चर्पीतिर जाने माहुरीहरु !

स्वास्नी र छोराछोरी छन्, पेट छ, माटोपानीको शरीरका थुप्रै आवश्यकताहरु छन् । कृषि, उद्योग या अरु कुनै इलममा जोडिएको छैन तर उसैले जीवनभर राजनीति गर्छ । नेपालमा भ्रष्टाचारको मूलकारण यहीँ हो । सबै पुराना दल र तिनका नेताहरूले आफ्ना व्यक्तिगत आवश्यकता पूरा गर्न सिङ्गो सिस्टमलाई नै भ्रष्ट बनाए ।

एक पटक विचार गरौं त ? किन स्व.सुशील कोइराला, स्व.कृष्णप्रसाद भट्टराईलाई कुनै पनि प्रकारको भ्रष्टाचारले छोएन ? वहाँहरुको व्यक्तिगत आवश्यकता कम थिए । काम, क्रोध र लोभबाट मुक्त भएकैले वहाँहरुले निष्ठाको राजनीति गर्नु भो । 

नेपाल सधैं भ्रष्टाचारले आक्रान्त छ । राणा, राजा, पञ्चायत, संसदिय व्यवस्था या गणतन्त्र कालका हाम्रा शासकहरुको मूलभूत उद्देश्य राज्यकोष लुट्नुमै केन्द्रित रहेको छ । तिनका अपराधहरू सार्वजनिक नभएका होइनन् तर पनि अपराधीहरूले बिरलै सजाय पाएका छन् । सम्बद्ध निकायहरूले पनि भ्रष्टाचारीलाई कारबाही गर्नुको सट्टा व्यक्ति विशेषलाई सिध्याउनका मात्र प्रयोग गरेको कसैबाट लुकेको छैन ।

सहकारीको रकम अपचलनमा दलीय लुटतन्त्र कसरी जन्मियो ?

हामी विधि र पद्धतिमा कहिल्यै गएनौँ । आम नागरिक पनि कुनै न कुनै रुपमा दलीय लुटतन्त्रका सहयोगी बन्न पुग्यौं । हामी कांग्रेस भयौँ, एमाले, राप्रपा, माओवादी, मधेशवादी भयौँ  । दलित, जनजाति, क्षेत्री, बाहुन, मंगोल, पहाडे, मधिसे हुन जान्यौँ तर असल नागरिक हुन जानेनौ । हामी देशभित्र एकता कायम गर्ने भन्दा छिन्नभिन्न भयौँ । हामी फुटालियौँ, सानातिना स्वार्थले अन्धा भयौँ, जसको कारण दलीय लुटतन्त्र मौलायो ।

ठूला दलले बाहिर लड्ने भित्रभित्रै मिलेर लुट्ने नीति लिए 
एकपटक विचार गरौं त ! जति पनि ठूला भ्रष्टाचारका काण्डहरू भए, ती सबैमा ठूला दलहरू संलग्न छन् । या त लुटेको रकमको बाँडफाँड भएको छ । उदाहरणको लागि बुढी गण्डकीमा भएको कमिशन काण्ड , गिरीबन्धु चिया बगानको काण्ड, ललितानिवास काण्ड, भुटानी शरणार्थी काण्ड ।

सबैमा ठूला दलको लेनदेन र मेलमिलाप छ । अझ ललितानिवास काण्डमा त मन्त्रिपरिषदले निर्णय गरेर सरकारी जग्गा व्यक्तिको नाममा गएको छ जुन अवैधानिक ठहर भइसक्यो । नीतिगत निर्णय गर्ने नेताहरु स्वच्छन्द घुमेर उनीहरुको निर्णय कार्यान्वयन गर्ने कारिन्दो कर्मचारीहरू मात्र फस्नु पर्ने ?

यस्तै अवस्था भुटानी शरणार्थी काण्डमा पनि छ । कांग्रेस, एमालेका त कुरा नगरौँ । हजारौं मान्छेले बलिदान गरेको आन्दोलनको अग्रमोर्चा सम्हालेर पटकपटक महत्वपूर्ण मन्त्रालय सम्हालेका टोपबहादुर रायमाझी कसरी लोभिए ? किन जनताका छोराछोरीलाई शरणार्थी बनाएर बेच्न तम्सिए ? यसको मुख्य कारण राजनीतिमा निष्ठा शून्य हुनु हो ।

अझ भनौं हामीले मुलुकमा जे गर्दा पनि हुन्छ भन्ने स्वेच्छाचारिताको कारण हो । पूर्वउपप्रधानमन्त्री तथा गृहमन्त्री बालकृष्ण खाँण एउटै काण्डका मुख्य नायक बाहिर हुने ? टोपबहादुर जेल भित्र ? यो लोकतन्त्रको भद्दा उपहास हो । जुन सचिवलाई सेटिङमा संलग्न गराएर आफूले जुन जुन मन्त्रालय सम्हालेको छ उतै उतै सरुवा गरियो अहिले उसैलाई मात्र कानुन लाग्ने ? भ्रष्ट, तस्कर, अपराधी भएर मात्र ठूला पार्टीमा स्थान बनाउने योग्यता प्राप्त हुने हुनाले यस्ता कुराहरू सामान्य भए ।

