संसद भवन छिर्न डराउने प्रधानमन्त्रीलाई संसदीय चुनावको भोक !

जनताका समस्यालाई बिस्कुन लगाएर नितान्त व्यक्तिगत स्वार्थपूर्तिमा निस्किएका नेपालका वर्तमान राजनीतिक नेतृत्व पङ्ग्तिहरुबाट जनताले कुनै पनि परिवर्तनको आशा राख्न छाडिसकेका छन् । देश चरम खाद्य संकटको अवस्थाबाट गुज्रिरहेको छ । किसान मल र उत्पादित बस्तुको बजार नपाएर, बजारमुल्य नपाएर सडक सडकमा चियाईरहेका छन् । आफ्नाे परिश्रमको मुल्य खोज्न राजधानीसम्म धाउँदा पनि मुल्य नपाई मृत्युवरण गरिरहेका छन् ।

रोगीले निशुल्क उपचार पाउने व्यवस्था पनि एकादेशको कथा भएको छ । सडकमा नागरिकहरुलाई सुबिस्ता साथ हिँडने वातावरण नै छैन । सधैं राजनीतिक दलका जुलुस र आमसभाले नागरिकहरुलाई थप आक्रान्त बनाएको छ । नागरिकलाई मासुभातको लोभ देखाएर आफ्नाे व्यक्तिगत अभिष्ठ पुरा गर्न अग्रसर राजनीतिक दलका लोभीपापी नेतृत्व तहको वर्तमान हर्कत हेर्दा नागरिकहरुले राजनीति गर्नु भन्दा नगर्नु नै वेश झैं देखिएको छ ।

देशका वर्तमान प्रधानमन्त्री केपी ओली मञ्च र माइक भेटनै हुँदैन, आफ्नै  दलका नेताले काम गर्न नदिएको दुखेसो पोख्छन् । कहिले आफै बालुवाटारबाट सुतिसुती १८ घण्टासम्म काम गर्दैछु, अब केही दिनमै मुलुक बिकसित मुलुकको स्थानमा उक्लिन्छ भनेर हावादारी गफ खोक्छन् । संसद भवनमा छिर्नै डराउने देशका महामहिम प्रधानमन्त्री फेरि संसदीय निर्वाचन गराउने र दुई तिहाईको बहुमत ल्याएर बालुवाटारबाटै सुती सुती राजकाज चलाउने सपना देख्छन् । राजा भन्दा माथिको सेवा सुविधा भोग गर्न पाएपछि, जनताका पीर, व्यथा र दर्दहरुलाई भ्रष्टाचार र कमिशनको मल्हम लगाएपछि, मुलुक परिवर्तनको सपना अब एकादेशको कथा भएको छ ।

जाबो एउटा प्रदेशको नामाकरण गर्न नसक्ने, संसद बैठक फेस गर्न नसक्ने, जनतालाई मिठा भाषणमा अल्मल्याएर नागरिकको पसिनाबाट देश विकासका लागि उठाईएको खरबौंको राजश्व झवाम पार्ने स्थानीय, प्रदेश र केन्द्र सरकारका वर्तमानका गतिविधिहरु हेर्दा जनताको मतको, अभिमतको, बिश्वासको, आत्मविश्वासको, भरोसाको, सपनाको यो भन्दा ठूलो अवमुल्यन अरु के नै पो हुन सक्छ र ?

वर्तमान सरकार नै जनताका लागि बोझ झैं लाग्न थालेको छ । एकपछि अर्को अलोकतान्त्रिक निर्णयहरु गर्दै भाँडाकुटी खेलेझैं देशलाई अनिर्णयको बन्दी बनाउन थालिएको छ । जनताको सर्वोच्चता रहेको संसद भित्रै छिर्नै डराउने ओलीलाई नै फरि पनि संसदिय निर्वाचनको भोक चढेको छ । प्रधानमन्त्रीको कुर्सी अरुलाई दिनैं नहुने, आफु प्रधानमन्त्रीको कुर्सीबाट बाहिर बस्नै नहुने, जनताको भावनाको कदर गर्नै नसक्ने, बालुवाटार छोडेर आफ्नाे घरमा बस्नै नसक्ने लहडी ओलीका कारण पनि वर्तमान संसदीय शासन व्यवस्था बदनाम हुँदै गैरहेको देखिदैछ ।

