अपराधीका हातमा सत्ता, शिक्षा र स्वास्थ्य !

जनता अपूर्वको शक्ति हो । राजनीतिक दलहरु भनेका चटकेका पुतलीहरु हुन । दर्शक हसाउँदै आफ्नो व्यक्तिगत अभिष्ट पुरा गराउन अग्रसर नेपालका राजनीतिक दलहरुले नेपाली जनताको गाँस, बास र कपासमा कहिल्यै ध्यानै दिएनन् ।

जनताका चासोका बिषयहरु शिक्षा, स्वास्थ्य, सुरक्षा र रोजगारमा कहिल्यै पनि उल्लेख्य कार्यहरु नै गरेनन् । जनताले भने तिनै राजनीतिक दलहरुलाई पटक पटक विश्वास गरि नै रहे । जनताले विश्वास गरिएका दलहरुले भने आफ्नो व्यक्तिगत अभिष्ट पुरा गरि नै रहे ।

जनताले पटकपटक विश्वास गरेर पठाएका आफ्ना प्रतिनिधिहरु भनाउँदा ब्वाँसाहरु भने देश लुटेरा अपराधीहरुको चंगुलबाट कहिल्यै बाहिर निस्कनै सकेनन् । अझ भनौ वर्तमान राजनीतिक प्रतिनिधित्व हेर्दा लाग्छ, निरपराध र निष्कलंक व्यक्तिहरु त झन नेपालको शासन सत्तामा पुग्ने वातावरण नै बन्न सकेन ।

भ्रष्टाचार, हत्या, र बलात्कारको आरोप नलागेका नेताले बालुवाटार र सिंहदरबारको ढोकाबाट भित्र छिर्नै पाएनन् । अहिले नेपालमा झुटको खेती यति फस्टायो कि अब त सही कुरा गर्ने मान्छे देख्दा पनि हाँसो उठन थालेको छ । आफै अपराधी, भ्रष्टाचारी र बलात्कारिको बिल्ला भिरेर बालुवाटार र सिंहदरबार छिरेको व्यक्तिले आफुभन्दा शक्तिशाली हत्यारा, बलात्कारी र अपराधीहरु पालेको छ ।

नेपाली जनतालाई पनि महान नै ठान्नु पर्छ । नेपाली जनताको विश्वासलाई सधै उच्च नै ठान्नु पर्छ । यस्ता देश लुटेराहरुको जत्थालाई समेत सत्तामा पुर्याए । तर जतिपटक सत्तामा गए पनि नेपाली जनताका आशा र विश्वासलाई पटक पटक लत्याए, तुहाए, निकम्बा बनाए । बर्षौ बर्षसम्म नेपाली जनतालाई रुवाउनुसम्म रुवाई रहेका छन् ।

अहिले पनि हेर्नुस् त नेपाली जनता यिनकै भरपर्दा अस्पतालमा बेडसम्म नपाएर कराई रहेका छन् । नेपाली जनताहरु अब त मृत्यूसँग हैन नेपाली राजनीतिक दलहरुसँग डराईरहेका छन् ।

हत्या हिंसाको राजनीतिक उद्योग सचालन गर्ने राजनीतिक दलहरुका कारण हजारौं नेपाल आमाका छोराछोरीहरुले आफ्नो पूर्ण आयूसम्म पनि बाँच्न पाएनन् । जति बाँचेका छन् तिनीहरुले अहिले पनि यिनै दलका गलत कार्यशैलीका कारण तिनले अहिलेसम्म ओठमा हाँसो ल्याएर मन खोलेर हाँस्न पाएनन् । यिनै भ्रष्टाचारी, देश बेचुवा, अपराधीका भरमा परेर एक छाक मात्रै खाएर भए पनि सन्ताेषले मिठो भविष्य साँच्न पाएनन् ।