मीनबहादुरले ओलीलाई दिएको १० रोपनी १४ आना जग्गा ठूला दलहरूले लिँदै आएको कालो धनकै निरन्तरता हो । जसरी एनसेलले तिर्नुपर्ने अर्बौं कर होस या उद्योगीहरुले नतिरेको विद्युत महसुल उनीहरुले सबै पार्टीको
नेताहरूलाई मुख बुझो लगाएर बलिया भएका त हुन् ।

नागरिक माथि सधैं कुठाराघात !
हामीले स्कुल पढ्ने बेला भनियो, राजा र उनको परिवारले देशको सबै धन विदेशमा थुपारेर राखेको हुनाले विकास भएन । त्यसो भन्ने नेताहरूले आफ्नो पालामा झन ठूला भ्रष्टाचार गरे । बहुदलीय प्रजातन्त्र भएका मुलुकमा सत्ताधारी दलले राम्रो नगर्दा नागरिकले प्रतिपक्षलाई साथ दिन्छन् र अलोकप्रिय शासन ढल्छ ।

हिजो गलत गर्नेहरूलाई कानुन बमोजिम कारबाहीका प्रक्रियाहरू हुन्छन् । तर हामीले हेरिरहेका छौं, मुलुकलाई खर्ब ऋण लगाएर आफ्ना सेवा र सुविधाका लागि मात्र गरिरहेका छन् नेताहरु ! हुँदा हुँदा हामीले यस्तो देख्न थाल्यौँ फरक सिद्धान्त, फरक उद्देश्य र फरक घोषणापत्रमा चुनाव लडेर आएकाहरु सत्ताको निमित्त आफ्ना आदर्श र नागरिकसँग गरेका कमिटमेन्ट सबै बिर्सिए ।

माहुरी हौं भन्नेहरू झिङ्गा निस्किए 
पुराना दलहरूले पूर्व पञ्च र दरबारियाहरुकै अनुशरण गरे । मुलुकलाई समृद्धिको शिखरमा पुर्याउने नारासहित हजारौंको बलिदान पश्चात् आएको माओवादी सत्ताको चास्नीमा यति नराम्रो डुब्यो कि उक्त पार्टीका नेताहरूले चर्पीलाई बगैँचा देख्न थाले । एक दुई बाहेक सत्तामा पुगेका र सत्ता नजिक पुगेका माओवादीहरू भ्रष्टाचार, ठगी, सुन तस्करी र जग्गा अपचलन जस्ता काण्डमा कृतिमान नै कायम गरे ।

नेपालको इतिहासमा लिक्ष्वीकाल स्वर्णिम काल भनेर पढेका थियौं तर ०६२-०६३ साल यताको समय नेपाल भ्रष्ट, दलाल र तस्करहरूका लागि स्वर्ग बन्न पुग्यो ।  नागरिकको दुःख दर्दमा मलमपट्टि लगाउनु त कता कता हिजो जसको विरुद्ध हतियार उठाएको हो, उनीहरू सँगै मिलेर सिङ्गो जनयुद्धलाई मजाक बनाए । नेतृत्वको व्यवहार, जीवनशैली, संगत र दलाल पोस्ने प्रवृत्ति सबैको समान देखियो ।

राणा, राजा, पञ्चायत, संसदीय व्यवस्था या गणतन्त्र कालमा हाम्रा शासकहरुको मूलभूत उद्देश्य राज्यकोष लुट्नुमै केन्द्रित रहेको छ । तिनका अपराधहरू सार्वजनिक नभएका होइनन् तर पनि अपराधीहरूले बिरलै सजाए पाएका छन् । सम्बद्ध निकायहरूले पनि भ्रष्टाचारीलाई कारबाही गर्नुको सट्टा व्यक्ति विशेषलाई सिध्याउन मात्र प्रयोग गरेको कसैबाट लुकेको छैन ।

सहकारीको रकम अपचलनमा झण्डै १ खर्ब रकम लाखौं बचतकर्ताको हिनामिना भएको छ । विभिन्न सहकारीबाट गोर्खा मिडियामा गएको रकम ६५ करोड मात्र हो । उक्त अपचलनमा रवि संलग्न भएको ठहरेमा कानुन बमोजिम कारबाही हुनुपर्नेमा कसैको दुईमत नहोला । यद्यपि ठूला पार्टीहरूले आफ्ना तमाम कर्तुतलाई ढाकछोप गर्न र नागरिकको ध्यान अन्यत्र मोड्न मात्र रविलाई पक्राउ गरेको नहोस् । बिडम्बना, रास्वपाका नेता कार्यकर्ताहरू पनि एमाले कांग्रेस, माओवादीहरुकै शैलीमा आफ्नो नेताले ठगेको छैन, चोरेको छैन भनेर उफ्रिनु जरुरी छ र ? राजनीतिलाई निष्ठा र आदर्श पूर्ण बनाउने हो भने छानबिन पूर्ण नहुँदासम्म पार्टी अध्यक्षको पदबाट बाहिर बस्नु पर्छ ।

हामी माहुरी हौं भन्यौ होला तनि भनेर जनताले २१ सीट दिए । बगैँचातिर जानुपर्ने बेला पुरानै पार्टी झैं सत्ताको लागि चर्पीतिर फङ्गाल्यौ । त्यो पनि दुई दुई पटक । अब कसरी विश्वास गर्ने ?  रास्वपा रवि र रवि नै रास्वपा हो यदि भने अब नागरिकमा वैकल्पिक राजनीतिको भ्रम छर्न बन्द गर ।