विधि, विधान, संविधान र प्रचलित नियमहरु र पद्धतिहरुलाई थाङ्गनाले बेरिएको छ । लाज पचेका अपराधीहरुका झुण्डहरुबाट देशले त्राण पाउन फेरि एकपटक नेपाली जनताले अर्को एउटा सशक्त परिवर्तनकारी आन्दोलन गर्नुपर्ने दिन संघारमै आएर उभिएको छ । वर्तमान कामचलाउ प्रधानमन्त्रीका रुपमा रहेका केपी शर्मा ओलीलाई नेपालका राजनीतिक दलहरुले आवश्यकता भन्दा बढी महत्व दिएकै कारण पनि उनमा मरिसकेको आत्मबल ह्वात्तै बढेको र नकारात्मक प्रवृत्ति र सुन्नै नसक्ने अभिव्यक्तिहरु उम्रन थालेको देखिन्छ ।

देशमा गणतन्त्र आएको पनि दशकौं भैसकेको छ । देशले गणतान्त्रिक संविधान पाएको पनि बर्षौ भैसकेको छ । स्थानीय, प्रदेश र केन्द्र सरकार गठन भएको पनि बर्षाै भैसक्यो । जाबो एउटा प्रदेशको नामाकरण गर्न नसक्ने, संसद बैठक फेस गर्न नसक्ने, जनतालाई मिठा भाषणमा अल्मल्याएर नागरिकको पसिनाबाट देश विकासका लागि उठाईएको खरबौंको राजश्व झवाम पार्ने स्थानीय, प्रदेश र केन्द्र सरकारका वर्तमानका गतिविधिहरु हेर्दा जनताको मतको, अभिमतको, बिश्वासको, आत्मविश्वासको, भरोसाको, सपनाको यो भन्दा ठूलो अवमुल्यन अरु के नै पो हुन सक्छ र ?

सिंगो सरकारका पाईलटहरुले नै क्षणभरमै कुम्लो भर्ने अभियान सञ्चालन गर्दै भ्रष्ट, अपराधी, घुसखोरी, कालोबजारी गर्नेहरुलाई संरक्षण र पालनपोषण गर्दै आफ्नाे द्रव्य संकलन अभियानमा संलग्न गराउन थालेपछि ओली नेतृत्वको वर्तमान सरकार मात्र हैन आम नागरिकहरुमा वर्तमानका क्रियाशिल राजनीतिक दल र दलका नेतृत्वकर्ताप्रति नै विश्वास हटदै र घटदै गैरहेको देखिन्छ ।

लगातारको राजनीतिक खिचातानी र दलीय स्वार्थका आधारमा हुने अनैतिक कार्य र अपारदर्शी निर्णयहरुले मुलुकलाई दिगो विकासको मार्गमा हिडाउन सक्दैन । नेता–नेता बीचको खुट्टा तानातानले देशको उन्नति, विकास र परिवर्तन कहिले पाउन सक्छ र ? राजनीतिक निकास कहिले पो पाउन सक्छ र ?

वर्तमान ओली नेतृत्वको काम चलाउ सरकार एकलौटी रुपमा सञ्चालन भएको पनि महिनौं बितिसकेको छ । काम गर्नै नदिनेहरुको झुण्ड बालुवाटार नछिरेको पनि लामो समय भैसकेको छ । काम गर्ने वातावरण ओलीलाई अहिले एकदम राम्रोसँग मिलेको छ । तर हिजो झै आज पनि दिनहुँका हावादारी गफका पुलिन्दा निस्कन र आफ्नाे उचाई निरन्तर रुपमा खस्किन छोडेका छैनन् ।

नागरिकलाई दिनहुँको पीडा र तातो घाममा ठिँगुर्याएर मेरो पक्षमा यति र उस्को पक्षमा उति भन्न बाहेक पुष ५ गते पछाडि ओलीले कुनै उल्लेखनिय कार्य शुभारम्भ गरेर वा गर्ने छनक देखाएर देश र जनताको भावना र विश्वास जित्न सक्ने कुनै काम गरेको देखिदैन । जनताहरु आजित भएर भन्न थालिसकेका छन् , भो अब त अत्ति भो, यस्तो हावादारी गफ मात्रै दिने र नितान्त व्यक्तिगत कुण्ठा र अभिमान बोकेर देशमा क्रियाशिल अन्य राजनीतिक दलका नेताहरुको हुर्मत मात्र लिने यस्तो गफाडी र अहंकारी सरकार हामीलाई चाँहिदैन ।