यिनका राजनीतिक आन्दोलनले कतिलाई टुहुरो बनायो ? कतिको घरबार उडायो ? अति अंगभंग र अपाङ्ग भए ? कति आफु जन्मिएको, हुर्किएको आफ्नाे गाउँघरमै बस्न नसक्ने बनाए ? कतिलाई घर न घाटको बनाए । जति नै दुःख र कष्ट दिए पनि नेपाली जनताले भने यिनै अपराधीहरुलाई पटक पटक मन पराए । केही होला कि भनेर पटक पटक यिनै राजनीतिक दलहरुलाई सत्ता र सरकारमा पुर्याए ।

जब यिनै राजनीतिक दलहरु आफ्ना सातपुस्ते र गुण्डा नाईकेहरुको मात्रै संरक्षक बने बल्ल नेपाली जनताले यिनीहरुको वास्तविक अनुहार थाहा पाए । तर के गर्नु बितेका ३० औं बर्षमा बाग्मतीमा धेरै पानी बगिसकेको छ । यिनीहरुले देश लुटेर र जनता चुसेर अकुत सम्पत्ति आर्जन गरिसकेका छन् । जनतालाई माग्ने बनाएर, आफु आलिशान महलमा बस्न थालिसकेका छन् ।

नेपाली जनताको त्याग र समर्पणको फेहरिस्त पनि गज्जबकै छ । नेपाली जनता २०४६ सालपछि निरन्तर रुपमा सडकमै छन् । हिजो यिनै दलका नेताहरुलाई सत्तारोहण गराउन सडकमा थिए । आज यिनै दलका लाचार र घिनलाग्दा हर्कतहरुका कारण भोकै बाँच्नु पर्ने र औषधोपचार गराउनसम्म नसक्ने अवस्थाका कारण अहिले पनि सडकमै छन् ।

हिजो जनता धनी थिए, नेता गरीव थिए, आज नेता असाध्यै धनि र जनता असाध्यै गरीव अवस्थामा पुगेका छन् । हिजो पनि यिनै भ्रष्ट नेताका लागि आफ्नाे ज्यानको बाजी थापेर जिन्दावाद भन्दै सडकमा निस्किए । आज तिनै जनता तिनै नेतालाई मुर्दावाद भन्दै सडकमै आउनु परिरहेको छ ।

नेपाली जनतालाई सडकमै राखेर आफु सत्तारोहण र द्रश्य संकलनको महान अभियानमा एक पछि अर्को सफलताको सिढी चढिरहेको नेपालको राजनीतिक नेतृत्व कहिले र कहाँ पुगेर पूर्णबिराम लाग्ने हो ? अझै पनि यसै भन्न सकिने अवस्थामा छैन ।

हिजो सत्तामा पुग्नु थियो, जनतालाई पुरा हुनै नसक्ने सपना बाँडेर फकाउनु थियो । आफ्नो स्वार्थपुर्ति गर्न कसैलाई बन्दूक बोकाउनु थियो त कसैलाई कसैलाई डाँडो कटाउनु थियो । कसैलाई मरिएला कि भन्ने पिर थियो, कसैलाई मारिईएला कि भन्ने त्रास थियो ।

देशमा हत्या हिंसाको राजनीतिक उद्योग सचालन गर्ने राजनीतिक दलहरुका कारण हजारौं नेपाल आमाका छोराछोरीहरुले आफ्नो पूर्णआयूसम्म पनि बाँच्न पाएनन् । जति बाँचेका छन् तिनीहरुले अहिले पनि यिनै दलका गलत कार्यशैलीका कारण तिनले अहिलेसम्म ओठमा हाँसो ल्याएर मन खोलेर हाँस्न पाएनन् । यिनै भ्रष्टाचारी, देश बेचुवा, अपराधिका भरमा परेर एक छाक मात्रै खाएर भए पनि सन्ताेषले मिठो भविष्य साँच्न पाएनन् ।

