कलम बुरुक्क उफ्रन्छ र भन्छ…

यज्ञप्रसाद भट्टराई

१८ माघ, काठमाडौं । आज भोलि किन हो किन मलाई अलि बढी भाबुक र विश्लेषणत्मक भएको महशुस हुन थालेको छ । जब कुनै बिषयमा लेख्न बस्छु मनले अनेक सन्तुलनका कुराहरु उठाउँछ । मुलुकको वर्तमान अवस्थाका बारेमा अलि गम्भिर हुन्छु ।

कुनै कुरा उठान गर्दा सकारात्मक र नकारात्म टिका टिप्पणीहरुका बारेमा आफैँ बिश्लेषण गर्छु । विस्तारै लेख्न शुरु गर्छु । बिषय उठान हुन्छ । मनमा अनेको तर्क कुर्तकहरु आउनु स्वाभाबिकै हो । तैपनि मनलाई संयम र सन्तुलित राखेर आफु रिसलाई नियन्त्रण गर्न खोज्छु, अहँ यो मेरो कलमले रिसलाई थाम्नै सक्दैन । लाग्छ आजभोली यो मेरो कलम मेरै बसमा छैन ।

जत्ति सम्झाए पनि मैले भनेको मान्दै मान्दैन । वरिपरिको वातावरण, व्यक्तिका खराब सोच, कुण्ठित विचारहरु, स्वार्थी भावना, लोभलालसा र खराब विचारले कताकता आफैँलाई असन्तुलित बनाउन खोज्छ । तर पनि आफैँले आफैँलाई सम्झाउँछु ।

आफु हर तरहले संयमित हुन खोज्छु तर यो मेरो कलम आफैँ अन्यिन्त्रि हुन खोज्छ । म सम्झाउछु, हेर बाबु यस्तै हो, हामीले समय र परिस्थिति अनुसार चल्न सक्नु पर्छ भन्छु, कलम बुरुक्क उफ्रन्छ र भन्छ सबै काम नीति र विधि अनुसार हुनुपर्छ ।

कलम परक्क बटारिन्छ, भन्छ तँ जस्ताले गर्दा नै हो अहिलेका नेता भनाउदाहरु बिग्रिएका छन् । गलत बाटोमा हिँड्न पाएका छन् । जनता एकातिर आफ्नो स्वार्थ अर्कातिर गर्दै व्यक्तिगत ऐश, आराम र विलासितातिर ढल्किनुमा तेरो महत्वपूर्ण हात छ बुझिस् । तेरै कारणले हो नेताले आफु हिँडने लिक छोडेको । लिकमा नहिँड्ने गाडी कहिल्यै गन्तब्यमा पुग्दैनन् ।

समय र परिस्थितिलाई नै कानून मान्ने हो भने मुलुकमा कानून र संविधान किन चाहियो त ?? उसको प्रश्नको झटारोलाई साम्य पार्ने कुनै औषधि छ कि भनेर खोजि हेर्छु, त्यो पनि पाउन सक्दिन । म हाम्रा र हामीले बनाएका, हामीले नै फलाएका, फुलाएर लटरम्म बनाएका महान नेता जे भए पनि हाम्रा मालिक हुन ।

अहिलेको अवस्थाका सर्बेसर्वा हुन्, अघोषित भगवान हुन्, सारै रिसाईहाल्नु हुदैन भन्छु त्यत्रो महान नेताहरुले महाकाली बेचे पनि सहि हो भन्न पर्छ । निर्दोषलाई जेल कोचे पनि ठिकै हो भन्न पर्छ, अपराधिलाई उन्मुक्ति दिए पनि जय होस् भन्न पर्छ । नेता भनेको त ड्राईभरलाई सडकमा मान्छे मार्न दिएको लाईसेन्स जस्तो देश बेच्ने, नदीनाला बेच्ने राष्ट्रिय सम्पदा, राष्ट्रिय सम्पत्ति बेच्न दिने लाईसेन्स हो बाबै, चुप्प लाग्नुपर्छ भन्छु कलम तिनहात माथि उफ्रदै मैलाई थर्काउछ ।

नेता भनेका मालिक होईनन् जनताका गोठाला हुन् । गोठालाले आफ्ना गाईवस्तुले अर्काको बालिनाली खायो भने देखभाल गर्नु पर्छ । आफ्नो पाल्तु जनावरले छिमेकीको बिगार गर्न दिनु हुँदैन । गाईवस्तुको हेरबिचार गर्दै बालिनाली संरक्षण गर्ने गोठालो नै अर्काको बाली चोर्न पस्न मिल्छ भन्छ । कुरा त कहिलेकाहिँ ठिकै पो गर्यो कि पनि भन्छु ।

म भन्छु, सरकार हो बाबु उसलाई अलिकअति छलछाम गर्ने, चोरी चाकरी गर्ने, जनताको आँखा छल्दै देश र जनता बिरोधि बिधेयकहरु ल्याउने, विभिन्न छिमेकी मित्रराष्ट्र तथा दातृ राष्ट्रहरुसँग सन्धि सम्झौता गर्ने छुट त हुन्छ होलानी ???

