कुलतको बाटो

२८ वैशाख, भक्तपुर । ए बाबू उठ, खाना खाने बेला भैसक्यो । आमाको कुरा सुनेर म झसँग भए – कासम आमालाई, ‘सुत्दै नसुती कसरी उठुम आमाʼ भनेर भन्न सक्थे ।

हस ! आमा भनेर म भान्सा तिर लागें । आमाले भन्नूभयो, ‘मेरो बाबूलाई कती मीठो निन्द्रा लाग्न थालेको अचेल ?ʼ म भने चुप लागेर बसिरहें । भन्न त मन थियो नी, ‘आमा हजुरको बाबूको निन्द्रा त उडेर डाडै काटीसक्यो’ भनेर तर भन्न सक्दिन थिएँ ।

फेरि आफ्नो कोठामा गएँ । भित्तामा टाँगीएको बुबाको फोटो हेरें । आँखाबाट अश्रुधारा बग्न थाले । माफ गर्नुस बुबा, हजुरले जस्तोछोराको छबिको चित्रण गर्नुभएको थियो त्यस्तो छोरा बन्न सकिन म ।

बाबूआमाको एकमात्र छोरा म । उहाँहरुको बुढेस्कालको सहारा बन्नपर्ने छोरा बेलामा नै कुलतमा फस्यो । उबेला कुलतमा फसेको म – अहिले कुलतले मलाई फसाउँदै छ ।

बुबाले संसार छोड्नु भएको १० वर्ष भैसकेछ। त्यो बेला देखी आमा र म मात्र घरमा । आमाले मबाट धेरै अपेक्ष्या राख्नू भएको छ । र नराख्नू पनि कसरी उहाँको म मात्र जो थिए यो संसारमा ।

अहिले निकै पछुतो हुन्छ तर अहिले पछुतो भएर केहि गर्न नसकिने रहछ । आमालाई पनि मेरो कुलतको बारेमा थाहा छ तर आमाको माया न हो केही पनि भन्नूहन्न ।

मेरो कुलत छुटाउन नै आमाले विदेश जान भन्नुभयो ।आमालाई छोडर जान त मन थिएन तर नाई भन्न सकिन । खाडी तिर लागे म पनि । खाडीमा दिनरात काम गर्नु पर्ने रहेछ । गाँजा र लागुऔषध खान नपाउँदा म दिनदिनै कमजोर हुँदै थिएँ । कमजोर भए पनि मेरो बानी सुध्रीदै थियो ।

आमाको हरेक सपना पुरा गर्न सक्छू भन्ने कुरामा विश्वास लाग्न थाल्यो । उता गाउँमा कमाको पैसाले जग्गा किनिसकेको थिए र छिट्टै उता गएर घर बनाउने योजना थियो । उता आमा मेरो प्रगती देखेर खुसी हुनुन्थयो र येता म दंग ।

एकदिन म काम गर्दै गर्दा गाउँबाट फोन आयो । पल्लाघरे दाइ हुनुहूँदो रहेछ । अली कुरा नखुलाए जसरी बोल्नुभयो । मलाई केही गम्भीर कुरा छ जस्तो लाग्यो । मैले कुरा बुझ्न खोजेँ तर उहाँले कुरा राम्रोसँग खुलाउनु भएन । मलाई चिन्ता लाग्न थाल्यो । कुरै कुरामा उहाँले बाबू अब नेपाल आऊ भनेर भन्नुभयो । मलाई पनि नेपाल जान, आमालाई भेट्न सार्है मन थियो त्यसैले दाइको कुरा टार्न सकिन । दाइलाई म नेपाल अबको फ्लाइटमा नै आउँछू भनेर भने । दाइले हुन्छ भनेर फोन राख्नुभयो ।

फ्लाइट बुझ्दा अबको ३ घन्टामा रहेछ । हतारमा लुगा प्याक गरेँ अनी तयार भएँ । आमालाई फोन गर्दा जहिले पनि , ‘बाबू तैले फोन गरेको थाह नै पाउदिन, मोबाइल थोत्रो भएछ भन्नूहुन्थ्यो।’ आमाको त्यही शब्दहरु सम्झेँ अनी आमाको लागि एउटा राम्रो मोबाइल किनेँ ।

प्लेनमा चडेँ। बिगतको कुरा सम्झिन थालें । ओहो ! हाम्रो त्यो खरको घरलाई अब सिमेन्टको घरमा परिणत गर्ने बेला आइसकेछ । गाँजाको लतमा लडिरहेको त्यो छोरोले आज एती गरेको देख्दा त मेरी आमा कति खुसी हुनुहुन्छ होला है। पहिले आमाको आँखामा जहिले आँसू देख्ने अब अहिले त मेरी आमा मबाट निकै खुसी हुनुहुन्छ होला । पहिला बुबाको फोटो हेरेर रुने र लाजले शिर झुकाउने छोरो अब त शिर उचालेर बूबालाई हेर्न सक्ने भैसकेछ। ओहो ! बिगत सम्झिदैमा यती डुबेछू की काठमान्डौं आइपुगेको भनक नै पाईन छु ।

एअरपोर्टबाट सिधै कोटश्वोर गएँ र आमाको लागि एउटा रातो पछ्यौरि किने । आमालाई रातो रँग निकै प्रिय थियो । त्यस्पछि लागें म मेरो गाऊँ । मेरो गाऊँ पुग्न कोटश्वोरबाट ३ घण्टा लग्थ्यो । ३ घण्टा पछी म घरमा पुग्दा मेरो घरमा निकै भिड़ थियो ।

घरको पेटीमा आमाको फोटोमा माला चडाईदिएको देखें । त्यो दृश्यले म झसँग भएँ । पल्लाघरे दाइ पनि तेहीँ हुनुहुन्थ्यो । उहाँले आएर मलाई भन्नुभयो । उहाँको कुराले म झसँग भए । उहाँले मेरी आमाको भिरबाट लडेर मृत्यू भएको खबर दिनूभयो । उहाँको कुरा सुनेर म छाँगाबाट खसे झै भएँ । आमाको शरीर भएको तिर गए । मेरी आमालाई मैले अन्तिम चोटी हेरें।

त्यस्पछि आमाको दाहसंस्कार गर्न उहाँको शरीरलाई लगियो । आमाको मात्र दाहसंस्कार होइन, त्यहा त मेरो सपनाहरुको पनि दाहसंस्कार हुँदै थियो । आमाको काम सक्किएपछी उहाँलाई ल्याईदिएको मोबाइललाई उहाँको फोटो अगाडी राखिदिएँ अनी भने ,’आमा हजुरको लागी बोलेको बुझिने फोन ल्याईदिएको थिए तर हजुर त अब नजिकै आएर बोलाउदा पनि नसुनीनेगरि टाढा हुनुभएछ, आमा’।

मैले ल्याईदिएको रातो पछ्यौरी आफ्नै हातले हजुरलाई ओढाउन नपाए पनि हजुरको फोटोमा राखिदिएको छू है आमा भनेर रुन थालें । यति भैसकेपछि आफू जिउनुको कुनै औचित्य नै छैन जस्तो लाग्यो । जती कोशिस गर्दा पनि आफूलाई सम्हाल्न सकिनँ ।

आमाको निधन पछि मेरो एउटै सहारा भयो – त्यही गाँजा, लागूऔषध र कुलतको बाटो ।

आस्था अधिकारी
कक्षा-१२
सैनिक आवासीय महाविद्यालय, सल्लाघारि, भक्तपुर।