नेताका छोराछोरीहरु अमेरिकामा रमाउँदै, जनताका छोराछोरीहरु भेडाबाख्रा चराउँदै

१३ चैत, काठमाडौं । नेता लुकेर र जनता सडकबाट उठेर अनि लडेर ल्याएका राजनैतिक परिवर्तनको बास्तबिक हकदार नेपाली जनता कहिल्यै पनि बन्न पाएनन् । दोहोरो चरित्र देखाएका राजनैतिक दलका नेताहरुले नै फेरि पनि सोझा सिधा नेपाली नागरिकहरुलाई अनेकौं बहानाबाजी गरेर फकाए ।

देश बिकासको मुल फुटाउछौं देखि नेपाली नागरिकमा एकताको भावना जुटाउछौं सम्मका भरोशा र विश्वास दिलाए । अब कुनै पनि नेपाली नागरिकहरु आफ्नो परिवारको भरणपोषणकै लागि अन्तराष्ट्रिय श्रम बजारमा श्रम बेच्न जानु पर्ने अवस्थाको अन्त्य गर्छौ भन्दै नेपालीलाई मिठा मिठा सपनाका फल चखाए ।

जनताले भरोषा र गर्व गर्न योग्य देश बनाएर मात्रै हामी बिश्राम लिन्छौ भनेर बिरालाले कण्ठी झुण्ड्याएको कथा सुनाए । जनताकै लागि जिउँछौं, जनताकै लागि मर्छौ भनेर झुठा आश्वासनका पुलिन्दा मात्रै बाँढे, अनि आफुचाहिँ बने काठमाण्डौको मुख्य चौक बजारमा त्रिसुलले डामेर छोडेजस्ता असन बजारका साँढे ।

देशमा प्रजातन्त्र आएको तिसबर्ष बितिसक्दा पनि प्रजातन्त्र भनेको के हो ? भनेर न त कसैले अथ्र्याए, नत प्रजातन्त्र र लोकतन्त्र अनि गणतन्त्रको फरक खुट्याए ।

यिनिहरुका हातमा शासनसत्ता गएको तिसौं बर्ष भैसक्यो तर पनि नागरिकको दैनन्दिनीमा कुनै फरक आएको छैन । पहाडका कुना कन्दरा र तराईका ग्रामिण ईलाकासम्म अहिलेसम्म पनि गतिलो मोटरबाटो पुगेको छैन । स्वास्थ्य शिक्षा र उपचारको उचित प्रबन्ध पुर्याउन सरकारलाई अझै कति दिन लाग्ने हो ? देशको हालत जताततै च्यातिएको, उध्रिएको र फाटेको अवस्थामा मात्रै देखिन्छ । जनताको मुहारमा खुसी नछाएको बर्षौ भैसक्यो समाचारमा विश्वकै खुसी देश नेपाल भनेर पढन पाईन्छ ।

शिक्षामा राजनीति, स्वास्थ्यमा राजनीति, सार्वजनिक सेवाका बिषयमा राजनीति, बनमा राजनीति, खोलामा राजनीति, दलले बोक्ने झोला र झण्डामा राजनीति, चुनाव चिन्ह र दलमा राजनीति, यी सबै कुराहरुको विश्लेषण गर्ने हो भने दलले नागरिक नागरिकमा बैमनैष्यता र बेमेल मात्रै गराएको छ, छिमेक छिमेकमा जालझेल मात्रै बढाएको छ, आपसी भाईचारको अन्त्य गर्दै दलीय स्वार्थले मात्रै जरा बिस्तार गर्दै लगेको हाम्रो जस्तो भौगोलिक बिबिधता सहित बहुसास्कृतिक र बहुभाषिक, अनि बहु धार्मिक मुलुकमा झाँङ्गिएको फुटगत मनोबृत्तिले देशलाई जोडने भन्दा बढी फोडने अवस्था तर्फ लगिरहेको देखिन्छ ।

विश्व मै दोश्रो ठूलो जलश्रोतको धनि देशमा लोडसेडिङ्ग गराउन सक्ने आफ्नै सालो चाहिएको छ । अरु त के कुरा गर्नु यहाँ देश बनाउने कालिगढहरुको अनुहार मात्र हैन मन नै कालो पाईएको छ । देश हाँकने ड्राईभरहरु नै विदेशीका खेतालाहरु बनिरहेको अवस्थामा अब स्वाभिमानी नेपालीको शिर उच्च राख्दै विश्व मानचित्रमा स्वावलम्बि नेपाली भनेर चिनाउन सक्ने बहादुर नेतृत्व चाहिएको छ ।