कलम परक्क बटारिन्छ, भन्छ तँ जस्ताले गर्दा नै हो अहिलेका नेता भनाउदाहरु बिग्रिएका छन् । गलत बाटोमा हिँड्न पाएका छन् । जनता एकातिर आफ्नो स्वार्थ अर्कातिर गर्दै व्यक्तिगत ऐश, आराम र विलासितातिर ढल्किनुमा तेरो महत्वपूर्ण हात छ बुझिस् । तेरै कारणले हो नेताले आफु हिँडने लिक छोडेको । लिकमा नहिँड्ने गाडी कहिल्यै गन्तब्यमा पुग्दैनन् ।

म भन्छु, बाबा नेता हुन, कति जेलनेल भोगेका छन् । कति दुःखकष्ट झेलेका छन् । कति जङ्गलको बास र जङ्गली जनावरको त्रासबाट उम्किएर आएका छन् । कति आफ्नै छोराछोरी आमाबाबु सरहका नेपाली मारेर आएका छन् । कति जनतालाई जिउँदै जलाएर आएका छन् ।

कति पराईलाई आफ्नो बनाएर आएका छन् । कति तराईमा आगो लगाएर आएका छन् । यसो जनतालाई झुक्याएर, कानूनलाई बङ्ग्याएर, नेपाल आमालाई नङ्ग्याएर, विदेशी प्रभूसँग थोरै भएका दाह्रा ङिच्याएर भएपनि यसो २-४ पैसो खाए वा जोहो नै गरे भने पनि के–को टाउको दुखाउनु, रिसाउनु हुँदैन है । देखे पनि नदेखे जस्तो गर्दिए भैगोनि ।

झनै उत्तेजित हुदै कलम भन्छ, अभिभावकले जतिसुकै दुःख गरेपनि आफ्नो छोराछोरीलाई ढाँटनु र मन नपरेका छोराछोरीलाई काट्नु हुँदैन । छोराछोरीसँग कुनै पनि कुरा लुकाउनु छिपाउनु हुँदैन । छलछाम गर्नु हुँदैन । आफ्नो सुखसुबिधाको लागि हैन छोराछोरीको सुखसुबिधाको लागि आफु भोकै बसेर भए पनि आप्mना छोराछोरीलाई मिठो खुवाउन सक्नु पर्छ ।

नयाँ मसी हालेर सुमसुम्याउँदै सम्झाउँछ, हेर तैँले त सरकारको गुनगान मात्रै गाउँनु पर्छ । सरकारको बेहिसाब वर्णन गर्नुपर्छ । यसो गर्दा तँलाई पुरस्कार र सम्मानको लर्को लाग्न सक्छ । अहँ मान्दैन, उल्टै मलाई थर्काउँछ तँ नाँथे एउटाले भन्दैमा म मेरो ब्यवहार परिवर्तन गर्न सक्छु ? म मेरो बाटो परिवर्तन गर्न सक्छु ?? म मेरो विचार परिवर्तन गर्न सक्छु ???

आफु फाटेको लुगा लगाएर भए पनि आफ्ना छोराछोरीको आङ्गमा चिसो बस्न दिनु हुँदैन । रोग बस्न दिनु हुदैन । आफ्ना छोराछोरीको शिक्षादिक्षामा बिशेष ध्यान दिनु पर्छ । कलम भन्छ, हाम्रो अभिभावक भनेको नै हाम्रो सरकार हो । सरकारले आफ्ना नागरिकलाई समान सन्ततिको रुपमा हेर्नु पर्दछ ।

कहिलेकाँही त लाग्छ यो कलम पनि कत्ति जान्ने भै टोपल्छ । कत्ति न मलाई नै अर्ति उपदेश दिने जस्तो । वास्तवमा म र मेरो कलममा यस्तै–यस्तै अनगिन्ति बिषयहरुमा कुरै मिल्दैन । उ निशुल्क शिक्षाको कुरा गर्छ, मलाई मेडिकल माफियाहरु मन पर्छ । मन नपराएर पनि के गर्नु र अलिअलि भए पनि त्यतैबाट माल झर्छ ।

उ जनतालाई जाउलोको व्यवस्था गर्नुपर्ने कुरा गर्छ । मलाई मार्सी चामलवालासँग हिमचिम बढाउन मन पर्छ । उ वनजंगल बचायो भने वातावरण सप्रन्छ भन्छ । म चारकोशे झाडी फाँडन् पाए घरबार सप्रन्छ भन्छु । उ जनतालाई सिटामोलको व्यवस्था हुनुपर्छ भन्छ । मलाई यहाँ रेल र पानीजहाज चढन् हतार भैसकेको छ ।

कलम भन्छ निर्दोषलाई न्याय दिलाउनु राज्यको कर्तब्य हो, अपराधि, कालोबजारी र भ्रष्टाचारीलाई जेलमा हाल्नुपर्छ भन्छ । म भन्छु हाम्रा दलमा यस्ता बात र खत नलागेका मान्छेनै भेटिदैनन् । यसै भएर त आजभोली मेरै र कलमको कुरा मिल्दैन । म एउटा बिषयमा लेख्न बस्छु कलमले अर्कै बिषयलाई उठान गर्दिन्छ ।