फेरि पनि अपराधको बात लागेका, हत्या र बलात्कारको सजाय काटेकाहरुलाई पटकपटक सत्तामा पुर्याए । सडकका हात्तीछाप चप्पलेहरुलाई सत्तामा पुर्याउन सक्ने नेपाली जनता भने अहिले पनि त्यहि सडकमै भौतारिरहेका छन् । जसले नेपाली जनतालाई निशुल्क शिक्षा र निशुल्क स्वास्थ्य उपलब्ध गराउँछौ भन्दै राजधानी उक्लिए । तिनै नेताले राजधानीमा जनताका छोराछोरीले पढनै नसक्ने महङ्गा स्कूल र कलेज बनाए ।

जनताले आफु भोकै मरिदिएर भए पनि भ्रष्टाचारी भतुवाहरुलाई मुलुकको भान्छे बनाए । भतुवाहरुले देश लुटे, आफ्ना र आफन्तलाई भरणपोषण गर्ने माध्यम मात्रै बनाए । त्यही भएर त देशकै कार्यकारी प्रमूख पनि देश बनाउन छोडेर अहिले चौरस्तामा टिकटक बनाउँदैछन् । जनता भने यिनकै टिकटक र उखानटुक्का सुनेर रमाउँदैछन् ।

आफ्न नाममा बनाईएका र नेताका नाम बेचेर ठड्याईएका महङ्गा मेडिकल कलेजहरुमा गरिब जनताले निशुल्क उपचार कहिल्यै पनि पाएनन् । देश निर्माणकर्ताका शालिक भत्काउन अग्रसर हुने दलका झोलेहरु भएका ठाउँमा जनताका प्रतिनिधिका व्यापारिक केन्द्रका रुपमा रहेका महङ्गा बोडिङ्ग स्कूल र महङ्गा अस्पताल भत्काउन सक्ने बहादुर नेपाली छोराछोरी जन्माउन पनि नेपाल आमाले कहिल्यै चाहिनन् । आफ्नै सन्तानले दुःख पाई रहँदा पनि नेपाल आमा आफ्ना दुःखी, दरिद्र र असहाय छोराछोरीको आँसु पुछन् कहिल्यै अगाडि आईनन् ।

आफ्नो नागरिकहरुले सडकमै आनु पर्ने अवस्था आउँदा पनि यो देशको सरकारले थाहा पाउँदैन । उसको अर्कै बिडम्बना र समस्या छ, कमिशन र भ्रष्टाचारको पोको घरभित्र नपसेसम्म राम्रोसँग निदाउँन पनि पाउँदैन । जनताले आफु भोकै मरिदिएर भए पनि भ्रष्टाचारी भतुवाहरुलाई मुलुकको भान्छे बनाए । भतुवाहरुले देश लुटे, आफ्ना र आफन्तलाई भरणपोषण गर्ने माध्यम मात्रै बनाए । त्यही भएर त देशकै कार्यकारी प्रमूख पनि देश बनाउन छोडेर अहिले चौरस्तामा टिकटक बनाउँदैछन् । जनता भने यिनकै टिकटक र उखानटुक्का सुनेर रमाउँदैछन् ।

भएको घर भत्काएर चौरस्तामा रहेको पाटीको बासमा रमाउँदैछन् । सरकार जनताका लागि अस्पताल बनाउन छोडेर चिहान बनाउन लागेको छ । जनतालाई सरकारको यस्तो रबैया देखेर झिनो बाँच्ने आशा पनि भागेको छ । सरकार नागरिकको उपचारमा भन्दा पनि लाश गनेर नाम कमाउने अभिष्ठमा लागेको छ ।

जनताको जीवन रक्षा र नागरिक सुरक्षा भन्दा सत्ताको जोडघटाउमै पुरै समय लगाई रहेको छ । गरीबका गरिखाने भाँडाहरु सबै ध्वँस्त बनाईदिएपछि अहिले जनता एकछाक मासु चिउरा खानकै लागि भए पनि फेरि पनि यिनकै समर्थनमा जिन्दावाद र मुर्दावादका नारा लगाउँदैछन् ।