बिचार गरौं, २०४६ अघि स्वाभिमानी नेपाली भनेर उठने गरेको शिर अहिले २०७७ सालसम्म आईपुग्दा कति उठेको छ कति झुकेको छ ? आफ्नो देशको सरकार बनाउनसम्म बिदेशी शक्ति गुहार्नु पर्ने अवस्थाका नेपालका राजनैतिक दलहरुको हविगत हेर्दा आफैमा लाजमर्दो अवस्थाको देखिन्छ । नेपालका राजनैतिक दलहरुमा राजनैतिक संस्कारको अवस्था झनै घिनलाग्दो अवस्थाको देखिन्छ ।

देशका प्रधानमन्त्री, मन्त्रि र सांसदहरु अनि हिजो सँगै हिडेका साथिहरुको वाकयुद्धको यो श्रृङ्गखला हेर्दा लाग्छ यिनिहरुलाई हामीले नेता मानेर ठूलो भूल गरेछौं । बरु जनतालाई राज्य सञ्चालनको जिम्मा दिएर यिनिहरुलाई पहरेदारमा नियुक्त गरेको भए राम्रो पहरा दिने काम पो गर्थे कि ? तर अब समय उल्टिसकेको छ, राजनीतिमा पासा पल्टिसकेको छ । यिनै भ्रष्ट र कुलंगारका हातमा देशको बागडोर परिसकेको छ ।

नेपाली जनताको आर्थिक अवस्था २०४६ सालमा जस्तो थियो अहिले पनि त्यस्तै छ । केहि दलका आसेपासे र तिनै दलका नेता भनाउँदाहरुको आर्थिक छलाङ्ग मार्ने काम बाहेक देशमा कुनै उल्लेख्य आर्थिक क्रान्ति राजनैतिक दलहरुले गर्न सकेका छैनन । शिक्षामा राजनीति, स्वास्थ्यमा राजनीति, सार्वजनिक सेवाका बिषयमा राजनीति, बनमा राजनीति, खोलामा राजनीति, दलले बोक्ने झोला र झण्डामा राजनीति, चुनाव चिन्ह र दलमा राजनीति, यी सबै कुराहरुको विश्लेषण गर्ने हो भने दलले नागरिक नागरिकमा बैमनैष्यता र बेमेल मात्रै गराएको छ, छिमेक छिमेकमा जालझेल मात्रै बढाएको छ, आपसी भाईचारको अन्त्य गर्दै दलीय स्वार्थले मात्रै जरा बिस्तार गर्दै लगेको हाम्रो जस्तो भौगोलिक बिबिधता सहित बहुसास्कृतिक र बहुभाषिक, अनि बहु धार्मिक मुलुकमा झाँङ्गिएको फुटगत मनोबृत्तिले देशलाई जोडने भन्दा बढी फोडने अवस्था तर्फ लगिरहेको देखिन्छ ।

जनताको अवस्था के छ ? भनेर सर्बेक्षण र विश्लेषण गरिएका कुनै पनि सरकारी तथ्यांकगत आँकडाहरु केहि पनि देखिदैन । जनताका समस्याहरुलाई आधार बनाएर कुनै पनि योजनाहरु बनाईदैन । पाँचतारे होटेलमा बसेर पिजा र व्हिस्कीमा रमाउने योजनाकारहरु भएको मुलुकमा दूर दराजका जनताका समस्याहरुका बारेमा कस्तो जानकारी हाँसिल गर्लान र खै ? मास्टर देखि डाक्टरसम्म देशको दुर्गम क्षेत्रमा जान मान्दैनन् ।

राजधानीमा बसेका र विदेशमा पढेर हुर्किएकाहरुले पहाड र हिमालमा हिडनै जान्दैनन् । जनता नून नपाएर अलिनो खाँदैछन् । देशका नेताहरु देश बनाउने योजना र बिकास खोज्न बिदेश जाँदैछन् । गाउँमा पहिरो जाँदा पनि नागरिक बिस्थापित हुँदा पनि देशका नेताहरुलाई कुनै चिन्ता छैन । खडेरी परेर गाउँ नै भोकमरीमा पर्दा कहाँ देखियो खै सरकार ?

आगलागीमा परेर सर्वस्व स्वाहा हुँदा कहिल्यै अभिभावक बन्न सक्दैन सरकार । यसकारण अब देशको मुहार फेर्न सक्ने, जनताका दुःख र समस्यासँग जुध्न सक्ने, जनताका घर दैलोमा पुग्न सक्ने, जनतामा सुरक्षाको प्रत्याभूत गराउन सक्ने, बेरोजगार नागरिकलाई रोजगार दिलाउन सक्ने, गरिवका आँसु पुछ्न सक्ने, आफ्नो भकारी मात्र हैन गरिवको झुपडि हेरे योजना बनाउन सक्ने नेतृत्व अब आवश्यक भएको छ ।

