ज्यानमारा र कारागार गएकाहरुलाई नेता नभनौं

राजनितिमा त्यागले दिने सन्तुष्टिलाई भ्रष्टाचारबाट आर्जित सम्पत्तिले जित्न सक्दैन । किसुनजीको राजनीतिमा देखिएको त्यागलाई शेरबहादुर देउवाजीको बुढानिलकण्ठको आलिशान महलले जित्न सकेन । गणेशमानजीले नेपाली राजनीतिमा देखाएको त्याग र गर्नुभएको समर्पणलाई गिरिजा बाबुको पटक पटकको प्रधानमन्त्रि पदलेसमेत कहि कतै भेट्टाउनै सकेन ।

निधि तथा बलबहादुर राई जस्ता होनहार नेताको विश्वास र परिश्रमलाई वर्तमानका राजधानी केन्द्रित नेताहरुको सुविधाभोगी व्यवहारले कुल्चन सकेन । रामबाबु र भरतबाबु, तुर्सा हेमरम र जेठो सतार जस्ता प्रजातन्त्रका हस्तीहरुको जिउँदो बलिदानीलाई अहिले देखिएका ठूटे राजनितिज्ञहरुको पुङ्ग न पुच्छरको भाषण र गालीगलौचका वक्तव्यबाजीले चिर्न सकेन ।

वास्तवमै सहि र निष्पक्ष भएर मुल्यांकन गर्ने हो भने समग्रमा त्याग र समर्पणबाट प्राप्त हुने चरम आनन्द, पदलालुपता र अर्काको सम्पत्तिमा देखिने गिद्धेदुष्टिले कहिल्यै पनि जित्न सक्दैन भन्ने कुरा अहिले आएर शत प्रतिशत सार्थक भैरहेको छ ।

गाउँ समाजमा रहेर सामाजिक क्षेत्रमा अहोरात्र खटिरहनु भएका सामाजिक अभियन्ताहरुको त्याग, आफुलाई राजनितिज्ञको संज्ञा दिएर समाज रुपान्तरणमा अग्रसर भएका राजनैतिक नेतृत्व वर्गमा देखिने त्याग, विभिन्न पेशा, वर्ग, क्षेत्र, समुदाय आदिमा रहेर निस्वार्थ रुपमा गरिने त्याग र समर्पणलाई अत्यन्तै महत्वकासाथ हेर्ने गरिन्छ । तर नेपालको वर्तमानको राजनिति गतिबिधिहरुमा मात्र हैन सामाजिक, सास्कृतिक , धार्मिक लगायतका क्षेत्रमा गरिने त्याग र समर्पणको भावना मर्दै गएको मात्रै देखिदैन त्यसको स्थानमा भ्रष्टाचारी, घुषखोरी र कालोधन संकलनले आफ्नाे बर्चस्व स्थापित गरिसकेको देखिन्छ । जसले गर्दा निस्वार्थ, त्याग र समर्पढा जस्ता शब्दहरु अहिले बिस्तारै लोपोन्मूख अवस्थामा पुगेका छन् ।

घर परिवार राम्रो बनाउन अभिभावकको आचरण असल हुनुपर्छ । अभिभावक नै खराव आचरण, गलत विचार, गलत सोच र गलत कार्यमा संलग्न छ भने त्यो परिवार कहिल्यै असल परिवार बन्नै सक्दैन । त्यसैगरी गाउँ, समाज र सिंगो राष्ट्रको उन्नती र प्रगति गर्नका लागि सिंगो समाज र राष्ट्रलाई नेतृत्व गर्ने नेतृत्व वर्गको सोच, विचार आचरण र व्यहार पनि सहि हुनु पर्दछ । सधैं लुट्ने, सोहोर्ने थुपार्ने र आफु मात्रै मोज गर्ने प्रबृत्तिका व्यक्तिहरुको देशमा नेतृत्व रहुञ्जेल गाउँ, समाज र सिंगो राष्ट्रलाई कहिल्यै सबल, सक्षम र प्रगतिशिल बनाउन सकिदैन ।

जुनसुकै मुलुकलाई नेतृत्व गर्ने काममा राजनैतिक दलको अहम भूमिका हुन्छ । राजनितिलाई जहिल्यै पनि मुलुकको विकास र प्रगतिमा अग्रसर गराउन सक्नु राजनैतिक दल र ति दलहरुलाई नेतृत्व गर्ने नेतृत्वकर्ताहरुको जिम्मेबारी हुन आउँछ । त्यहि जिम्मेबारी र भूमिका पनि निस्वार्थ अनि देश बिकास तर्फ डोरिएको हुनु पर्दछ । नेता त्यो हो जसले आफुलाई मिटाएर पनि देशको बिकास र प्रगतिका खातिर मात्रै आफ्नाे सम्पूर्ण ध्यान केन्द्रित गरेको हुन्छ ।