देश युवाले बनाउने हो, युवालाई राजनीतिक दलको नेतृत्वमा ल्याउनु पर्छ, भनेर भाषणबाजीमा जति नै कुर्लिए पनि हाम्रो जीवनकालमा कुनै पनि युवापुस्ताले देशको नेतृत्व गरेको हेर्न नपाईने अब प्रायः निश्चित झैं भएको छ । बुढाहरुको मिचाईँले युवाहरु उठनै नसक्ने गरि थिचिएको वर्तमान अवस्थामा मुलुकलाई द्रुततर विकासको बाटोमा हिँडाउन अब सबै राजनीतिक दलहरुमा युवापुस्ताले नेतृत्व खोसेर लिन जरुरी भैसकेको छ ।

जनताको लामो बलिदानीपूर्ण संघर्षबाट प्राप्त राजनीतिक परिवर्तनको रसस्वादन केबल केही ढुकुरेहरुले मात्रै गर्दाको परिणाम वर्तमान राजनीतिक प्रणाली माथि नै नागरिकहरुको बितृष्णा बढन थालेको देखिदैछ । राजनीतिले सधैं गरिब, अशक्त, असहाय, बालबालिका, बृद्धबृद्धा, अभाव र दवावमा रहेका नागरिकहरुको सहयोगी हुनुपर्नेमा वर्तमानका राजनीतिक दलका सारथीहरु मात्र हैन सिंगो सरकारका पाईलटहरुले नै क्षणभरमै कुम्लो भर्ने अभियान सञ्चालन गर्दै भ्रष्ट, अपराधी, घुसखोरी, कालोबजारी गर्नेहरुलाई संरक्षण र पालनपोषण गर्दै आफ्नाे द्रव्य संकलन अभियानमा संलग्न गराउन थालेपछि ओली नेतृत्वको वर्तमान सरकार मात्र हैन आम नागरिकहरुमा वर्तमानका क्रियाशिल राजनीतिक दल र दलका नेतृत्वकर्ताप्रति नै विश्वास हटदै र घटदै गैरहेको देखिन्छ ।

देश, जनता, राजनीति, विकास र प्रगतिको पाटोलाई एकातिर पन्छ्याएर केबल द्रव्य संकलन अभियान र आफ्नाे भनाई र गराईमा विमति राख्नेहरुको मानमर्दन र सफाया अभियान चलाउन मात्र आफ्नाे बचेखुचेको बुद्धि प्रयोग गर्ने नेताहरुबाट मुलुकको विकास, राष्ट्रिय सम्पदाको संरक्षण र नागरिकहरुको सुरक्षा जस्ता बिषयहरुले पूर्णता पाउन कठिन छ ।

सादा जीवन र उच्च विचारको ठाउँमा आलिशान जीवन, अनि तुच्छ, भ्रष्ट र घृणित विचारले स्थान जमाउन थालेपछि नागरिकहरु वर्तमान नेतृत्वमा रहेका सबैजसो राजनीतिक दलहरुप्रति सकारात्मक देखिदैनन् । मजबुरीका नाम माहात्मा गान्धी  भन्ने उखानलाई चरितार्थ गर्न मात्रै बाध्यता र विवशताका कारण वर्तमान राजनीतिक नेतृत्वका पछाडि हिँड्न नागरिकहरु बाध्य हुनुपरेको छ ।

देशमा तीसौं बर्षको राजनीतिक अभ्यासले कुनै एउटा पनि युवा नेतृत्व उत्पादन गर्न नसकेकोमा नागरिकहरु निराश छन् । देश युवाले बनाउने हो, युवालाई राजनीतिक दलको नेतृत्वमा ल्याउनु पर्छ, भनेर भाषणबाजीमा जति नै कुर्लिए पनि हाम्रो जीवनकालमा कुनै पनि युवापुस्ताले देशको नेतृत्व गरेको हेर्न नपाईने अब प्रायः निश्चित झैं भएको छ । बुढाहरुको मिचाईँले युवाहरु उठनै नसक्ने गरि थिचिएको वर्तमान अवस्थामा मुलुकलाई द्रुततर विकासको बाटोमा हिँडाउन अब सबै राजनीतिक दलहरुमा युवापुस्ताले नेतृत्व खोसेर लिन जरुरी भैसकेको छ ।