हो, अब तिमीले निभ्नुपर्छ

♦यज्ञप्रसाद भट्टराई

जतिबेला उज्यालोको अनुपस्थितिमा
हामीलाई तिम्रो अति नै आवश्यकता थियो
तिमीलाई बाल्न हाम्रा धेरै मैनबत्तीहरु सिद्धिएका छन्
धेरै टुकीमा सलेदो फेरिएका र बर्तन थपिएका छन्
अझ भनौं धेरै होल्डरहरुमा बल्व र मर्करीहरु फेरिएका छन्
जतिखेर चारैतिर अन्धकारको साम्राज्य थियो, निष्पट्ट ।

हामीलाई तिमी निभ्छौं की भन्ने ठुलो चिन्ता थियो ।
अध्याँरोको साम्राज्यले हामीलाई अनाहकमा एकैपटक
सर्लक्कै निल्छ कि भन्ने ठुलो डर थियो ।

जानेर हो या नजानेर सानो हावाको बहावसँगै तिमीले
कहिले आफ्नो रुप परिवर्तन गर्थ्यौ
कहिले उज्यालो छर्ने दिशा परिवर्तन गर्थ्यौ ।
तिमीलाई बचाउन हामीले हाम्रै हत्केलाहरु
धेरै पटक जलाएका छौं ।
हावाको चाँपबाट जोगाउन कैयौंपटक हामीले
आफ्नै घरका झ्याल र ढोकाका छिस्किनीहरु लगाएका छौ ।

धेरै प्रयत्न गर्दा पनि तिमी कहिलेकाँही
झ्याप्पै निभ्थ्यौ, जानेर या अन्जानमै
हामी आत्तिन्थ्यौ, कतै अध्याँरोको साम्राज्यले
तिम्रो अनुपस्थितिमा फेरि कतै
हामीलाई अप्ठ्यारोमा पार्ला कि भनेर  ।

हर प्रयत्नले तिमीलाई फेरि सल्काउँथ्यौं
मन्दिरमा दियोको रुपमा सजाउथ्यौं
कोठामा टुकी सम्झेर जलाउँथ्यौं ।
तर तिमी पटकपटक हावाको झोकासँगै
तरङ्गित भईरहन्थ्यौ, भईरहन्थ्यौं ।

तिम्रो र अन्धकारको बीचमा
अन्योन्याश्रित सम्बन्ध रहेछ ।
तिमी नभए अन्धकार र अन्धकार नभए तिम्रो
कुनै अस्तित्व नहुने रहेछ ।
अन्धकार हटाउने अभियानमा तिमीलाई
पटकपटक बाल्ने र बर्तन हाल्ने कामले
तिमीहरुको सामिप्यतालाई केवल
मलजल मात्रै गरिरहेको रहेछ ।

तर अब हामीले तिमीबाट अन्धकार
हटदैन भन्ने बुझिसकेका छौं ।
तिमीलाई बिस्थापित नगरी उज्यालोको
आगमन हुनै नसक्ने बुझेर
हामीले प्रकाशको व्यवस्थापन गरिसकेका छौं ।
भो अब तिमी चाँहिदैन हामीलाई
किनकी अब उज्यालो भैसकेको छ ।
अन्धकारको डर सबैमा हटेर गैसकेको छ ।

हामीले प्रण गरिसकेका छौं
अब कहिल्यै अन्कारलाई आँगनमा
आउन दिने छैनौ
परिवारमा नैराश्यता कहिल्यै पनि
छाउन दिने छैनौ ।
तिमी जलेर उज्यालो हराउँदैन,
तिम्रो अनुपस्थितिमा हाप्सिलो कराउँदैन ।
तिम्रो साम्राज्य अध्याँरोको अवसानसँगै
समाप्त भएर गएको छ ।
तिम्रा अवशेषहरु बिस्तारै हराउँदै जानेछन्
हो अब तिमीले निभ्नु पर्छ किनकि,
भाले बासेर झिस्मिसे उज्यालो भैसकेको छ ।