उत्रन थालिसकेका छन् । वर्तमानको यो आन्दोलन हेर्दा लाग्छ, अब जनताले राजनीतिक दलका फाटेका झण्डा समेत बिस्तारै फाल्न थालिसकेका छन् ।

हिजो मुलुकको अग्रगमन र बिकासमा छलांग मार्ने राजनीतिक दलका झुटा आश्वासनमा रुमलिएर राजसंस्था र सनातन हिन्दू राष्ट्रका बिरुद्धमा सडकमा उत्रिएका नेपाली नागरिकहरु किन आज त्यही राजसंस्था र सनातन हिन्दू राष्ट्रका पक्षमा बिना कुनै ब्यक्तिगत स्वार्थ सडकमा आउन बाध्य भए त ? भन्ने कुरालाई समेत अहिले सर्बसाधारण आम नागरिकहरु मात्र हैन नागरिक समाजले समेत अत्यन्तै सुक्ष्म तवरले मुल्यांकन गरिरहेको छ । जनताको आवाजलाई कम आंकलन गर्ने र कमजोर नजरअन्दाज गर्ने वर्तमानका राजनीतिक डफेदारहरुका पक्षमा कति नागरिकहहरु रहेका छन् ? भन्ने कुराको पनि अब मध्यावधि मुल्यांकन गर्ने बेला आईसकेको छ ।

खबरदार अब देशलाई भ्रष्टाचारको बृद्धि प्रतिशत थप्दै जाने अवस्थामा ब्रेक लगाईनु पर्छ । यस्ता भ्रष्टका मतियारहरुलाई जेलमा राख्यो भने अरुलाई पनि भ्रष्ट बनाउन सक्छन् त्यसैले यिनीहरुलाई सीमाना नै कटाईनु पर्छ ।

जनताको भावनामा निरन्तरको कुठाराघात र नेतृत्व तहको राजनीतिक बेईमानीको पर्दा उघ्रने बित्तिकै मुलुकमा एकैदिनमा नै अकल्पनिय घटना घटन सक्ने राजनीतिका भुक्तभोगीहरु बताउँछन् । जनताको बितृष्णा र वर्तमान ब्यवस्थाले उब्जाएका गलत नजिरहरुले जनतामा धैर्यताको बाँध फुटनै आँटेको अवस्थामा पुगेको आम सर्बसाधारण नागरिकहरुले नांगो आँखाले देख्दा पनि आँखा फुटेका राजनैतिक अपराधीहरुलाई भने अझै केही समय यसरी नै एकलौटी रुपमा हालिमुहाली गर्न पाईरहने विश्वास रहिरहेको देखिन्छ ।

अति भए खति हुन्छ भन्ने नेपाली उखानलाई वर्तमानका छोटेराजाहरुले देखाएको हैसियत भन्दा माथिका कृयाकलापहरुले स्पष्ट पारेको नै छ । धेरै उम्लियो भने पोखिनु स्वभाबिक हो अब पोखिने समय आई पुगिसकेको आभास भने छिटफुट रुपमा देखिन पनि थालेको छ । देशका नेताहरु, जनताका प्रतिनिधिहरु नै आफ्ना नागरिकहरुले हजारौं बर्षदेखि मानी आएको धर्म, संस्कार, रितिरिवाज, परम्परा सिध्याउन खोज्ने, बिदेशीको ईशारामा अर्धनग्न भएर खुल्ला सडकमा नाँच्ने, गरिब जनताको थाप्लोमा बिदेशी ऋणको भारी बोकाएर आफ्ना झोले कार्यकर्ता पाल्ने, ३० बर्ष अगाडिसम्म हात्तीछाप चप्पलमा रमाउनेहरुले बिना कुनै ब्यापार ब्यवसाय अर्बौको सम्पत्ति हात पार्ने, जनताका छोराछोरीले ३० औ बर्ष दलको झोला बोक्दा पनि उपलब्धि शुन्य हात परेपछि आफैले झोला र बन्दूक बोकेको दललाई धिकार्दै बिदेशी भूमिमा पसिना बगाउन बाध्य हुँदा समेत वर्तमान राजनीतिक दल र तिनै दललाई नेतृत्व गर्छौ भन्ने नेताहरुलाई किञ्चित पनि लाज भने लागेको देखिदैन् ।

अहिले पूर्ब मेचीदेखि पश्चिम महाकालीसम्म नै राजसंस्था र राष्ट्रिय एकताका पक्षमा नागरिकहरु बिस्तारै सडकमा आउन थालेका छन् । उग्रवादी गीत र उत्तेजक भाषणबाट केही समयसम्म नागरिकलाई गुमराहमा राख्न खोजे पनि नागरिकले नेतृत्वको वास्तबिक अनुहार देखिसके पछि अब नेपाली जनता यिनीहरुका लालीपपमा लोभिन सक्ने अवस्था भने बिस्तारै क्षीण हुँदै गैरहेको देखिन्छ ।

राजनीतिक दलहरुलाई नेपाली जनताले देश रित्याउन र राष्ट्रियता सिध्याउन मतदान गरेका थिएनन् । अब यिनीहरुका पापका घैँटाहरु भरिसकेका छन् । जनतामा आक्रोशको उभार उर्लिसकेका छन् । धैर्य गर्नुस, निकट भविष्यमै देशले एउटा अत्यन्तै ठूलो राजनीतिक परिवर्तन गर्ने तैयारी गरिरहेको छ ।

