कथा: कर्णकाे बयान

युद्धनाथ गणका जम्दार हुन् कर्ण । वि. सं.२०५५ सालताका उनकै कमाण्डमा जान्थ्याे सैनिक कमाण्डाे “सर्च एण्ड हन्ट अप्रेशन ” । उनमा थियाे मस्त जवानीकाे रगतकाे राग ।

उनका कमाण्डाेहरु जिउँदो बाघ झैं थिए । क्रान्तिकाे दमनभन्दा पनि पदाेन्रनतिकाे लाेभले रक्ताम्य उनीहरु आफ्नाे सामु देखिने सबै चीजवस्तु आतंककारी ठान्थे र निमिट्यान्न पार्ने साेचिहाल्थे ।

पदाेन्नतिकाे  आधार नै अप्रेशनकाे  धरपकड वा मृतक विद्राेहीकाे संख्या र घटना सफलताकाे रिपाेर्टिङ् मानिन्थ्याे उनकाे गणमा । उनीहरु हरेक रातदिन नभनी अप्रेशनकाे माेर्चामा खट्नु पर्थ्याे।  कुनै हालतमा पनि रिपाेर्ट दिनै पर्थ्याे ।

भाेक, तिर्खा, शंका, त्रास र पदान्नतिका कारण उनीहरु आक्रामक हुन्थे । नहुन पनि किन, युद्धमा एक पक्ष त सकिनै पर्थ्याे । कहिले कुनै त कहिले कुनै पक्षकाे हताहतकाे खबर नेपालीहरु माँझ गुञ्जिरहे। यसै गरि नेपालि गाउँ बस्ति पिल्सि रह्याे।

एकपछि अर्को गर्दै फाँट र भीरपाखाहरुमा जनयुद्धको रापिलाे ज्वाला सल्किदै थियाे । कहिले पूर्व त कहिले पश्चिममा आक्रमण र बमबारीका घटना बिहानै ओच्छ्यानमै रेडियाेले सुनाई सक्थ्याे । युद्ध सूचनाले मानिसहरु अभ्यस्त र परिपक्व हुँदै थिए । कदम कदममा  शंका, त्रास र पिंडा बाेध भैरहने ।

“अतिथि देवाे भव:” संस्कारी देशमा कुनै पनि पराया र अपरिचितहरु पाहुना हुनै सकेनन् त्यसबेला । भए त या सुराकी, या सेना पुलिस या आतंककारी मात्र । जनयुद्धका घटनाहरुमा मर्नेहरु या त सेना पुलिस कहलिए या आतंककारी । नेपाली सपुत भनेर न त गनियाे न भनियाे नै एक आपसमा । युद्धमा बम र गाेलीले कुंदिरहे ढुंगे भीरपाखाहरुमा ।