म हिमाल तिर चढौं भन्छु उ तराई तिर झर्दिन्छ । म मेरो सरकारको राम्रो–राम्रो कुरामात्रै लेखौं भन्छु उ सरकारले बाटो बिराउँदै गएका जनचासोका बिषयलाई छरपष्ट रुपमा पोखिदिन्छ । यता सम्याउन खोज्छु, उता पोखिन्छ । लाग्छ यो जाउलो समेटदा समटदै दुई बर्ष बितिसक्यो अझै कति बर्ष बित्ने हो ???

नागरिकता बिधेयक र मार्सी चामलले उब्जाएको समस्या लेख्छु । शालिकराम पुडासैनी मार्ने हत्यारा खोईदेखि नेताहरुको सिंगापुर र दुबईको मोजमस्तीका बिषयमा लेख्छु । तराईका उखु किसानको पसिनाको मुल्य खोई लेख्छु । चुडामणी शर्मा र गोपाल खड्कालाई किन छुट दिईयो लेख्छु । एनसेलको कर खाई लेख्छु । मेलम्चीको पानी खोई लेख्छु । लेख्छु यति प्रकरण र गोकर्ण रिसोर्टको बारेमा लेख्छु । जनचासोका बिषयमा लेख्ने मेरो अधिकार हो लेख्छु ।

म मेरो कलमलाई सम्झाउँछु । तँ मेरो देशको नेताजस्तो बेलगाम भएर अगाडि नबढ । कलम भन्छ तेरोमा मैले भनेको कुराहरु लेख्नसक्ने मुटु नै छैन । डर लाग्छ साच्चैै पो हो कि भनेर यसो मुटु छाम्छु । मुटु त बेतोडका साथ धडकीरहेको छ त ??

कहिलेकाँहि नयाँ मसी हालेर सुमसुम्याउँदै सम्झाउँछ, हेर तैँले त सरकारको गुनगान मात्रै गाउँनु पर्छ । सरकारको बेहिसाब वर्णन गर्नुपर्छ । यसो गर्दा तँलाई पुरस्कार र सम्मानको लर्को लाग्न सक्छ । अहँ मान्दैन, उल्टै मलाई थर्काउँछ तँ नाँथे एउटाले भन्दैमा म मेरो ब्यवहार परिवर्तन गर्न सक्छु ? म मेरो बाटो परिवर्तन गर्न सक्छु ?? म मेरो विचार परिवर्तन गर्न सक्छु ???

म जे देख्छु त्यहि लेख्छु । म जे सुन्छु त्यहि लेख्छु । भोकानाङ्गा असहाय नेपालीको कथा लेख्छु । दीनहिन गरीववहरुको व्यथा लेख्छु । लेख्छु निर्मला पन्तका हत्यारा खोई भनेर लेख्छु । सरकार ३३ क्विन्टल सून कता लुकायौ भनेर लेख्छु । लेख्छु सुनलाई पित्तल बनाउने तिम्रा कालिगढीलाई सलाम भनेर लेख्छु ।

वाईडवडी बिमानको घोटाला काण्डमा को–को पक्राउ परे भनेर लेख्छु । गाँउगाँउमा नयाँ–नयाँ ठेकेदारले स्थानीय सरकारसँग मिलेर कसरी ब्रम्हलुट मच्चाउदैछन्, त्यो लेख्छु । जनतालाई सास्ती दिने सिण्टीकेट काण्ड किन बन्द हुन सकेन त्यो लेख्छु । लेख्छु गुठी बिधेयक र बालुवाटार जग्गा काण्ड बारेमा लेख्छु । नेपाल टेलिकमको फोर जी (4G) काण्ड लेख्छु ।

अनि नागरिकता बिधेयक र मार्सी चामलले उब्जाएको समस्या लेख्छु । शालिकराम पुडासैनी मार्ने हत्यारा खोईदेखि नेताहरुको सिंगापुर र दुबईको मोजमस्तीका बिषयमा लेख्छु । तराईका उखु किसानको पसिनाको मुल्य खोई लेख्छु । चुडामणी शर्मा र गोपाल खड्कालाई किन छुट दिईयो लेख्छु । एनसेलको कर खाई लेख्छु । मेलम्चीको पानी खोई लेख्छु । लेख्छु यति प्रकरण र गोकर्ण रिसोर्टको बारेमा लेख्छु । जनचासोका बिषयमा लेख्ने मेरो अधिकार हो लेख्छु ।

भो मँ सक्दिन यो कलमसँग, यसले मेरो हुर्मतै लिने भो । कहाँ लगेर फसाउने हो यसको बहुलठ्ठीपनले मलाई । अब त अत्तिनै गर्ने भो यो कलमले गाँठे भो अब यसलाई अहिल्यै बन्द गर्छु ।