आप्mना लागि भाग छुट्याएर कमिशनको गोलचक्करमा मात्रै ध्यान केन्द्रित गर्ने व्यक्ति यथार्थमा नेता होईन वास्तवमै भन्ने हो भने त्यो देशद्रोही हो । मुलुकलाई अधोगति तर्फ डोहोर्याउने एक अपराधि हो । त्यस्तो नेताले आफुलाई मात्रै बर्बाद पार्दैन तमाम कर्मचारी बर्ग र देश बिकासमा लागेका व्यक्तिहरुलाई पनि भ्रष्ट बनाउँछ । एउटा भ्रष्ट व्यक्तिलाई गरिने कार्वाही भन्दा त्यस्ता भ्रष्ट नेतालाई गरिने कार्वाही पनि दोब्बर हुन पर्दछ ।

मुलुकले पटक–पटक आन्दोलन र ठूला–ठूला राजनैतिक परिवर्तनहरु गर्र्यो । नागरिकहरुको बलमा सत्तामा रहेकालाई सडकमा र सडकमा रहेकाहरुलाई सत्तामा पुर्यायो । पटक पटकका व्यवस्था परिवर्तनले पनि नागरिकको अवस्थामा परिवर्तन भने ल्याउन सकेन । मुलुकमा बेथिति, बेरोजगारी र भ्रष्टाचारको संख्या घटेन ।

नेतृत्वमा पुग्ने बित्तिकै सडकछाप नेताहरुको राष्ट्र दोहन गर्ने र अकुत सम्पत्ति सोहोर्ने बानी कहिल्यै हटेन बरु अझै बढोत्तरी हुदै गयो । यसले गर्दा नेता झन झन धनि र जनता झन झन गरीव हुँदै गए । गरिवीको खाडल पुर्ने कुनै बहादुर नेता मुलुकले पाउन सकेन । पाएका नेतालाई पनि मुलुकले कि त बचाउन सकेन कि त सत्तामा लामो समयसम्म टिकाउन सकेन । गरिवीको खाडल झनझन चौडा, फराकिलो र गहिरो बन्दै गयो ।

देश बनाउन भनेर निस्किएका नेताहरु आफु र आफन्त कै भरण पोषणमा मात्रै अल्मलिए । मुलुकै भरी देश बनाउने ज्यामी भन्दा हेर्दै पनि लाज लाग्ने गरी पार्टीको झोले कार्यकर्ताहरुले भरिए । दलका नेतालाई चुनाव भनेको देश लुटने जनताद्धारा अनुमोदित लाईसेन्स हो भन्ने भान पर्यो । पार्टीका कार्यकर्ताहरु चुनावमा खटनु भनेको आफ्नाे दलको विकास र प्रगति सहितको घोषणापत्र र नीति तथा कार्यक्रमको प्रचार प्रसार भन्दा आफ्नाे दललाई कुण्डले, मण्डल, डनवान, गनवान र धनवान लगाएर भएपनि चुनाव जित्नै पर्ने प्रकृयाको अबलम्बन गर्ने र चुनाव जिते पछि जसरी पनि मुलुक लुटने सोच मात्रै राख्ने अपराधि लुटेरा झै देखिए । जसका कारण मुलुकमा दलमात्रै बदनाम भएनन् सिंगो प्रजातन्त्र, लोकतन्त्र, गणतन्त्र सहितको निर्वाचन संसदिय निर्वाचन प्रणाली नै बदनाम भयो ।

अब फेरि एक पटक दलका दलका ईमान्दार र निष्ठाको राजनीति गर्ने नेतृत्व वर्गले दलभित्रका आशलाग्दा युवा वर्गले, नयाँ सोच र देश विकासको स्पष्ट खाका तैयार गर्न सक्ने क्षमता भएका व्यक्तिहरुले नेतृत्व लिएर दुर्गन्धित बनेको दलीय राजनितिलाई उजिल्याउनु पर्दछ । बिग्रिएको काम सपार्न सक्ने व्यक्तिलाई मात्र अबको नेता मान्नु पर्दछ । १४ बर्ष जेल बसेको भनेर गलत काममा सारिरीक यातना पाएको भन्दै अब मुलुक लुटने, लुटने प्रक्रियालाई निरन्तरता दिने कार्यलाई जनताले ब्रेक लगाउनै पर्छ । नत्र भोलि ज्यान मारेर, भ्रष्टाचार गरेर, बलात्कार गरेर या अनैतिक काम गरेर १५ बर्ष जेल बसेर आएको अर्को व्यक्तिलाई पनि हामीले प्रधानमन्त्रि भन्न पर्छ ।