सानो झिल्कोले सिंगो जंगल सखाप पार्न सक्छ भन्ने कुरालाई वर्तमान नेतृत्व, देशमा कायम रहेका राजनीतिक दलहरुले बेलैमा नबुझ्ने हो भने केही बर्ष अघि राजाले देशका लागि देखाएको त्याग र समर्पणलाई नै आफ्नो महान जीतको घमण्ड मात्रै पालिरहने हो भने, केही बिदेशीको ईशारमा चल्ने डलरेहरुका अभिभावकहरुको अवस्था सद्धाम हुसैन र ओसामा विन लादेनको जस्तो त हुदैन ? भनेर बजारमा अडकलबाजी समेत हुन थालेको छ ।

देशका बिभिन्न स्थानमा भैरहेका नागरिक आन्दोलन र र्यालीहरुमा स्वतस्फुर्त रुपमा देखिएको नेपाली नागरिकहरुको अभूतपुर्व सहभागिता हेर्दा नागरिकहरु बिस्तारै वर्तमानका छाोटेराजाहरुबाट छुटकारा खोजीरहेका त छैनन ? भनेर बुझ्दा कुनै गलत बुझाई नहुन सक्छ भन्ने आम नागरिकको समेत ठम्याई रहन थालेको छ ।

अहिले सडकमा आएका नेपाली नागरिकहरुले कुनै पनि राजनीतिक दलको झण्डा बोकेका छैनन् । उनीहरुले फलाना पार्टी जिन्दावाद र फलाना पार्टी मुर्दावादको नारा घन्काएका पनि छैनन् । हरेक नेपालीको शान, देशको स्वाभिमान, चन्द्र सूर्य अंकित देशको राष्ट्रिय झण्डा बोकेर राष्ट्रिय एकताको प्रतिकका रुपमा सयौं बर्षदेखि मुलुकमा रहँदै आएको राजसंस्थालाई अभिभावक ठानेर पुनः देशलाई भ्रष्टहरुको चंगुलबाट छुटकारा दिलाउन, राष्ट्रियता, प्रजातन्त्र, समाजवाद, हिन्दू राष्ट्र, राष्ट्रिय एकतासहितको आजको आवश्यकता भन्ने बिषयहरुमा स्वतष्फुर्त रुपमा सडकमा उत्रिएका आम नागरिकहरुलाई बिगतका ब्यवस्था सञ्चालकहरुले झै वर्तमानका सत्ता संचालकहरुले प्रतिगामी भनेर दमन गर्न खोजे गणतन्त्रलाई नै नरुचाईकन गणतन्त्रको छाली खाईरहेका नेताहरु, तिनका आसेपासे, चम्चे, हुक्के, चिलिमे, भँडारे, भाई, भतिजा, साला, साली, छोरी, बुहारी, लगायतका सातपुस्ते आफन्तहरुलाई नै नागरिकहरुले बीच सडकमा निकालेर मट्टितेल खन्याउन बेर लगाउँदैनन् ।

खबरदार ! अब देशलाई भ्रष्टाचारको बृद्धि प्रतिशत थप्दै जाने अवस्थामा ब्रेक लगाईनु पर्छ । यस्ता भ्रष्टका मतियारहरुलाई जेलमा राख्यो भने अरुलाई पनि भ्रष्ट बनाउन सक्छन् . त्यसैले यिनीहरुलाई सीमानानै कटाईनु पर्छ । जनताको आक्रोशमा थप बर्तन थप्ने धृष्टता यदि कसैबाट हुन्छ भने, जनताले सरकारको भ्रष्टाचारको मात्र हैन एक एक नेता र तिनका परिवारको आर्थिक छलांगको प्रतिवेदन तैयार गरेर राखेका छन् । समय आएपछि यी सबै प्रतिवेदनहरु एकएक गरेर खोलिनेछन् । राजनीतिक दलहरुलाई नेपाली जनताले देश रित्याउन र राष्ट्रियता सिध्याउन मतदान गरेका थिएनन् । अब यिनीहरुका पापका घैँटाहरु भरिसकेका छन् । जनतामा आक्रोशको उभार उर्लिसकेका छन् । धैर्य गर्नुस, निकट भविष्यमै देशले एउटा खत्यन्तै ठूलो राजनीतिक परिवर्तन गर्ने तैयारी गरिरहेको छ ।

गरिब देशका बिलासी नेताहरुको चालचलन, आनीबानी, रवाफ र घमण्डलाई नेपाली जनताले तिलको गेडा जत्ति पनि मन पराएका छैनन् । तीसौं बर्ष अघि श्राद्ध पढेको सिदा अहिलेसम्म उठाई रहने आजकलका अल्छी र समाजबाटै बहिस्कृत नेतृत्वलाई अबको नागरिक आन्दोलनले साईजमा ल्याउने निश्चित छ । जनताको आन्दोलनको ज्वारभाटाले कति भ्रष्टका कोठेबारी नष्ट हुने हुन ? कति अपराधीका पाता जनताका आन्दोलनका डण्डाले भाँचिने हुन ?

कति केही समय अघिसम्म आफु बस्दै आएको पुरानै जेलको कोठामा फर्किने हुन ? कतित्वं शरणम् भन्दै परिवर्तित राजनीतिक अवस्था तिरै घस्रिने हुन ? कति पीडा खप्न नसकेर मुल सडकमै लम्पसार पर्ने हुन ? कतिले लिएको कमिशन फिर्ता गर्न नसकेर घर लिलामी गर्ने हुन ? कतिलाई लुटेको राष्ट्रिय ढुकुटीको रकम लुकाउनै नपाई जनताले आफैं उठाएर लाँदै चौखुर्याएर थुन्ने हुन ?? जनता पर्ख र हेरको अबस्थामा रहेका छन् ।