कविता: हाहाकार

खाए आम कपुतले तिम्रो हाड छाला
अब लाउन बाँकी नै छ कंकालको माला

सबैतिर दोहन गरे पैसा पेसा भनी
होड चल्या सधैँ यहाँ आफैँ बन्ने धनी

खाली हात आयौँ यहाँ, खाली नै छ जानु
किन यस्तो लोभ बढ्यो के छ साथमा लानु

ढुंगा सके, रुख सके मासे मूलपानी
प्राकृतिको माया हट्यो अब कता जाने ?

धुँवा धुलो दुर्गन्धले सताइ सक्यो सारा
प्राकृतिक दहन हुँदा भयो हाहाकार