जनता गरिवीको मारमा छन् । जीवनस्तर उकास्ने खालका कुनै पनि कार्यक्रम र योजना गाउँमा पुगेकै छैनन् । नेताका अगुवा पछुवाहरु गाउँ बिकासको कागजी योजना राजधानीमै बनाउँछन्, पोखरी राजधानीमै बसेर कागजमै खन्छन्, कागजमै माछा पाल्छन् अनि कागजमै पोखरी पुर्छन । यत्ति भए पछि अगुवा पछुवाको आर्थिक अभाव पूर्ति गर्दै कागजमै योजना पुरा गर्छन् अनि नागरिकले खाईनखाई गरेर तिरेको करको रुपमा उडाईएको सरकारी रकम कुम्ल्याउँछन् । जनताले यो त भएन नी भन्यो भने कठबाँसका डण्डाले सुम्ल्याउँछन् ।

श्रीमतिका नाममा अर्बौ रुपैयाँ जोहो गर्ने कुलंगारालाई नै हामीले नेता मान्नु पर्छ । देशको ढुकुटी रित्याउँदै राज्यकोषको खरबौं रुपैयाँ बिदेशी बैंकमा लुकाउने नेतालाई नै बढो ठूलो राष्ट्रबादी नेता भनेर सडकमा समर्थनमा जयजयकारका नारा लगाउनु पर्छ । देश बिकास होला र मुलुकले काँचुली फेर्दा भनेर सोच्यो नेतालाई कमीशन नछ्ट्याई देश बिकास गर्ने भनिएका योजना पार्नै मुस्किल छ ।

नागरिकहरु उपचार नै गराउन नपाई बिच बाटोमै मरिरहेका छन् । देशको अनुत्पादक शिक्षाले शैक्षिक बेरोजगार मात्रै उत्पादन गर्छ, प्राबिधिक शिक्षा तर्फ अझै पनि सरकारको ध्यान कम छ । नेताका छोराछोरीहरु अमेरिकामा रमाउँदैछन् ।

जनताका छोराछोरीहरु अझै पनि भेडाबाख«ा चराउँदैछन् । समानताको नारा बोकेर सत्तामा गएका बहुरुपीहरुबाटै जनताको ईज्जत र हुर्मत लुटने काम भैरहेको छ । यहि भएर कोशी, गण्डकी, कर्णाली र महाकालीबाट सित्तैमा निरन्तर पानी बगेर गैरहेको छ ।

देश लुटेर श्रीमतिका नाममा अर्बौ रुपैयाँ जोहो गर्ने कुलंगारालाई नै हामीले नेता मान्नु पर्छ । देशको ढुकुटी रित्याउँदै राज्यकोषको खरबौं रुपैयाँ बिदेशी बैंकमा लुकाउने नेतालाई नै बढो ठूलो राष्ट्रबादी नेता भनेर सडकमा समर्थनमा जयजयकारका नारा लगाउनु पर्छ । देश बिकास होला र मुलुकले काँचुली फेर्दा भनेर सोच्यो नेतालाई कमीशन नछ्ट्याई देश बिकास गर्ने भनिएका योजना पार्नै मुस्किल छ ।

गाउँमा आएका बिकासका योजनाका गाउँलेको कुनै भूमिका हुदैन, डनको सहारा नलिए योजना पुरा गराउनै मुस्किल छ । दुईपैसा दामका लागि देशका नेता त्यो भन्दा झन हराम छन् । लुगा लगाएर पनि ईज्जत नजोगिने अवस्थामा पुगेका बदनाम नेतृत्वबाट अब मुलुक बन्न सक्दैन यो चाँहि पक्का छ ।

जनता आजित भएर एक्लै बर्बराउनु बाहेक अरु कुनै बिकल्प छैन जनतासँग । यिनै देशमारा र जनतामाराको घरबार सुधार्नका लागि मात्रै हो त देशका होनहार १७००० नागरिकहरुले वलिदानी दिएको ? बिरामी हुँदा सिटामोल खान नपाएर मर्नु पर्छ भने ? दुईछाक टार्न समेत विदेशिकै चौकिदारी गर्नु पर्छ भने ? तुईनबाटै कर्णाली र भेरी तर्नु पर्छ भने ? नेता देख्दा लाजले चारहात पर सर्नु पर्छ भने ? विना कसुर सजायको भागी पर्नु पर्छ भने ? दुईछाक खान सम्म नपाई अकालमै मर्नुपर्छ भने ? किन चाहियो यो लोकतन्त्र ? अनि किन चाहियो यो गणतन्त्र ? खै कहाँ आयो गरिवलाई गणतन्त्र ? जब एउटा नेपाली मर्दा कात्रो किन्न समेत चन्दा उठाउनु पर्छ भने ??